Morgunblaðið - 11.01.2008, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 11. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku amma mig langar að
kveðja þig með þessu fallega
ljóði:
Í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt
þeim svefni enginn rænir þig.
(Steinn Steinarr)
Þín verður sárt saknað.
Hvíldu í friði.
Kristín Helga.
Þökkum áralangan stuðning
og umhyggju. Ættingjum
sendum við samúðarkveðjur.
Stjórn og leikmenn Körfu-
knattleiksdeildar UMFN.
HINSTA KVEÐJA
✝ Sigrún Einars-dóttir frá Borg
fæddist í Njarðvík 9.
janúar 1924. Hún lést
á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 28. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ólafía Sigríður
Ögmundsdóttir frá
Tjarnarkoti, f. 31. júlí
1894, d. 6. júlí 1959,
dóttir Helgu Arin-
bjarnardóttur frá
Tjarnarkoti og Ög-
mundar Sigurðssonar
frá Barkastöðum í Fljótshlíð, og
Einar Jónasson frá Stapakoti, f.
29. febrúar 1894, d. 8. apríl 1969,
sonur Oddbjargar Þorsteinsdóttur
frá Stapakoti og Jónasar Illuga
Jónassonar frá Gili í Svartárdal.
Systir Sigrúnar var Anna Hulda,
f. 26. nóvember 1921, d. 7. apríl
1998. Maki Jón Ingibersson, f. 14.
mars 1920, d. 19. október 1983.
Sonur þeirra er Einar, maki Haf-
dís Garðarsdóttir.
Hinn 29. maí 1948 giftist Sigrún
Friðrik Pétri Valdimarssyni,
skipasmíðameistara frá Ísafirði, f.
11. október 1921. Hann er sonur
Þórunnar Sveinsdóttur frá Vífils-
mýri í Önundarfirði, f. 12. júlí
1877, d. 9. júní 1950, og Valdimars
Eggertssonar frá Stóru-Ávík í
Trékyllisvík, f. 10. júní 1868, d. 14.
ágúst 1939.
1978, maki Elva Hrund Ágústs-
dóttir, f. 15. febrúar 1978. Þau
eiga tvo syni. b) Steinar Örn, f. 18.
maí 1981. 4) Anna Hulda, f. 18.
febrúar 1957, maki Árni Klemenz
Eiðsson, f. 8. október 1954. Börn
þeirra: a) Ása, f. 24. september
1977, maki Róbert Reynisson, f.
15. september 1976. Þau eiga þrjú
börn. b) Friðrik Valdimar, f. 17.
febrúar 1981, maki Helga Ágústs-
dóttir, f. 26. janúar 1977. Þau eiga
tvo syni. c) Einar Valur, f. 26.
mars 1987.
Sigrún bjó alla tíð í Njarðvík-
um, utan skamms tíma sem hún
bjó í Reykjavík, þar sem hún starf-
aði í verslun Ragnars H. Blöndal
við Austurstræti. Áður hafði hún
starfað í Þorsteinsbúð og versl-
uninni Vatnsnesi í Keflavík. Eftir
að Sigrún og Friðrik giftu sig
sneri hún sér alfarið að heimilinu
og uppeldi dætranna. Eftir að þær
fluttu að heiman vann hún um
árabil í Álnabæ og síðar í versl-
uninni Rósalind. Sigrún var í
fyrstu sóknarnefnd Ytri-
Njarðvíkursóknar sem var stofn-
uð 1968 og söng í kirkjukór Ytri-
Njarðvíkurkirkju. Hún var stofn-
félagi í Ungmennafélagi Njarðvík-
ur og Systrafélagi
Ytri-Njarðvíkurkirkju.
Fjölskyldan og heimilið átti hug
hennar og hjarta. Í sælureit
þeirra hjóna í Grímsnesinu var
ávallt athvarf og skjól fyrir af-
komendur, ættingja og vini.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Sigrún og Friðrik
eiga fjórar dætur og
eina fósturdóttur: 1)
Ólafía Sigríður, f. 30.
október 1948, maki
Birgir Vilhjálmsson,
f. 14. apríl 1950.
Dætur þeirra: a) Sig-
rún Alda, fóstur-
dóttir Sigrúnar og
Friðriks, f. 14. jan-
úar 1967, maki
Snorri Snorrason, f.
14. febrúar 1959.
Þau eiga þrjú börn.
b) Hafdís, f. 14. októ-
ber 1969, maki Árni Brynjólfur
Hjaltason, f. 29. október 1964. Þau
eiga þrjú börn. c) Kristín Helga, f.
13. maí 1975. 2) Þórunn, f. 28. apr-
íl 1951, maki Ragnar Helgi Hall-
dórsson, f. 1. ágúst 1951. Börn
þeirra: a) Sigríður Halldóra, f. 26.
maí 1969, maki Kristján Matthías-
son, f. 10. apríl 1964. Þau eiga
fjögur börn. b) Friðrik Pétur, f.
23. maí 1970, maki Svandís Gylfa-
dóttir, f. 23. nóvember 1969. Þau
eiga þrjú börn. c) Sigrún, f. 13.
september 1973. Hún á tvær dæt-
ur. d) Ragnar Halldór, f. 6. desem-
ber 1976, maki Þórey Ástráðs-
dóttir, f. 16. september 1975. Þau
eiga tvær dætur. 3) Oddbjörg, f.
29. júní 1953, maki Erlendur
Borgþórsson, f. 10. mars 1951.
Synir þeirra: a) Guðjón Þór, f. 15.
ágúst 1970. b) Elmar Þór, f. 8. maí
Mamma sem að sefar, svalar, hlýjar,
sem skilur þegar vakna kenndir nýjar.
Sem fræðir, miðlar, metur, gefur trú.
Mamma! Þetta allt saman varst þú.
Í bliki tára blessum minning þína,
hún bjart við okkur alla tíð mun skína,
rödd þín, ástin, brosið hlýja og bjarta
Mun bústað eiga innst í okkar hjarta.
(Guðrún Jónína Magnúsdóttir.)
Hún er falleg minningin sem við
eigum um mömmu okkar. Hún er
minning um mömmu sem var engri
lík. Svo sannarlega var hún ekki
bara mamma, hún var líka félagi,
vinur og okkar besta vinkona þegar
á reyndi. Til hennar var ætíð hægt
að leita með hvað sem var, hvernig
sem á stóð.
Mamma hafði ótrúlega hæfileika til
að halda utan um fjölskylduna sína
og styrkja fjölskylduböndin. Henni
var alltaf efst í huga velferð og
hamingja allra í kring. Það var því
ekki eingöngu fjölskyldan sem naut
þessa heldur allt hennar samferða-
fólk.
Mamma var gæfurík kona, full af
lífsfjöri, hamingju og andlegum
þrótti sem smitaði allt hennar um-
hverfi. Það var í þeim anda sem
hún kvaddi okkur. Hún vissi að
hverju stefndi en það breytti í engu
þeirri miklu reisn sem yfir henni
hvíldi allt til hinstu stundar.
Við sem eftir lifum munum fara að
því góða fordæmi sem mamma
sýndi og gerði svo fallega með því
að styðja og styrkja hvert annað
með kærleik og umhyggju. Missir
okkar er mikill, en missir pabba er
mestur.
Að leiðarlokum þökkum við
mömmu allt það sem hún var okkur
og fjölskyldum okkar. Við vitum að
nú geymir hana algóður Guð.
Ólafía Sigríður, Þórunn, Odd-
björg, Anna Hulda, Sigrún Alda.
Okkur langar með nokkrum orð-
um að minnast elsku ömmu okkar
og tengdaömmu, Sigrúnar Einars-
dóttur.
Didda, eins og hún var alltaf köll-
uð, var einstaklega jákvæð og ynd-
isleg manneskja og hvar sem hún
fór var tekið eftir léttri lund hennar
og hversu glæsileg kona hún var.
Henni tókst alltaf að sjá það já-
kvæða í fólki og hún var óspar á
hrósyrði við þá sem hana umgeng-
ust. Hún var mikil selskapsmann-
eskja og naut hún sín hvergi betur
en með stórfjölskyldunni enda var
hún mjög stolt af sínu fólki. Við
vorum svo lánsöm að fá að upplifa
margar góðar stundir með henni og
efst í minningunni eru fjölskyldu-
mótin sem við fórum á sumrin, þá
lék amma á als oddi eins og alltaf
þegar fjölskyldan kom saman. Það
var gott að koma á Tunguveginn og
fá sér kaffi og eiga góðar samræður
við þau hjón og alltaf fór maður
endurnærður þaðan. Oft var margt
fólk á Tunguveginum og var það
ótrúlegt hversu vel þau fylgdust
með fólkinu sínu og voru með allt á
hreinu alveg fram á síðasta dag.
Þær voru ófáar kvöldstundirnar
sem þau eyddu fyrir framan texta-
varpið og biðu spennt eftir úrslitum
úr leikjum kvöldsins í körfunni. Þau
fylgdust einnig vel með ungu kyn-
slóðinni og voru tíðir gestir í
íþróttahúsinu þegar barnabarna-
börnin þeirra voru að keppa.
Þau hjónin voru mjög samrýnd
og er missir afa mikill. Við biðjum
góðan Guð að veita afa styrk í hans
miklu sorg og við þökkum Guði fyr-
ir að hafa fengið að eiga allar þess-
ar góðu stundir með ömmu Diddu.
Friðrik Pétur og Svandís.
Elsku amma á Tungó.
Núna ertu komin til Göggu og
margra vina þinna. Þú kvaddir okk-
ur með frábærum minningum og
þín er sárt saknað. En það er eitt
sem ég veit og það er að ég á eftir
að sjá þig aftur í framtíðinni og við
eigum eflaust aftur eftir að
skemmta okkur mikið saman eins
og við gerðum alltaf þegar ég hitti
þig. Það var alveg frábært hvað við
hlógum saman þegar ég hitti þig og
ég fékk alltaf hrós hjá þér þegar ég
kom sem bætti sjálfstraustið mitt
alveg helling. Maður gat séð ástina
og hlýjuna í augunum á þér þegar
þú horfðir á fólk sem þú talaðir við
og mig líka. Þú alveg elskaðir að
vera í kringum fólk, hlæja og heyra
nýjustu fréttirnar. Það er ein minn-
ing af mörgum sem ég man svo vel
eftir. Ég var að spila við þig á spil
og við hlógum svo mikið að ég
þurfti að skríða inn á klósett svo ég
pissaði ekki bara í buxurnar. Ég vil
þakka þér fyrir allar minningarnar
sem ég á um þig og hlakka til að
hitta þig í framtíðinni.
Megi englar guðs vera með þér,
hvíldu í friði.
Þitt langömmubarn,
Andrea Ösp.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku amma mín.
Það er margs að minnast og svo
margt sem ég er þakklát fyrir.
Þú hefur verið fastur punktur í
lífi okkar og verið hluti af okkur og
eru minningarnar því margar.
Ég var alltaf svo stolt af því að
eiga svona glæsilega ömmu, þú
varst líka alltaf svo jákvæð og í
góðu skapi.
Það var alltaf svo gott að kíkja
inn til ykkar afa, bæði í sumarbú-
staðinn og á Tungó í spjall og kaffi.
Þú hafðir einstaklega góða nær-
veru, enda sást það því mjög gest-
kvæmt er alltaf hjá ykkur á Tungu-
veginum og fjölskyldan dugleg að
kíkja við.
Það fór aldrei á milli mála hve
stolt og ánægð þú varst með þitt
fólk, þú fylgdist vel með því af
áhuga sem við vorum að gera og
varst dugleg að hrósa okkar.
Það var ósjaldan kallað í þig þeg-
ar verið var að flytja í nýtt húsnæði
til að fá hjálp við að stílisera heim-
ilið.
Þú varst líka einstök smekkkona
og það varð að fá ömmu til að segja
manni hvar ætti að hengja upp
myndirnar.
Þið afi hafið líka alltaf verið boð-
in og búin að hjálpa til ef á hefur
þurft að halda og verð ég ykkur
alltaf þakklát fyrir það.
Dagný Lilja naut góðs af því þeg-
ar hún fékk að koma heim til ykkar
eftir skóla í 3ja bekk og afi hjálpaði
henni og Dagmar að læra.
Ég vil fá að þakka þér fyrir sam-
fylgdina, það hafa verið forréttindi
að fá að fylgja þér.
Ég veit að þú ert núna komin á
góðan stað í faðmi ástvina þinna og
þið Gagga hafið sameinast á ný.
Við skulum hugsa vel um afa sem
hefur misst svo mikið.
Hvíldu í friði, amma mín,
Þín,
Sigríður Halldóra.
Elsku hjartans amma mín, nú er
komið að kveðjustund. Söknuðurinn
er mikill en ég veit og trúi að þú
sért komin á góðan stað.
Þær eru margar minningarnar
sem fljúga í gegnum hugann þessa
dagana. Ég er svo lánsöm að hafa
átt margar góðar stundir með þér.
Þú varst líka svo einstaklega dug-
leg að halda sambandi, það skipti
engu máli hvar ég var stödd í heim-
inum. Ég verð ævinlega þakklát
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig.
Ég kveð þig nú með ljóði sem er
táknrænt fyrir okkur.
Gaman væri að gleðja hana ömmu
og gleðibros á vanga hennar sjá,
því amma hún er mamma hennar
mömmu
og mamma er það besta sem ég á.
Í rökkrinu hún segir mér oft sögur,
svæfir mig er dimma tekur nótt,
syngur við mig kvæði fögur,
þá sofna ég bæði sætt og vært og rótt.
(Björgvin Jörgensson)
Þín minning lifir í hjarta mér.
Þín,
Hafdís.
,,Mér líður vel. Það er farið svo
vel með mig hérna,“ sagði Didda við
mig þegar við Sofía heimsóttum
hana á Landspítalann rétt fyrir jól-
in. Ekki er ég viss um að líðanin hjá
Diddu hafi verið góð. Eftir stutta
legu á spítala var hún látin. Mér
fannst þessi setning lýsa Diddu vel.
Bjartsýn og jákvæð þó hún væri
komin veik á spítala. Reynt að sjá
jákvæðu hliðarnar á málunum.
Þau Didda og Friðrik bjuggu
lengst af á Tunguveginum í Njarð-
vík. Heimilið var oft eins og félags-
heimili. Þangað komu jafnt hinir
yngri sem eldri í heimsókn. Enginn
kom öðruvísi en að vera trakteraður
á því sem var við hæfi hverju sinni,
hvort sem það var kvölds eða
morgna. Fyrstu minningarnar eru
úr brúðkaupi á Tunguvegi 4. Síðan
voru það afmæli, fermingar, eða
bara morgunkaffi þegar maður átti
leið hjá og þá voru málin rædd.
Didda hafði skoðanir á hlutunum og
var gaman að koma í heimsókn og
ræða við þau hjónin það sem var
efst á baugi hverju sinni. Eftirtekt-
arvert var að koma í heimsókn og
heyra hversu vel þau hjónin fylgd-
ust með því sem var efst á baugi
hverju sinni.
Didda og Friðrik komu alltaf vel
fyrir, voru glæsilegt par. Litu út
eins og heimsborgarar, bæði í útliti,
framkomu og fasi. Ekki mátti milli
sjá hvort þau væru betri gestir eða
gestgjafar. Didda gaf alltaf af sér.
Var ekki að spara hvatningu eða
hrós þegar það átti við. Ekki var
hægt að hugsa sér skemmtilegri
heimsóknir en að fá þau hjónin í
heimsókn.
Það voru alltaf tilhlökkunarstund-
ir að fá að fara upp í sumarbústað
til Diddu og Friðriks í Borgarlund
þegar maður var yngri. Þar dvöldu
þau oft og hin síðari ár var verið í
bústaðnum svo vikum skipti. Alltaf
jafn gaman að koma þangað og
njóta samverustunda með þeim
hjónum. Alltaf var tekið jafn vel á
móti öllum.
Mig langar að þakka Sigrúnu
Einarsdóttur fyrir skemmtilegar
stundir og viðkynningu, og bið guð
að blessa minningu hennar.
Jón Einarsson.
Það er eitt sem er öruggt og við
vitum öll, að við verðum að kveðja
þetta líf hér á jörð, en alltaf erum
við jafnundrandi þegar við fréttum
að vinir okkar kveðja. Þannig var
það með mig þegar ég frétti lát
minnar kæru vinkonu Diddu á Borg,
eins og hún var alltaf kölluð. Við
vorum búnar að vera vinkonur frá
því við vorum litlar stelpur, sátum
saman allan barnaskólatíma okkar.
Þegar kom að fermingu okkar
vorum við 20 sem áttum að fermast
26. maí 1938 á uppstigningardag.
Eftir það kemur tími sem unglingar
eru uppteknir við sínar framtíðar-
áætlanir að læra, vinna og síðan
stofna sín eigin heimili með maka og
börnum.
En eitthvað hefur fermingarheitið
okkar snert við okkur og Guð haldið
sinni verndarhendi yfir okkur. Eftir
50 ár bar 26. maí upp á uppstigning-
ardag, hittist hópurinn þá að til-
mælum Ólafs Björnssonar, sem er
upphafsmaður að myndun hópsins
okkar. Á hann heiður skilið fyrir
það og framhald hópsins.
Næst liðu 10 ár þar til við hitt-
umst aftur, en eftir það var ákveðið
að hittast á hverju vori. Viljum við
þessi hópur þakka Guði fyrir Diddu,
alla hennar velvild, hlýju og ein-
lægni. Hún var alltaf hvetjandi og
stólpinn í hópnum, allt lifnaði við
þegar Didda birtist.
Tvisvar bauð hún okkur öllum í
dýrðlega veislu í sumarbústað
þeirra hjóna, þeim stundum gleym-
um við aldrei. Síðast hittumst við á
heimili þeirra hjóna síðastliðið sum-
ar í sambandi við Ljósanótt í Kefla-
vík. Þá fannst Diddu sjálfsagt að
bjóða okkur í veislu á sitt heimili,
þannig var hennar hugarþel. Það
hefur fækkað ört í hópnum okkar
núna, við erum aðeins níu eftir af
20. Þetta ár verður 70 ára ferming-
arafmæli. Hvað við verðum mörg þá
er allt í hendi Guðs. Fyrir hönd okk-
ar fermingarsystkina færum við
innilegar þakkir, fyrst og fremst
Guði, sem hefur varðveitt okkur
fram á þennan dag og allt sem við
fengum að njóta með Diddu. „Drott-
inn blessi minningu hennar.“ Biðj-
um Guð að styrkja eiginmann henn-
ar, dætur, tengdasyni og allan stóra
barnahópinn, sem henni var svo
kær.
Sá vinur er hjá mér, er huggar mig senn,
og hjálpar í sárustu neyð.
Sá vinur er Jesús, hann elskar mig enn
hann elskar í lífi og deyð.
Hann yfir mér vakir á ævinnar braut
og aldrei hann þreytist, sem ég
hann gengur við hlið mér í gleði og þraut
og gefur mér ljós á minn veg.
Kær kveðja til fjölskyldunnar.
Sigríður Jónsdóttir.
Í örfáum orðum langar okkur
systur að minnast Sigrúnar Einars-
dóttur, „Diddu á móti“, eins og við
kölluðum hana gjarnan enda bjugg-
um við sitt hvorum megin við
Tunguveginn. Við vorum á aldrinum
6-14 ára þegar við fluttum í götuna,
í húsið á móti Diddu og Friðriki og
Didda varð eiginlega strax frá
fyrsta degi mikil vinkona okkar
enda sýndi hún í góðsemi sinni og af
hjartagæsku óbilandi áhuga á því
sem við tókum okkur fyrir hendur í
lífinu og fylgdist vel með okkur allt
til síðasta dags. Hvort sem um var
að ræða útskriftir, brúðkaup, barn-
eignir eða aðra stórviðburði í okkar
lífi fengum við alltaf góðar kveðjur
og oftar en ekki óvæntar gjafir
sendar frá þeim heiðurshjónum. Við
trítluðum yfir götuna til að sýna
þeim nýfædd börn og barnabarn og
alltaf var jafn vel tekið á móti okkur
með góðum kveðjum og þökkum.
Við systur þökkum fyrir að hafa
fengið að kynnast Diddu og sendum
Friðriki og börnum þeirra og af-
komendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur, nú þegar Diddu nýtur
ekki við á Tunguveginum, sem ekki
verður samur án hennar.
Minningin um góða konu lifir
áfram í hjörtum okkar.
Helga Sigrún, Jóa, Brynja
og Harpa Harðardætur.
Sigrún Einarsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Sig-
rúnu Einarsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Ekki er
unnt að senda lengri grein. Hægt er
að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, fæddist, hvar og hve-
nær hann lést, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks hvað-
an útförin fer fram og klukkan hvað
athöfnin hefst.
Minningargreinar