Morgunblaðið - 27.05.2008, Page 31

Eftir að Guðrún og Matthías giftu
sig fannst mér ekkert eðlilegra en að
mæta í heimsókn til þeirra á Eiríks-
götuna. Nú þætti það eflaust óvenju-
legt að tólf ára strákur kæmi fyrir-
varalaust í heimsókn til frænku
sinnar, en Guðrún tók vel á móti mér
og bauð mér í mat. Mörgum árum
seinna bauð hún okkur Vigdísi sem þá
vorum nýgift í humarveislu til sín og
Hjálmars, seinni manns síns. Oft nut-
um við gestrisni þeirra síðar. Guðrún
valdi sér kennslu að lífsstarfi og
kenndi um árabil við Hagaskóla. Hún
var afbragðskennari og nemendur
hennar báru henni afar vel söguna.
Einn samkennari hennar sagði mér
frá ráði sem Guðrún hafði gefið henni
þegar hún hóf kennslu. „Ekki brosa
fyrir jól.“ Þessi aðferð gafst Guðrúnu
vel, nemendur báru miklu meiri virð-
ingu fyrir henni en flestum öðrum
kennurum.
Síðustu ár Guðrúnar voru erfið.
Hún missti heilsuna og var í mörg ár
mjög skert, bæði líkamlega og and-
lega. Það er sárt þegar fólk verður
ekki nema skugginn af sjálfu sér.
Hjálmar, maður hennar, var henni
stoð og stytta en féll svo frá fyrirvara-
laust. Síðustu árin bjó hún við gott at-
læti á dvalarheimilinu Eir. Á henni var
dagamunur og stundum átti hún
ágæta daga þar sem hún minnti á
sjálfa sig meðan hún var og hét. Á
endanum varð dauðinn henni líkn frá
þraut. Ólöfu frænku minni og sonum
Guðrúnar sendi ég samúðarkveðjur á
skilnaðarstund.
Benedikt Jóhannesson.
Mig langar að kveðja frænku mína
hana Guðrúnu eða Gúu eins og ég kall-
aði hana alltaf. Ég á margar minning-
ar um Gúu og fjölskyldu hennar og
man eftir mörgum heimsóknum til
þeirra, fyrst á Fálkagötuna, seinna
meir í Stóragerðið og svo í Fellsmúl-
ann. Hún Gúa var kát og skemmtileg.
Mér fannst alltaf gaman að koma til
hennar. Hún gerði hlutina oftast að-
eins öðruvísi en ég var vön heiman frá
og kom þannig sífellt á óvart.
Þegar ég var yngri var ég oft send í
pössun til hennar Gúu, seinna meir að-
stoðaði ég við að passa hann Bensa
litla. Auðvitað var ég enn í pössun þó
svo að mér þætti ég vera að hjálpa
mikið til. Þegar ég varð eldri ræddum
við Gúa mikið saman, hún átti sífellt til
handa mér ráðleggingar varðandi hár-
greiðslu, húðvörur og aðra hluti sem
skipta unglingsstelpur miklu máli.
Undanfarin ár hefur Gúa verið lasin
en þrátt fyrir það fylgdist hún vel með
því sem var að gerast í þjóðlífinu og
gat komið með skemmtilegar athuga-
semdir um fólk og fréttir. Hún var líka
svo ógurlega stolt af öllum barnabörn-
unum sínum sem gáfu henni mikla
gleði.
Megir þú hvíla í friði elsku Gúa mín.
Það hefur verið mér mikill heiður að
vera litla frænka þín.
Þín
Sigríður Þórðardóttir (Sía).
Það var hress og glaðvær hópur
sem útskrifaðist frá Menntaskólanum
í Reykjavík vorið 1961 og við okkur
blasti óráðin framtíð. Þegar árgang-
urinn var í skemmtiferð, laugardaginn
17. maí, fengum við þær fréttir að
Guðrún Guðjónsdóttir skólasystir
okkar og vinkona hefði látist fyrr um
daginn. Það sló þögn á hópinn. Haust-
ið 1957 hófum við nám við skólann og
þá var stofnað til ævilangrar vináttu.
Það var síðan í 6. bekk að við nokkrar
vinkonur stofnuðum saumaklúbbinn
okkar sem hefur gengið undir nafninu
Rósin og höfum alla tíð síðan átt sam-
an ófáar ánægjustundir.
Bóklegar greinar lágu vel fyrir
Guðrúnu og þó sérstaklega tungumál.
Hún lagði ekki alltaf hart að sér við
lærdóminn, vildi líka njóta lífsins lysti-
semda, en oftast tók hún þó góðar
skorpur fyrir próf sem skiluðu henni
ágætum einkunnum. Við fengum oft
að heyra hversu illa henni féll vistin í
Kvennaskólanum og hvað hún var frá-
bitin handavinnunni þar og fannst eins
og hún væri komin í annan heim er
hún fékk sig færða yfir í Gagnfræða-
skólann við Vonarstræti, þaðan sem
hún lauk landsprófi.
Fyrir henni lá að starfa sem tungu-
mála- og sögukennari, mestalla sína
starfsævi, við Hagaskólann í Reykja-
vík. Hún gerði miklar kröfur til sjálfr-
ar sín, var metnaðarfullur og agas-
terkur kennari sem undirbjó sig af
alúð fyrir kennsluna og var umhugað
um að nemendur sínir stæðu sig vel og
skiluðu góðum árangri. Hún gleypti
ekkert við nýjungum og var fastheldin
á gamla siði. Árlega vorum við í boði
hjá henni og gátum alltaf gengið að því
vísu að fá það sama að borða, lamba-
læri með hefðbundnu meðlæti og
sveskjugraut. Hún hafði góða frásagn-
arhæfileika og margir gullmolarnir,
sem runnu upp úr henni eins og óvart,
komu okkur oft til að veltast um af
hlátri. Hún lá sjaldnast á skoðunum
sínum um menn og málefni og vandaði
ekki alltaf fólki kveðjurnar.
Því miður missti hún heilsuna alltof
fljótt. Tæplega sextug að aldri gekkst
hún undir aðgerð gegn lungnakrabba-
meini þar sem hálft lungað var fjar-
lægt og allt virtist hafa gengið vel. En
sjaldan er ein báran stök, því að litlu
síðar fékk hún heilablæðingu sem
gerði það að verkum að hún átti erfitt
með að tjá sig og annar handleggurinn
krepptist. Erfiðir tímar fóru í hönd. Þó
gat hún að mestu dvalið heima með
dyggri aðstoð eiginmannsins, Hjálm-
ars Júlíussonar. En fljótt skipast veð-
ur í lofti því að Hjálmar andaðist fyr-
irvaralaust 2003, lagðist til rekkju að
kvöldi og vaknaði ekki aftur að
morgni. Það var henni mikið áfall og
söknuðurinn var sár og án hans gat
hún ekki lengur haldið heimili. Þá lá
leið hennar að Felli við Skipholt og
þaðan á Hjúkrunarheimilið Eir þar
sem hún naut góðrar aðhlynningar.
Hún naut þess samt að geta komið
og tekið þátt í saumaklúbbsfundunum
okkar og alltaf hældi hún matnum sem
var á borðum, þó að hann væri oft ný-
stárlegri en hjá henni sjálfri forðum.
Minningin um sérstaka vinkonu mun
lifa í hugum okkar allra. Við sendum
sonum hennar, móður og systkinum
samúðarkveðjur.
Erla, Guðrún, Helga, Pétrína,
Ragnheiður, Sigrún, Sigurveig,
Véný, Vigdís og Þórhildur.
Látin er Guðrún Guðjónsdóttir eftir
löng og erfið veikindi. Hún gerðist
kennari við Hagaskóla laust eftir 1960
og kenndi þar óslitið allt til þess að
hún veiktist alvarlega um síðustu
aldamót og varð í kjölfarið óvinnufær.
Guðrún var mikil röskleikakona,
áköf og metnaðargjörn fyrir hönd
nemenda sinna og afar góður kennari.
Hún þótti stundum ströng en naut
virðingar nemenda sinna vegna þeirr-
ar réttsýni sem henni var í blóð borin.
Hún sýndi vinnustað sínum tak-
markalausa hollustu alla tíð, kom æv-
inlega vandlega undirbúin og ákveðin í
fasi, fersk í anda og farsæl í starfi.
Að leiðarlokum eru henni þökkuð
óeigingjörn störf við Hagaskóla í hart-
nær fjörutíu ár. Skólinn sendir fjöl-
skyldu hennar innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning hennar.
Fyrir hönd samstarfsfólks,
Einar Magnússon.
Guðrún var samkennari minn í
enskudeild Hagaskóla um 35 ára
skeið. Hún var kennari af Guðs náð,
lagði sig fram og hafði mikinn metnað
fyrir hönd nemenda sinna. Guðrún var
óþreytandi við samningu verkefna –
sat oft, fyrir upphaf kennslu að
morgni og í frímínútum, skrifaði niður
stuttar æfingar sem voru svo fjölrit-
aðar og lagðar fyrir í komandi
kennslustund.
Hún kenndi af ástríðu en var við-
kvæm og stundum sár þegar nemend-
ur stóðust ekki væntingar.
Þegar miður gekk yfirgaf hún
stundum bekkinn og settist upp á
kennarastofu. Leið þá ekki á löngu þar
til sendinefnd kom til að biðjast afsök-
unar fyrir bekkjarins hönd og biðja
hana að snúa aftur til kennslustofu.
Í samstarfi var hún tillögugóð og
helgaði enskudeildinni krafta sína af
tryggð og trúmennsku.
Samkennarar þakka Guðrúnu langa
og dygga þjónustu við Hagaskóla og
óska henni blessunar á Guðs vegum.
Aldraðri móður, sonum og öðrum
ættingjum sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur.
Ingi Viðar Árnason.
Við tvíburasystur kynntumst Guð-
rúnu þegar við urðum nemendur
hennar í Hagaskóla á áttunda ára-
tugnum. Hún kenndi okkur ensku og
var umsjónarkennari bekkjarins.
Guðrún var strangur kennari en jafn-
framt góður félagi nemenda sinna.
Hún hafði mikinn metnað fyrir hönd
allra sinna nemenda og var ætíð stað-
ráðin í því að þeir næðu sem bestum
árangri. Þess vegna hefur mikill fjöldi
nemenda hennar hugsað til hennar
með þakklæti í gegnum tíðina.
Á Hagaskólaárum okkar systranna
voru Guðrún og eiginmaður hennar,
Hjálmar, að draga sig saman. Það
þótti bekknum – og ekki síst okkur
stelpunum, feikilega spennandi. Við
systurnar áttum þátt í því að bekk-
urinn tók sig saman og keypti handa
þeim brúðargjöf. Sendinefnd marser-
aði síðan heim til þeirra hjóna með
gjöfina en Guðrún tók á móti okkur
eins og við hefðum alltaf verið í hópi
hennar bestu vina. Þegar Guðrún og
Hjálmar eignuðust son sinn, Bensa,
bauð hún okkur í heimsókn að sjá ný-
fædda soninn. Þau Guðrún og Palli,
eldri sonur hennar, sýndu okkur litla
nýfædda barnið með stolti og gleði. Þá
varð okkur, stelpunum í bekknum,
ljóst hve mikið traust og vináttu Guð-
rún sýndi okkur með því að veita okk-
ur hlutdeild í þessari gleði fjölskyld-
unnar.
Guðrún átti stóran þátt í því að við
systurnar lögðum kennslu fyrir okkur.
Þegar við vorum rúmlega tvítugar í
háskólanámi vantaði kennara í Haga-
skóla. Guðrún hafði samband við okk-
ur og sagðist hafa stungið upp á því við
Björn Jónsson skólastjóra að hann
fengi okkur til að kenna við skólann.
Hún sagði okkur þá að hún hefði
snemma séð í fari okkar ýmsa eigin-
leika sem myndu nýtast vel í kennslu.
Hún var síðan alla tíð óspör á tíma
sinn og góð ráð sem áttu eftir að nýt-
ast okkur vel í að halda uppi aga og
vekja áhuga nemenda á námsefninu.
Við kveðjum því þessa góðu vinkonu
með söknuði og þakklæti fyrir allt sem
hún hefur kennt okkur. Í okkar huga
verður minningin um Guðrúnu ætíð
minning um fyrirmynd annarra kenn-
ara.
Við systur, sendum móður hennar,
sonum og fjölskyldu okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Marta og Ragnhildur Björg
Guðjónsdætur.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. MAÍ 2008 31
Fundir/Mannfagnaðir
Aðalfundur Búmanna
Aðalfundur Búmanna hsf. verður haldinn á
Grand Hóteli Reykjavík, Sigtúni 38,
miðvikudaginn 11. júní kl. 17.00. Fundurinn
verður í sal hótelsins er nefnist Hvammur.
Dagskrá samkvæmt samþykktum félagsins.
Breytingar á samþykktum félagsins.
Sigurður Magnússon bæjarstjóri Álftaness
flytur ávarp.
Stjórnin.
Húsnæði óskast
Nauðungarsala
Uppboð
Framhald uppboðs á eftirtalinni fasteign verður háð á
henni sjálfri sem hér segir:
Skarðsá, Dalabyggð, landnúmer 137837, þingl. eig. Edda Unn-
steinsdóttir, eftir kröfu Íbúðalánasjóðs, Dalabyggðar og Trygginga-
miðstöðvarinnar hf., fimmtudaginn 29. maí 2008, kl. 13:00.
Sýslumaðurinn í Búðardal,
23. maí 2008.
Áslaug Þórarinsdóttir sýslumaður.
Raðauglýsingar
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Ekki er
unnt að senda lengri grein. Hægt er
að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, fæddist, hvar og hve-
nær hann lést, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks hvað-
an útförin fer fram og klukkan hvað
athöfnin hefst. Ætlast er til að þetta
komi aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöf-
undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Minningargreinar