Morgunblaðið - 31.05.2008, Síða 35

endum, og það gerði Arngrímur
svikalaust. Heima fyrir vann Krist-
jana kappsamlega við að koma átta
börnum til þroska. Í sameiningu
tókst þeim hjónum það verk með
miklum sóma. Og börnin ræktuðu
marga þá hæfileika sem foreldr-
arnir urðu að láta óræktaða hjá
sjálfum sér. Arngrímur vinur minn
Stefánsson mátti því leggjast sátt-
ur til svefns eftir langan dag.
Þórarinn Hjartarson.
Því hefur fækkað mjög á und-
anförnum árum fólkinu í Karls-
brautinni á Dalvík sem var upp á
sitt besta á þeim árum er ég var að
alast þar upp ásamt mörgum öðr-
um krökkum á svipuðu reki. Þetta
voru foreldrar okkar, önnum kafnir
í störfum sínum heima við og utan
heimilis. Atvinna var mikil í ört
vaxandi sjávarplássi. Bátaflotinn
fór ört stækkandi og auk mikils
afla sem á land barst af hefðbundn-
um sjávarafla var allt „á kafi“ í síld
á sumrin. Nóg var að gera fyrir all-
ar vinnufúsar hendur.
Mér telst til að vel yfir 50 krakk-
ar á svipuðu reki og ég hafi þá ver-
ið að alast upp í Karlsbrautinni
einni. Stærstu systkinahóparnir
voru í Árbakka, Brautarholti og
Ásbyrgi á neðri hæðinni hjá þeim
ágætu hjónum Kristjönu Sigurpáls-
dóttur og Arngrími Stefánssyni,
sem í dag er til moldar borinn frá
Dalvíkurkirkju. Ásbyrgi er skáhallt
á móti húsinu sem foreldrar mínir
byggðu sér og kynntist ég á þess-
um árum ágætlega einkum eldri
krökkunum í þessum systkinahópi.
Addi í Ásbyrgi vann, að ég held,
mestan sinn starfsaldur á Bifreiða-
verkstæði Dalvíkur og orð fór af
verklagni hans. Fiskiskipaflotinn á
Dalvík átti honum áreiðanlega oft
mikið að þakka þegar vélarhlutir
biluðu og mikið lá við að koma tog-
urum og minni bátum sem fyrst til
veiða aftur og að öllum líkindum
hefur þá lítið verið spurt um hvað
sólarhringnum leið.
En Addi var ekki bara handlag-
inn heldur var hann músíkalskur
umfram flesta aðra og heyrði mað-
ur sem strákur talað um það
hversu góður söngmaður hann
væri. Þetta heyrði ég m.a. þá karl
föður minn og bræður hans tala um
og voru þeir að ég leyfi mér að
segja í hópi betri söngmanna. Það
er gaman að sjá það í Sögu Dalvík-
ur sem rituð er af utanhéraðsmanni
að „Svarfdælir hafi löngum verið
taldir miklir söng- og hljómlistar-
menn“ og í því samhengi sérstak-
lega nefndir Stefán Arngrímsson á
Þorsteinsstöðum (f. 1801, d. 1890,
langafi Arngríms sem borinn er til
grafar nú), „kunnur söngþröstur og
forsöngvari“ og Jóhannes, sonur
hans, „frábær söngmaður“. Einnig
eru í sömu andránni og þessu sam-
hengi nefndir þeir Jóhann Kr.
Jónsson á Ingvörum (f. 1831) og
Þorleifur Tryggvi, sonur hans, sem
fyrstur Svarfdæla lærði orgelleik
og er talinn einn fyrsti kirkjuorg-
anisti norðanlands, lang- og langa-
langafi undirritaðs. Ekki er að efa
að þessir menn og fleiri góðir söng-
menn hafi tekið lagið saman er
þannig stóð á. Og þá kemur m.a.
upp í hugann gömul minning frá
vorinu 1957 er faðir minn hélt upp
á fertugsafmælið sitt. Þá voru þessi
sönggen sameinuð á ný því yfir í
Karlsbraut 6 komu margir góðir
söngmenn með Adda í Ásbyrgi
fremstan í flokki. Mikið óskaplega
var þá sungið langt inn í vornóttina
svo að ungum strák þótti nóg um;
hefur þá líklega ekki haft nógu
mikinn þroska til að meta þann
söng að verðleikum.
Ég minnist þeirra Kristjönu og
Adda oftar heima á góðum stund-
um, t.d. á gamlárskvöldum, enda
veit ég ekki betur en góður vin-
skapur hafi verið með þeim og for-
eldrum mínum sem og flestra sem
á þessum árum bjuggu í Karls-
brautinni. Vinfengi þeirra músík-
ölsku systkina, barna Adda og
Kristjönu, hef ég notið mér til mik-
illar ánægju og votta ég þeim,
Kristjönu móður þeirra og öðrum
afkomendum og skyldfólki samúð
mína á sorgarstundu.
Atli Rafn Kristinsson.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. MAÍ 2008 35
✝ Guðrún Her-borg Ingólfs-
dóttir fæddist á
Húsavík 23. október
1932. Hún lést á
gjörgæsludeild FSA
laugardaginn 24.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þuríður Hall-
dórsdóttir frá
Hraunkoti í Aðaldal,
f. 1906, d. 1984, og
Ingólfur Helgason
frá Broddanesi í
Strandasýsu, f.
1909, d. 1988. Systkini Guðrúnar
eru Helga, f. 1930, maki Skúli
Skúlason, f. 1934, Halldór, f. 1934,
maki Guðrún Þorgrímsdóttir, f.
1935, og Þorbjörg Ingunn, f. 1935,
maki Guðmundur Steinsson, f.
1935, d. 2003.
Guðrún giftist 27. desember
1952 Hallmari Frey Bjarnasyni
múrarameistara, f. á Húsavík 21.
nóvember 1931, d. 21. júlí 1987.
Foreldrar hans voru Kristjana
Hólmfríður Helgadóttir frá Húsa-
vík, f. 1905, d. 1976, og Bjarni Ás-
mundsson frá Húsavík, f. 1903, d.
1989. Börn þeirra Guðrúnar Her-
borgar og Hallmars Freys eru: 1)
2005, og Viktor Smári, f. 2008.
Sindri, f. 1994. 5) Sveinn, f. 1964,
maki Sigríður Steinunn Vigfús-
dóttir, f. 1962. Börn Sveins og
Bjargar Jónsdóttur fv. maka f.
1967 eru Guðrún Hulda, f. 1989, d.
1989 og Rúnar Freyr, f. 1991.
Guðrún Herborg fæddist á
Húsavík og bjó þar alla sína ævi.
Hún ólst upp í húsi sem hét
Bræðraborg sem þá var tvíbýli, hjá
foreldrum sínum og systkinum
ásamt ömmu sinni og alnöfnu sem
fóstraði hana og umvafði. Hún
lauk gagnfræðaprófi frá Gagn-
fræðaskóla Húsavíkur. Guðrún
Herborg og Hallmar Freyr hófu
búskap í Harðangri en fluttu í sitt
eigið húsnæði að Sólvöllum 6 árið
1955. Guðrún starfaði lengstum
hjá KÞ og síðan á Heilbrigðis-
stofnun Þingeyinga. Hún flutti til
Vestmannaeyja, bjó þar í tvö ár og
starfaði við brauðgerð dóttur sinn-
ar. Síðustu árin bjó hún á Sól-
brekku 10 á Húsavík. Hún starfaði
lengi í Kvenfélagi Húsavíkur og
sat þar í stjórn í mörg ár. Hún tók
virkan þátt í starfi ÍF. Völsungs í
marga áratugi.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Þuríður, f. 1951,
fyrrv. maki Andrés
Sigmundsson, f. 1949,
dóttir þeirra er Guð-
rún Heba, f. 1989. Áð-
ur átti hún Ágúst Örn
Gíslason, f. 1976, fað-
ir Gísli Þorkelsson, f.
1951, d. 2005. 2)
Katrín, f. 1953, maki
Einar Friðþjófsson, f.
1950. Börn þeirra
eru: Jórunn, f. 1975,
maki Ágúst Óskar
Gústafsson, f. 1975,
börn þeirra eru Ey-
þór, f. 2001 og Katrín Sara, f. 2004.
Hjalti, f. 1982 sambýliskona Erna
Ósk Grímsdóttir, f. 1984. Rúnar, f.
1987, unnusta Alexandra Evudótt-
ir, f. 1990. 3) Jóna Björg, f. 1956,
maki Bjarni Hilmar Ólafsson, f.
1962. Sonur Jónu Bjargar er Hall-
mar Freyr Þorvaldsson, f. 1976.
Börn Bjarna eru Eðvarð Atli, f.
1985 og Kolbrún Diljá, f. 1988. 4)
Ingólfur, f. 1958, maki Guðrún
Kristinsdóttir, f. 1960. Börn þeirra
eru: Freyr, f. 1982, sambýliskona
Kristín Anna Stefánsdóttir, f.
1984. Katrín, f. 1985, sambýlis-
maður Davíð Már Sigurðsson, f.
1983, börn þeirra eru Rakel Sif, f.
Elsku mamma mín, nú er lífs-
klukkan þín hætt að slá, eftir stutta
en snarpa baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Ég vil minnast þín með nokkr-
um orðum. Þú varst ung þegar ég,
frumburðurinn, fæddist er þið
pabbi hófuð ykkar búskap í Harð-
angri á Húsavík. Árið 1955 fluttum
við að Sólvöllum 6, sem þá var
hverfi ungra fjölskyldna að byggj-
ast upp á Húsavík, þar slitum við
systkinin fimm barnsskónum.
Mamma mín, þú stóðst fyrir stóru
og mjög gestkvæmu heimili gegn-
um árin. Með þínu jafnaðargeði
tókst þér þetta en skoðanalaus
varstu alls ekki.
Þú varst mjög vel lesin en í seinni
ár held ég að ævisögur hafi verið
þér hugleiknar. Alla tíð varstu
handavinnukona og prjónaðir og
saumaðir listavel. Það var ekki
amalegt að skoða Burda blað og
finna þar snið af kjól sem mig lang-
aði í, fara svo í Vefnó og kaupa efni.
Þú settist við saumavélina og sko –
kominn kjóll. Nú var hægt að fara á
ball. Síðasta hvítasunnuhelgi mun
geymast í minningu þinna afkom-
enda en þá var yngsta barnabarnið
þitt fermt. Um þá helgi varst þú
eins og þú áttir að þér, gefandi og
stjórnsöm á þínu heimili. Vissir að
hverju stefndi en vildir ekkert væl
og vol, bara hafa gaman og njóta
þess að vera öll saman. Ég spurði
þig eitt sinn hvort ekki hefði verið
nóg að gera á stóru heimili. En þú
sagðir: „Það var stundum erfitt
þegar þið voruð öll í íþróttum.“
Mesta áfallið sem þú varðst fyrir
var að missa hann pabba okkar
1987, þá aðeins 55 ára gamlan. En
þú stóðst svo sannarlega við bakið á
honum í öllum hans félagsmála-
störfum, hvort sem það var í bæj-
arstjórn, Völsungi eða hverju öðru
sem hann tók sér fyrir hendur. Þið
áttuð eftir að gera svo mikið meira
saman. Núna veit ég að pabbi hefur
tekið á móti þér með stóra faðminn
sinn. Þar er líka litla sonardóttir
ykkar, sem ekki fékk að sjá heims-
ins ljós. Mig langar að þakka systk-
inum mínum og mökum þeirra fyrir
stuðning og umhyggju við mömmu.
Elsku mamma mín, þakka þér fyrir
allt og allt.
Þín,
Þuríður Freysdóttir (Rúrý.)
Í dag kveðjum við tengdamóður
mína Guðrúnu Herborgu Ingólfs-
dóttur eða Rúnu eins og hún var
kölluð. Ég kynntist ekki Frey
tengdaföður mínum en hann lést
langt fyrir aldur fram 1987. Freyr
var mjög ötull í félagsmálum og
kom þar víða við. Vegna þess meðal
annars mun oft hafa verið mann-
margt á heimili þeirra og allir alltaf
velkomnir. Mér er sagt að Rúna
hafi stýrt heimilinu með miklum
myndarskap og dugnaði og verið
traustur bakhjarl eiginmannsins.
Oft hefur verið rifjað upp í gegnum
árin að á Sólvelli 6 hafi komið tals-
vert af fólki í kaffi á laugardags-
morgnum. Meðal annarra vandi
komur sínar þangað Sigurður Hall-
marsson, Diddi Hall, frændi Freys
og vinur. Höfðu þeir báðir gaman af
að segja frá ýmsum atvikum af
mönnum og málefnum og skálduðu
heilu kaflana ef svo bar undir.
Höfðu þeir sérstaklega gaman af að
ganga fram af Rúnu. Átti hún þá til
að segja – Ja hérna Freyr – þegar
henni fannst ýkjurnar komnar út
fyrir öll mörk. Alltaf hló hún samt
að þeim og skemmti sér manna
best.
Freyr brallaði alla tíð við alls
konar búskap. Ýmsar sögur eru til
um hinar ótrúlegustu uppákomur í
því og taldi Rúna að bændastéttinni
hefði orðið það til happs að hann
varð aldrei alvöru bóndi og gerði
ómælt grín að þessu brölti hans.
Erfiðleikarnir bönkuðu upp á hjá
Rúnu eins og okkur flestum sem
förum í gegnum lífið. Hennar
stærsta áfall var þegar hún missti
Frey. Tíminn deyfði sársaukann en
aldrei hætti hún að sakna hans.
Hún sagði mér að það væri sín trú
að þegar hennar lífi lyki myndi
hann taka á móti henni og þau sam-
einast á ný. Ég vil trúa því að svo
hafi orðið.
Rúna hafði afskaplega jákvæða
og góða lífssýn. Góða samskipta-
hæfileika hafði hún og hlýja nær-
veru. Hún hafði ákveðnar skoðanir
á þjóðmálunum og lá ekkert á því.
Við tengdabörnin áttum okkur
Hauk í Horni þar sem Rúna var.
Hún gat gagnrýnt börnin sín en við
sem vorum gift þeim vorum algjör-
lega yfir alla gagnrýni hafin og var
oft haft gaman að því.
Hinn 5. maí fékk Rúna þann úr-
skurð að hún gengi ekki heil til
skógar. Við vissum að hún var al-
varlega veik en bjuggumst við að
hún fengi lengri tíma. En svo varð
ekki og var hún látin innan þriggja
vikna.
11. maí síðastliðinn fermdist
yngsta barnabarn Rúnu, og allur
ættboginn kom. Hugsunin ásamt
því að mæta til veislu var að gera
Rúnu þessa helgi eins ánægjulega
og hægt væri með allri fjölskyld-
unni. Þó að veikindin væru búin að
setja mark sitt á hana naut hún
þessarar helgar svo sannarlega. Öll
erum við þakklát fyrir það.
Síðustu ár hefur Rúna búið í íbúð
á neðri hæðinni hjá okkur Sveini.
Alltaf hafa samskiptin verið góð og
daglegur samgangur verið á milli
okkar. Ég fer ekki oftar niður eftir
vinnu og drekk með henni kaffi-
bolla, eða kem í innlit á kvöldin.
Þess mun ég sakna.
Nú þegar ég kveð Rúnu í hinsta
sinn drúpi ég höfði með trega í
hjarta. Ég þakka henni samfylgd-
ina og bið almættið að geyma hana.
Sigríður Steinunn Vigfúsdóttir.
Í dag kveðjum við tengdamóður
okkar Guðrúnu Herborgu Ingólfs-
dóttur eða gömlu eins og við köll-
uðum hana. Við komum inní líf
hennar á ýmsum tímabilum í ævi
hennar, þannig að minningarbrotin
eru misjöfn og margvísleg. Við sem
kynntumst Rúnu og Beysa vissum
að þeirra samband var einstakt og
þau báru mikla virðingu hvort fyrir
öðru. Á heimili þeirra á Torginu
kom margt fólk á ólíkum aldri við
misjöfn tækifæri saman, þar voru
sagðar sögur og teknar mikilvægar
ákvarðanir. En Beysi eiginmaður
Rúnu lést árið 1987 og hefur hún
verið ein síðan. Hún fylgdist vel
með því sem við vorum að gera og
hafði skoðanir á því og við fengum
alveg að heyra það hjá henni hvort
heldur við vorum að gera eitthvað
sem henni líkaði eða ekki. Þegar
teknar voru fjölskyldumyndir hafði
hún það á orði að myndirnar væru
mikið betri þegar við tengdabörnin
vorum með á myndinni.
Rúna var fróð, vel lesin og stál-
minnug og komum við ekki að tóm-
um kofunum hjá henni á flestum
sviðum. Þegar við spiluðum Trivial
þá var gott að vera með henni í liði
því hún var með söguna, landafræð-
ina, bókmenntirnar og íþróttirnar á
hreinu. Rúna hafði mikinn áhuga á
íþróttum og fylgdist vel með fót-
boltanum og golfinu. Hún var
stuðningsmaður Liverpool og
þekkti alla leikmenn liðsins að okk-
ur fannst mjög vel. Eitt sinn er hún
sat og horfði á leik sagði hún við
okkur að það væri ekki nema eðli-
legt að einn leikmaður Liverpool
spilaði ekki vel, því hann hefði
misst móður sína fyrr í vikunni.
Rúna hafði sterkar skoðanir á þjóð-
málunum og lét þær óspart í ljós og
átti hún það til að rífast við stjórn-
málamennina í gegnum sjónvarpið.
Hún var áhugasöm um atvinnuupp-
byggingu á Húsavík og vandaði
ekki umhverfissinnum kveðjuna.
Við fermingu yngsta barnabarns-
ins Sindra um hvítasunnuna mættu
allir afkomendur hennar og tengda-
börn og áttum saman yndislega
helgi, en þá vissi hún að hún væri
orðin lasin. Hún sagði að við ættum
að njóta lífsins þessa helgi og hafa
ekki áhyggjur af henni. Rúna hafði
einstakt lundarfar, var alltaf já-
kvæð og hress og tók þátt í öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur. Hún
var hrókur alls fagnaðar, talaði
mikið og sagði skemmtilegar sögur.
Hún sagði að hún ætti yndisleg
tengdabörn, dekraði hún mikið við
okkur, svo mikið að börnum hennar
þótti stundum nóg um. Á þessu sést
að hún tók vel á móti okkur og
reyndist okkur góð tengdamóðir
sem verður sárt saknað. Hvíl þú í
friði.
Einar, Guðrún og Bjarni.
Nú tekur sumarið yfir allan
Skjálfandaflóann og hafið glitrar
sem aldrei fyrr. Silfraður flóinn.
Húsavíkurfjall, Kinnarfjöll og Aðal-
dalshraun baða sig í einstakri birtu
og litadýrð sem hvergi sést nema
aðeins þar. Einungis á þessum
magnaða stað eru slíkir töfrar í um-
hverfinu að undrun sætir. Við tök-
um á móti sumrinu auðmjúk á sama
tíma og við kveðjum Guðrúnu Ing-
ólfsdóttur frá Húsavík.
Það furðulega samspil lífs og
dauða. Sorgin og það sem okkur er
ekki ætlað að skilja kemur á ein-
hvern dulmagnaðan hátt fram í
kvæði Davíðs frá Fagraskógi og ég
rifja upp er ég minnist Guðrúnar.
Ég verð að fara, ferjan þokast nær
og framorðið á stundaglasi mínu.
Sumarið, með geislagliti sínu
hjá garði farið, svalur fjallablær
af heiðum ofan, hrynja lauf af greinum,
og horfinn dagur gefur byr frá landi.
Ég á ekki lengur leið með neinum,
lífsþrá mín dofnar, vinir hverfa sýn,
og líka þú, minn guð, minn góði andi,
gef þú mér kraft til þess að leita þín.
Ég verð að fara, ferjan bíður mín.
(Davíð Stefánsson.)
Árin er Rúna var í Eyjum voru
ákaflega skemmtileg og lærdóms-
rík. Hún lék við hvern sinn fingur
og það var engin tæpitunga töluð.
Guðrún hafði sterkar skoðanir á
þjóðmálum og lá ekkert á þeim. Oft
er hún tók flugið í þessum málum
féllu hin ýmsu spakmæli og glósur
bæði til hægri, vinstri, uppi og
niðri. Við vorum æði oft sammála.
Svo var hlegið að öllu heila klabb-
inu á eftir. Nú er komið að leið-
arlokum.
Ég verð að fara, ferjan bíður mín.
Ég veit að ferjan skilar Guðrúnu
Ingólfsdóttur í þá Friðarhöfn þar
sem hún hittir þá er hún sárt sakn-
aði.
Ég þakka fyrir öll góðu árin og
sendi mínar innilegustu vinar- og
samúðarkveðjur til allra aðstand-
enda.
Andrés Sigmundsson.
Guðrún Herborg Ingólfsdóttir
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, fósturfaðir,
tengdafaðir og afi,
HAUKUR SIGURÐUR JÓNSSON
vélvirki,
Skólavegi 84a,
Fáskrúðsfirði,
sem lést fimmtudaginn 22. maí, verður jarðsunginn
frá Fáskrúðsfjarðarkirkju miðvikudaginn 4. júní
kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á að láta
Hjartavernd njóta þess.
Guðrún Helga Björgvinsdóttir,
Jón Þ. Hauksson, Bylgja Þráinsdóttir,
Jóhanna K. Hauksdóttir, Jóhannes M. Pétursson,
Erla S. Hauksdóttir, Carl Jakobsen,
Björgvin V. Guðmundsson, Þóra B. Nikulásdóttir
og barnabörn.