Morgunblaðið - 27.05.2008, Side 26

26 ÞRIÐJUDAGUR 27. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ GuðmundurJónsson fæddist
í Guðnabæ á Akra-
nesi 6. maí 1938.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
sunnudaginn 18 maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Jón Guð-
mundsson húsa-
smíðameistari, f. á
Akranesi 24. desem-
ber 1906, d. 27. júlí
1965 og Sigurrós
Guðmundsdóttir, húsmóðir í Guð-
nabæ, f. á Akranesi 22. júní 1912,
d. 27. september 1990. Systkini
Guðmundar eru: a) Guðríður Guð-
munda, f. 1934, d. 1935, b) Guð-
ríður Guðmunda, f. 1936, maki
Pétur Elísson, f. 1936, c) Kristín, f.
1939, maki Allan Sveinbjörnsson,
f. 1937, d) Hildur, f. 1940, maki
Valmundur Eggertsson, f. 1939, e)
Valur, f. 1943, maki Elín Geirs-
dóttir, f. 1951, og f) Guðrún, f.
1946, maki Davíð Aðalsteinsson, f.
1946. Guðmundur kvæntist 10.
júní 1961 Ingunni Ívarsdóttur hús-
móður, f. í Reykjavík 29. maí 1942.
Foreldrar hennar eru Ívar Hann-
esson vélfræðingur, f. í Reykjavík
15. febrúar 1913, d. 19. nóvember
1996 og Matthildur Jónsdóttir, f. í
Reykjavík 8. febrúar 1922. Systk-
ini Ingunnar eru: a) Ragnheiður, f.
1948, maki Viðar Stefánsson, f.
rak þá starfsemi um skeið ásamt
Ingunni eiginkonu sinni. Guð-
mundur starfaði síðan sem verk-
stjóri hjá Trésmiðju Guðmundar
Magnússonar á Akranesi frá 1970
til 1984. Samhliða því fékkst hann
í frístundum við hönnun húsbygg-
inga og þá sérstaklega íbúðar-
húsnæðis og má finna um 150
mannvirki hönnuð af Guðmundi
víða um land. Árið 1984 fluttu
Guðmundur og Ingunn til Reykja-
víkur og hóf Guðmundur þá störf
hjá Ístaki og starfaði hann þar sem
verkstjóri til ársins 2007. Á vegum
Ístaks annaðist Guðmundur fyrst
og fremst uppbyggingu og end-
urreisn eldri mannvirkja af fjöl-
breyttum toga. Þar má helst nefna
endurbætur á Dómkirkjunni sum-
arið 1985, endurbyggingu gamla
Iðnskólans í Lækjargötu eftir
bruna sumarið 1986 og end-
urbyggingu Bessastaða á árunum
1987 til ársins 1994. Einnig má
nefna endurbyggingu Viðeyj-
arstofu, endurbætur danska sendi-
ráðsins við Hverfisgötu, færslu og
enduruppsetningu styttu Leifs
heppna á Skólavörðuholti, end-
urbyggingu hússins Landlistar á
Heimaey, byggingu tilgátuhúss,
Þjóðhildarkirkju á Grænlandi og
endurbyggingu Hafnarstrætis 16.
Samhliða starfi sínu hjá Ístaki
fékkst hann í frístundum sínum
við endurbyggingu húss þeirra
hjóna, Harrastaða, Fáfnisnesi 4 í
Skerjafirði á árunum 1992 til árs-
ins 1999.
Útför Guðmundar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
1949, b) Herdís, f.
1950, maki Ingi Þór
Vigfússon, f. 1949, c)
Ívar, f. 1958, maki
Árný Jakobsdóttir.
Börn Guðmundar og
Ingunnar eru: a)
Matthildur þjónustu-
fulltrúi, f. 13. desem-
ber 1961, maki Vil-
hjálmur
Aðalsteinsson húsa-
smíðameistari, f. 7.
maí 1958, börn
þeirra: Arnar, f. 3.
febrúar 1985, Mark-
ús, f. 26. ágúst 1989 og Katrín, f.
19. apríl 1983. b) Jón, arkitekt, f.
17. janúar 1964, maki Ragnheiður
Björk Hreinsdóttir hárskurð-
armeistari, f. 19. janúar 1967, börn
þeirra: Sigurrós, f. 19. ágúst 1988
og Guðmundur Hjalti, f. 7. maí
1997. c) Ívar vélstjóri, f. 15. febr-
úar 1966, maki Anna Lára Eðvarð-
sdóttir sjúkraliði, f. 22. desember
1965, börn þeirra: Ingunn Lára, f.
23. mars 1988, Hannes Örn, f. 22.
mars 1991 og Kristján Árni, f. 15.
júlí 1996.
Guðmundur nam húsasmíðaiðn
hjá föður sínum og útskrifaðist í
fagi sínu frá Iðnskóla Akraness.
Hann starfaði við hlið föður síns í
fyrirtæki hans, Trésmiðju Jóns
Guðmundssonar á Akranesi og
starfaði þar áfram eftir fráfall
Jóns. Um 1970 stofnaði Guð-
mundur prjónastofuna Hespu og
Kærar minningar streyma fram
við kveðjustund, tregi og eftirsjá
blandast djúpu þakklæti fyrir þá
vegferð sem við höfum gengið sam-
an. Faðir minn trúði því að lok vistar
okkar hér á jörð væri ekki endir
heldur aðeins áfangi á lengri leið.
Lífshlaupið er eitt augnablik, Guð-
mundur Jónsson nýtti tíma sinn til
hins ýtrasta og skilaði þegar upp er
staðið margföldu ævistarfi. Hann
nálgaðist hvert það verkefni sem
hann tókst á við með hugarfari
íþróttamannsins. Ekkert var fyrir
honum óyfirstíganlegt vandamál,
alltaf mátti finna lausn, hlaupa hrað-
ar og stökkva hærra. Alltaf mætti
reyna að gera aðeins betur. Mikil-
vægast af öllu fyrir hann var þó að
vera þess fullviss að verkefnið hefði
verið leyst á besta mögulega hátt
hverju sinni.
Pabbi var mikill fagurkeri og
styrkar hendur hans gátu töfrað
fram ótrúlegustu hluti. Hvort sem
hann var að forma í tré, teikna, móta
í leir eða mála með olíu þá lék það allt
í höndunum á honum. Hann bjó yfir
ríkri sköpunarþörf sem hann virkj-
aði í öllum sínum verkum. Hann lét
sér aldrei á sama standa og stóð
ákveðinn við sína skoðun ef svo bar
undir. Hjá honum fylgdi hugur hönd
og fátt þótti honum verra en hlutir
sem framkvæmdir höfðu verið í
hugsunarleysi.
Á yngri árum stundaði pabbi
knattspyrnu með ÍA uppi á Skaga.
Hann minntist oft þeirra tíma með
eftirsjá og ég veit að hann hefði vilj-
að geta notað meira af sínum tíma í
knattspyrnuna. Hann fylgdist alla
tíð gjörla með boltanum og var stolt-
ur af sínum frændum í liði Skaga-
manna. Pabbi fylgdist alla tíð grannt
með öllu sem bærðist í þjóðlífinu og
ræddum við oft lífsins gang í góðu
tómi. Hann hafði ákveðnar skoðanir,
var laus við alla hleypidóma og for-
dómalaus. Honum gramdist allt
gaspur og sleggjudómar sem byggðu
á óathuguðu máli. Hann valdi orð sín
vandlega og fann þeim stað.
Síðastliðinn áratug glímdi pabbi
við illvígan sjúkdóm, hann hafði sig-
ur í hverri orrustunni á fætur ann-
arri en varð að lokum að lúta í lægra
haldi. Það var sama á hverju gekk,
hann sagðist alltaf hafa það fínt og
gekk til sinna starfa á meðan hann
gat gengið uppréttur. Ég mun alltaf
sakna hlýja handtaksins hans en
hann lifir áfram í hjörtum okkar og
mun alltaf verða sú stoð og leiðsögn
sem hann var í lifandi lífi. Blessuð sé
minning þín, elsku pabbi minn.
Jón Guðmundsson.
Elsku bróðir. – Þegar þú kvaddir,
vildi ég ekki líta á það sem endalok.
Ég veit að nú ertu frjáls og laus við
allar kvalir. Ég vil trúa því að þar
sem þú ert sé ljósið! Þegar ég rifja
upp allar góðu og skemmtilegu
minningarnar frá barnæsku okkar
systkinanna man ég ekki eftir ósætti
milli okkar, alltaf varstu ljúfi og góði
bróðir minn.
Þessar minningar eru okkar fjár-
sjóður, sem við getum yljað okkur
við.Við vitum að þó laufin falli og
blómin fölni, lifa þau og blómstra að
nýju og við getum aftur glaðst og
með því að deyja öðlast þú eilíft líf.
Minning þín lifir í huga okkar, sem
þótti vænt um þig.
Góður Guð gæti Ingu, barna ykk-
ar og barnabarnanna. Guð geymi
þig.
Guðríður og Pétur.
Elsku bróðir, mágur og frændi.
Ekki hefði okkur dottið í hug þeg-
ar við keyptum ferð til Spánar að þú
yrðir ekki lengur hjá okkur, elsku
vinur.
Þú þessi snillingur, hvort sem er í
smíðum eða öðru sem þú vannst við,
allt var fullkomið. Það var alveg
sama hvað þú gerðir með höndunum,
það var hrein snilld.
Allar okkar góðu stundir, hvort
sem var í Guðnabæ sem krakkar eða
á fullorðinsárum í Ölveri og Harra-
stöðum, heimili ykkar Ingu og
krakkanna. Það var ávallt gott að
koma til ykkar og aldrei kastaðist í
kekki á milli okkar systkinana.
Þú varst hvers manns hugljúfi. Það
hefur stórt skarð orðið í okkar systk-
inahópi þegar þú ert ekki lengur á
meðal okkar.
Elsku bróðir. Þú barðist eins og
hetja í öllum þínum veikindum sem
voru erfið, aldrei kvartaðir þú heldur
hughreystir þú okkur. Við vitum að
þú ert kominn á betri stað sem við
eigum eftir að hittast á, og við sem
eftir lifum reynum eftir megni að
hughreysta og halda utan um Ingu
þína og alla fjölskylduna.
Hvíl þú í friði, elsku vinur.
Þín systir,
Kristín, Allan og fjölskylda.
Guðmundur Jónsson, höfðingi á
Harrastöðum, stóri bróðirinn Dundi í
Guðnabæ, er fallinn frá. Hugurinn
leitar til æskuáranna á Skaganum,
kallar fram ljúfar minningar.
Gugga, Dundi, Hildur, Stína, Valli
og Gunna – við, krakkarnir í Guðna-
bænum. Fjörug, kát, en alla jafna
stillt og prúð! Sex krakkar í þremur
settum. Gugga og Dundi elst,
ábyrgðafull stóra systir og stóri bróð-
ir, bæði afbragðs nemendur, róleg að
eðlisfari, bókhneigð, dugleg og sam-
viskusöm. Þá við Stína, aðeins ár á
milli okkar og loks þau yngstu, Valli
og Gunna. Guðnabær I og II standa
við Kirkjubraut á Akranesi. Faðir
okkar, Jón Guðmundsson húsasmíða-
meistari, byggði bæði húsin. Foreldr-
ar okkar, Jón og Rósa, hófu búskap
sinn í Guðnabæ I. Þar fæddumst við
fjögur elstu systkinin. Föðuramma
okkar, amma Gudda, bjó hjá okkur.
Best munum við þó eftir okkur í Guð-
nabæ II. Við systkinin og amma á
neðri hæðinni. Strákarnir saman í
einu herbergi, við stelpurnar i öðru
og amma í hinu þriðja. Pabbi var með
smíðaverkstæði við húsið og hafði
marga menn í vinnu, sumir þeirra
lærlingar. Oftast var því fjölmennt í
eldhúsinu hjá mömmu, matur, kökur
og kaffi ofan í barnahópinn og smið-
ina á verkstæðinu. Samræður fjörug-
ar, andrúmsloftið létt og skemmti-
legt. Ilmurinn í eldhúsinu einkar góð
blanda af bakstri dagsins og daufri
angan af sagi sem pabbi og smiðirnir
báru með sér af verkstæðinu. Við ól-
umst þannig upp við hamarshögg,
sagarhljóð, vinnugleði, umræður um
smíðar og bæjarlífið á Skaganum.
Það lá beint við fyrir bræður mína að
leggja fyrir sig smíðar. Um leið og
Dundi hafði aldur til hjálpaði hann til
á verkstæðinu og upp úr fermingar-
aldri var hann þar mikilvægur starfs-
kraftur. Hann þótti snemma laginn
og ráðagóður. Bernskuárin voru
hamingjurík. Í minningunni skein
alltaf sól, hvergi bar skugga á, hvorki
tilveruna né samskipti okkar systk-
inana. Ástríki foreldra okkar, nær-
vera fjörugrar og fróðrar ömmu og
umhyggja þeirra allra fyrir okkur
átti þátt í því. Einnig nábýli við stór-
fjölskylduna, ömmu Stínu á Sigurð-
arstöðum, frændfólkið þar og á
Hvítanesinu, Sandabrautinni og
Tjörn. Dundi var myndarlegur ungur
maður og víst að ófáar stúlkur
renndu til hans hýru auga. Hann sá
þó aðeins eina, fallega stúlku úr
Reykjavík, Ingunni Ívarsdóttur, festi
sér hana 10. júní 1961 og átti með
henni þrjú góð börn. Þau bjuggu
lengst af á Skaganum en 1992 keyptu
þau Harrastaði í Skerjafirði. Húsið
var rústir einar eftir mikinn bruna.
Úr rústunum reisti Dundi höll. Kom
sér þá vel sú þekking sem hann aflaði
sér í gegnum tíðina um húsasmíði,
gamalt handverk, listir og smíðar.
Óhætt er að segja að um verklag við
gerð gamalla húsa hafi hann verið
allra manna fróðastur. Hann var og
þekktur fyrir handverk sitt og verk-
stjórn, sem sést best á því að hann
var kallaður til verka þar sem fag-
mennska, útsjónarsemi, gott auga
fyrir formi og fegurð þurfti til. Bessa-
staðir, Dómkirkjan og fleiri frægir
sögustaðir bera þessu vitni.
Guð styrki Ingu og fjölskyldu við
fráfall góðs eiginmanns, föður, afa.
Blessuð sé minning Guðmundar
Jónssonar.
Hildur Jónsdóttir og fjölskylda
Elsku besti Dundi frændi. Þú varst
bróðir hennar mömmu minnar, ein-
stakur maður, ótrúlega ljúfur og
góður. Það var svo gott að sækja
ykkur Ingu heim á fallega heimilið
ykkar og maður fann alltaf væntum-
þykjuna yfir að sjá mann. Það er sárt
til þess að hugsa að þú sért ekki
lengur til staðar til að heilsa manni
með kossi, spjalla um lífið og til-
veruna og kveðja manni með kossi.
Þú varst alltaf svo hlýr og ástúðlegur
og hafðir virkilegan áhuga á að
heyra hvernig gengi hjá manni.
Þú varst mikill fjölskyldumaður,
stoltur af þínum og barnabörnin
voru þér mjög hjartfólgin. Í byrjun
maí sl. heimsótti ég systkini þín og
börn þeirra til að þau gætu skrifað í
afmælisbókina þína og þá fann ég
glöggt hversu vænt öllum þótti um
þig. Það kom mér ekki á óvart en var
ánægjuleg staðfesting á því sem ég
þegar vissi. Dundi minn. Ég vildi að
þú hefðir fengið meiri tíma hérna hjá
okkur og ég veit að þú þráðir að fá að
vera lengur hjá Ingu í Paradísinni
ykkar í Skerjafirðinum umvafinn
börnum ykkar og barnabörnum. En
ég veit líka að þú munt fylgjast með
þeim þaðan sem þú ert núna, hjá
Guði í Paradísinni á himnum. Ég
þakka þér fyrir alla þína væntum-
þykju, vináttu og hlýhug í garð fjöl-
skyldu minnar í gegnum árin og
votta elsku Ingu, Möttu, Nonna, Ív-
ari og fjölskyldum þeirra og öðrum
aðstandendum mína dýpstu samúð.
Minningin um góðan dreng mun lifa
með okkur um ókomin ár.
Margrét Rósa Pétursdóttir.
Þegar við Herdís fluttum í Skerja-
fjörðinn fyrir 12 árum eignuðumst
við þar góða nágranna. Á móti okkur
bjuggu þau Guðmundur Jónsson og
hún Inga konan hans, en Guðmund-
ur vann þá hörðum höndum við að
endurbyggja Harrastaði, glæsihús
frá fyrri hluta 20. aldar. Okkur ná-
grönnum varð vel til vina og voru
margar stundir sem við áttum saman
í garðinum við Harrastaði og heima
hjá þeim ógleymanlegar enda Guð-
mundur og Inga sannir höfðingjar
heim að sækja. Guðmundur var ein-
staklega bóngóður og gott að leita til
hans. Þegar hundkvikindi sem ég
hafði eignast varð fyrir slysi sem 11
vikna hvolpur og gekk á þremur í
nokkrar vikur á eftir fórum við sam-
an með dýrið til dýralæknis og eftir
það urðu þeir Plútó og Guðmundur
miklir vinir. Hundurinn lét rækilega
í sér heyra þegar hann mætti vini
sínum og saman röltu þeir stundum
um hverfið og þá hundurinn band-
laus. Á þessum árum var byggðin við
Skerjafjarðarströnd ekki mjög þétt
og ég braut víst reglur um hunda-
hald með því að hleypa hundinum út
á morgnana og oft nennti ég ekki
með honum. Hundurinn skilaði sér
eftir 1 til 2 tíma og var ekkert að
segja frá því að hann hafði komið við
á Harrastöðum og fengið morgun-
mat þar. Þegar endurbyggingu
Harrastaða var lokið bauð Guð-
mundur okkur Herdísi að skoða hús-
ið. Hann spurði hvort ekki væri rétt
að hundurinn biði úti af því að hann
gæti runnið til á nýlökkuðum gólf-
unum. Þá sýndi Guðmundur hvað í
honum bjó þegar málarekstur var
hafinn gegn okkur nágrönnunum
vegna fyrirhugaðrar húsbyggingar
athafnamanns í Skerjafirði. Við
vörðum mál okkar sjálf fyrir héraðs-
dómi og það var Guðmundur sem
vann að málsvörninni að mestu
ásamt syni sínum. Málið féll okkur í
vil, þar og í Hæstarétti.
Það var ávallt vorboði þegar Guð-
mundur fór að hreinsa til í garðinum.
Þá vissum við að skammt var til sum-
ars. Guðmundur átti við vanheilsu að
stríða um nokkurra ára bil. Hann
fékk heilablóðfall sem gerði honum
nokkuð tregt tungu að hræra. Þá
þjáðist hann undir lokin af krabba-
meini. En hann tók mótlætinu af
æðruleysi og hélt reisn sinni fram á
síðasta dag. Með fráfalli hans er
genginn góður granni, sem sárt
verður saknað af mönnum og mál-
leysingjum. Við sendum Ingu og
börnum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur og þökkum fyrir að hafa
fengið að kynnast ljúflingnum og
hagleiksmanninum Guðmundi Jóns-
syni. Blessuð sé minning hans.
Gísli Helgason
blokkflautuskáld.
Guðmundur Jónsson
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
ARNGRÍMUR STEFÁNSSON
bifvélavirki,
Dalbæ,
Dalvík,
lést föstudaginn 23. maí að heimili sínu.
Útförin verður gerð frá Dalvíkurkirkju laugardaginn
31. maí kl. 13.30.
Kristjana Sigurpálsdóttir,
Sigrún Arngrímsdóttir,
Kolbrún Arngrímsdóttir, Svavar Berg Pálsson,
Anna Kristín Arngrímsdóttir, Úlfar Þormóðsson,
Stefán Arngrímsson, Guðrún Lóa Jónsdóttir,
Einar Arngrímsson, Lovísa María Sigurgeirsdóttir,
Örn Arngrímsson, Anna Dóra Hermannsdóttir,
Kristjana Arngrímsdóttir, Kristján Hjartarson,
barnabörn og aðrir vandamenn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR ÁRNASON,
áður til heimilis að
Brekkugerði 34,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Eir föstudaginn
23. maí.
Útförin fer fram frá Grensáskirkju mánudaginn
2. júní kl. 15.00.
Árni Árnason, Jóhanna Gunnlaugsdóttir,
Aðalsteinn Árnason, Þórný H. Eiríksdóttir,
Helga Lára Guðmundsdóttir, Björn Guðmundsson,
Margrét Guðmundsdóttir, Lúðvíg Lárusson,
barnabörn og barnabarnabörn.