Morgunblaðið - 18.08.2008, Blaðsíða 22

22 MÁNUDAGUR 18. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Þú áttir þrek og hafðir
verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna,
þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa,
og eykur þeirra afl og trú,
en það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum eins og þú.
Ég flyt þér, móðir, þakkir þúsundfaldar,
og þjóðin öll má heyra kvæðið mitt.
Er Íslands bestu mæður verða taldar,
þá mun þar hljóma fagurt nafnið þitt.
Blessuð sé öll þín barátta og vinna,
blessað sé hús þitt, garður feðra minna,
sem geymir lengi gömul spor.
Haf hjartans þakkir, blessun barna
þinna,
– og bráðum kemur eilíft vor.
(Davíð Stefánsson.)
Valgerður, Sveinlaug Salome,
Rut Meldal, Guðmundur Valur
og Valtýr Friðgeir.
Kveðja til ömmu.
Þín nótt er með öðrum stjörnum.
Um lognkyrra tjörn
laufvindur fer.
Kallað er á þig og komið
að kveðjustundinni er.
Dimman, þögnin og djúpið
og blöðin þín mjúk
sem bærast svo hljótt,
liljan mín hvíta
sem lokast í nótt.
Orð eins og hendur sig hefja,
bænir til guðs
úr brjósti manns,
stíga upp í stjörnuhimin
og snerta þar anda hans.
Úr heimi sem ekki er okkar
æðra ljós skín
en auga mitt sér,
liljan mín hvíta
sem hverfur í nótt frá mér.
Úr lindunum djúpu leitar
ást guðs til þín
yfir öll höf.
Hún ferjar þig yfir fljótið
og færir þér lífið að gjöf.
Og söngnum sem eyrað ei nemur
þér andar í brjóst.
Dreymi þig rótt,
liljan mín hvíta
sem opnast á ný í nótt.
(Gunnar Dal.)
Hvíl í friði.
Þín nafna
Ingunn.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu mína í Stykkishólmi eru þeg-
ar ég kom sem barn á Skúlagötuna,
í húsið sem afi byggði. Eru það
notalegar minningar þar sem vænt-
umþykja og hlýja streymdi. Síðan
eru minningar frá Austurgötunni
eftir því sem árin liðu þegar við
bræðurnir komum þangað í lengri
eða skemmri tíma. Mér er minni-
Ingunn Sveinsdóttir
✝ Ingunn Sveins-dóttir fæddist í
Köldukinn á Fells-
strönd í Dalasýslu
10. maí 1918. Hún
lést í St Franciskus-
spítalanum í Stykk-
ishólmi 4. ágúst síð-
astliðinn og fór
útför hennar fram
frá Stykkis-
hólmskirkju 16.
ágúst.
stæður pönnuköku-
ilmurinn sem oftar en
ekki angaði um húsið.
Að ég tali nú ekki um
kleinuilminn. Var það
alltaf mikið ævintýri
að koma í heimsókn
til ömmu og afa í
Stykkishólmi fyrir
ungan dreng af möl-
inni. Aðstoða afa í
skúrnum og koma
síðan í mjólk og klein-
ur hjá ömmu. Á
kvöldin kom amma
alltaf til okkar og fór
með kvöldbænir sem eru ljóslifandi
í minningunni.
Amma var mjög trúuð kona og
sendi fallegar bænir og hugsanir til
allra í fjölskyldunni, ekki síst þegar
áföll dundu yfir, og ég veit að það
hjálpaði til. Það var alltaf tilhlökk-
unarefni að fá bréf eða jólakort frá
ömmu. Þéttskrifaðar línur með
kveðjum og góðum óskum. Jóla-
kortin sendi hún þéttskrifuð þang-
að til hún nálgaðist níræðisaldur-
inn. Amma hringdi alltaf á
afmælisdaginn og fyrir nokkrum
árum talaði hún inn á talhólfið hjá
mér og bað um að því yrði skilað til
mín að amma mín í Stykkishólmi
hefði hringt í tilefni dagsins. Ég
hitti ömmu síðast á níræðisafmæl-
inu þann 10. maí síðastliðinn og var
hún jafn glæsileg þá og ætíð. Ég vil
þakka ömmu minni samveruna í 51
ár og alla umhyggjuna sem hún
hefur sýnt mér. Ég lít á það sem
forréttindi að hafa átt ömmu allan
þennan tíma. Amma og afi voru
ætíð samhent hjón og er ég viss um
að hann tekur vel á móti henni.
Með saknaðarkveðju.
Jón Aðalsteinn Sæbjörnsson.
(Alli.)
Úr sumarhúsinu Sveinsstöðum
lít ég Snæfellsnesfjallgarðinn. Sól
geislar fjöll, Skógarströnd, Stykk-
ishólm, Hvammsfjörð og ótal eyjar.
Hér kveð ég elstu systur mína,
Ingu, einsog hún var nefnd af sín-
um nánustu. Hugurinn hvarflar
víða, allt til þess tíma er ég man
fyrst eftir mér í Seli, þá á Kvenhóli
og loks á Sveinsstöðum. Þá koma
minningar um lærdómsár mín í
Reykjavík og ótal margar stundir í
Stykkishólmi á yndislegu heimili
Ingu og Valtýs. Hér á hólnum, þar
sem búðstaðurinn stendur, lékum
við okkur og slitum barnsskónum
við leik og störf, alltaf glöð og kát
og í minningunni lifa geislar sum-
arsólar sem yljuðu bernsku okkar
systkinanna. Pabbi og mamma
lögðu í að reisa nýbýlið Sveinsstaði
á besta stað að þeirra mati. Öll
unnum við sem eitt, glöð og hress,
þó hendurnar væru ekki stórar.
Fjölskyldan flutti í nýja húsið í
september 1936. Inga var óþreyt-
andi að hjálpa mömmu við öll heim-
ilisverk og gæta yngri systkinanna,
en samtals vorum við tíu talsins.
Ég var víst óþægastur og tíðum
kallaður friðarspillir. En þá kom
stóra höggið þegar pabbi dó 26.
nóvember 1936. Þá stóð Inga systir
eins og hetja með mömmu og yngri
börnunum. Þá voru engir styrkir
eins og nú tíðkast og oft erfitt og
þröngt í búi. En við stóðum þétt
saman og hjálpuðum mömmu eins-
og við gátum. Allt bjargaðist giftu-
samlega með sparsemi og nýtni.
Nokkru eftir þetta kynntist Inga
sínum trausta og góða lífsförunaut,
Valtý. Þau lögðu út í lífið full af
bjartsýni og æskuþrótti. Fyrstu ár-
in voru að sönnu afar erfið, því
Inga stríddi við mikil veikindi 1940.
En samheldni þeirra hjóna og
dugnaður stóðu af sér þennan mót-
byr. Þau bjuggu í leiguhúsnæði. Á
þeim árum leigði ég af þeim her-
bergi. Þá voru fæddir sólargeisl-
arnir Gerða og Sveina, sem komu
með sólina inn í herbergið til
frænda. Alltaf tíndi Inga það besta
í mig. Gestrisni og greiðasemi var
þeim Valtý í blóð borin og sama var
um heimili Friðgeirs bróður og
konu hans Sigríðar Magnúsdóttur.
Þetta var mér og systrum mínum
Fríðu og Ollu ómetanlegt á þessum
árum. Heimili Ingu var einstaklega
hlýlegt og fágað því hjónin voru
samstiga um heimilishaldið. En
hugur þeirra leitaði vestur og þau
fluttu í Stykkishólm, þann fagra og
yndislega bæ við Breiðafjörðinn.
Nýja heimilið var yndisreitur, síðar
bjuggu þau í Kristmannshúsinu þá
elliheimilinu og loks á spítalanum.
Allir sem þar störfuðu og sinntu
þeim, læknar, hjúkrunarfólk og
sérhver annar eiga skildar einlæg-
ar þakkir fyrir alla hjálp og umönn-
un. Börnin Ingu og Valtýs voru
stoð og stytta sem við mátti búast
og létu ekkert ógert sem bætt gat
og hjálpað þegar heilsan bilaði og
kraftar þurru.
Lífsganga þín er á enda, kæra
systir. Við biðjum þér blessunar
Guðs. Uppskera þín verður ríkuleg
því þú sáðir öllum til góðs. Það var
mér mikil gleði hve Margrét kona
mín og Inga áttu margt sameig-
inlegt og lynti vel saman alla tíð og
sendi samúðarkveðjur frá henni,
börnum, mökum þeirra og barna-
börnum.
Vertu sæl, elsku systir. Guð
blessi þig. Þinn bróðir,
Kristinn Sveinsson
frá Sveinsstöðum.
Að ferðalokum minnist ég Ingu
föðursystur minnar þakklát og sátt.
Hún var elst tíu systkina og kom
mér alltaf fyrir sjónir sem hin
trausta, sterka, æðrulausa en milda
og hugulsama kona, sem átti auð-
velt með að halda allt í kringum sig
eins og stundum var sagt. Í því
fólst að öll verk léku henni í hönd-
um og þegar annríkið var sem mest
virtist henni vinnast hvað léttast og
með sem minnstri fyrirhöfn. For-
eldrar mínir fóru oft í Stykkishólm
með okkur systkinin. Heimili Ingu
og Valtýs stóð okkur alltaf opið. Við
vorum hjartanlega velkomin og
móttökurnar hlýjar og vinarþelið
augljóst. En hugurinn varðveitir
líka þá minningu að alltaf var mikið
fjör hjá þeim. Börnin þeirra voru
afar frjálsleg og æskan ærslafull í
saklausri gleði. Þau nutu þess svig-
rúms og fengu þann stuðning sem
börnum er þarft til að ná óheftum
þroska sínum. Tíminn leið og ég
eignaðist eigin fjölskyldu. Hólmur-
inn hélt aðdráttarafli sínu því ekk-
ert var sjálfsagðara en að sækja
þau heim þegar færi gafst. Þar
ríkti friður og gleði. Gesturinn
kvaddi betri maður þegar hann fór
af fundi þeirra og kvaddi með birtu
í hjarta. Hún minnti mig oft á ým-
islegt sem ég sagði eða gerði á
æskuárunum. Það var augljóst að
þessar minningar yljuðu henni um
hjartaræturnar því glettnin gerði
vart við sig í svip hennar og mál-
rómi. Til dæmis talaði hún oft um
að þegar hún heyrði lagið „Hvítu
mávar“ dytti henni ég í hug því ég
söng það út í eitt af mikilli innlifun
og lygndi aftur augun í einni heim-
sókninni til hennar þegar ég var 10
ára. Inn á milli ferða í Hólminn var
nærtækt að slá á þráðinn og ræða
málin. Mér leið alltaf vel að loknu
samtali við Ingu og leyfi mér að
skýra það sem notakennd í sálinni.
Kynslóðabil var óþekkt hugtak.
Jólakortin hennar bárust mér og
fjölskyldunni alla tíð. Þau eru ein-
stök, þétt skrifuð og varla nógu
stór fyrir það sem hún hafði að
segja….
Og dóttur ljóssins kveðjum við í kyrrð
og kærleikurinn svarar ef þú spyrð
hvort fallinn líka í dvala sálin sé:
það sofnar aldrei neinn í minni hirð
(Jóhannes úr Kötlum.)
Inga var meðalkona á vöxt sinn-
ar kynslóðar, hárið dökkt, bylgjað
og þétt, lágróma, blíðróma, fashlý,
barngóð og bóngóð, höndin hlý og
handtakið þétt. Hún var brosmild
og bjarteyg, hófleg og háttvís, trú
sínum guði, trygg í vináttu við alla,
orðvör, grandorð og lagði aldrei illt
til nokkurs manns hvort heldur var
í orði eða gerðum.
Guðstrú hennar var af þeirri ein-
lægni sprottin að hún rækti líf sitt
af hreinu hjarta og manngæsku.
Þar var hennar friður og þar var
hennar sátt. Í umróti nútíðar má
það heita sérstakt að hafa kynnst
slíkri sálarró og þeim sálarstyrk
sem var henni og samferðamönnum
hennar gleði, leiðarljós og góður
lærdómur á viðsjártímum óendan-
legra framfara og allsnægta.
Elsku langamma, mikið á ég
eftir að sakna þín, það var
alltaf svo gott að koma til þín
í hólminn.
Nú ertu farin til afa og
Valla frænda.
Ég mun alltaf hugsa til
þín.
Hvíl í friði.
Þín
Bryndís.
HINSTA KVEÐJA
✝ Kristín Hólm-fríður Halla
Magnúsdóttir fædd-
ist á Siglufirði 1.
maí 1924. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut hinn 1.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Salbjörg Jóns-
dóttir, f. 16. sept-
ember 1897, d.
18.október 1966 og
Magnús Magnússon,
f. 24. september
1894, d. 25. október
1967. Systkini Kristínar voru Jó-
hann Magnús, f. 21. mars 1926, d.
18. ágúst 1993 og Vigdís, f. 23.
ágúst 1927.
Kristín giftist 22. júní 1943
Magnúsi Hirti Stefánssyni, f. 28.
janúar 1916, d. 16. apríl 1984. For-
eldrar hans voru Ragnheiður Jón-
asdóttir, f. 25. júní 1887, d. 9. júní
1951 og Stefán Björnsson, f. 9.
júní 1873, d. 17. ágúst 1958. Börn
Kristínar og Magnúsar eru fimm:
Una Sóley, f. 1995. 5. Halla Björk,
f. 1965 gift Þorsteini Gísla Óla-
syni, börn þeirra eru: a) Steinunn,
f. 1984, b) Ari Sæberg, f. 1991.
Kristín ólst upp á Siglufirði en
þar kynntist hún eiginmanni sín-
um og fluttu þau til Reykjavíkur
árið 1943 þar sem þau hófu bú-
skap á Bræðraborgarstíg 37. Árið
1957 fluttust þau að Sogavegi 222.
Eftir lát Magnúsar kynntist Krist-
ín Jóni Arnórssyni og bjuggu þau
saman í Hafnarfirði þar til Jón
lést árið 2000. Frá þeim tíma bjó
Kristín að Laufvangi 7 í Hafn-
arfirði.
Með húsmóðurstarfinu starfaði
Kristín sjálfstætt sem saumakona
og eftir hana liggja m.a. mjög eft-
irtektarverðir brúðarkjólar og
mikill fjöldi annarra handverka.
Yfir sumartímann vann hún við
síldarsöltun á Siglufirði. Upp úr
1971 hóf hún störf hjá Brauðbæ
sem smurbrauðsdama en eftir það
starfaði hún í eldhúsi Landspít-
alans. Á efri árum var Kristín ein-
staklega virk í starfi eldri borgara
að Hjallabraut í Hafnarfirði.
Útför Kristínar fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
1) Arndís, f. 1944,
gift Gunnari Geir
Kristjánssyni, börn
þeirra eru: a) Þóra, f.
1968, í sambúð með
Jóni Karlssyni, og b)
Kristján, f. 1970, í
sambúð með Ragn-
hildi Gunnlaugs-
dóttur. 2) Magnús
Ágúst, f. 1949,
kvæntur Hrafnhildi
Ingólfsdóttur, börn
þeirra eru: a) Ing-
ólfur, f. 1972, maki
Guðrún Katrín Gunn-
arsdóttir, og b) Kristín, f. 1976,
maki Andri Jón Heide. 3) Sverrir
Salberg, f. 1958, kvæntur Svölu
Hrönn Jónsdóttur, börn þeirra
eru: a) Jón Svan, f. 1981, í sambúð
með Sigurbjörgu Magnúsdóttur,
b) Þuríður, f. 1984, í sambúð með
Einari Margeiri Kristinssyni og c)
Salbjörg Kristín, f. 1994. 4) Sævar,
f. 1959, kvæntur Höllu Þ. Steph-
ensen, börn þeirra eru Magnús
Dagur, f. 1987, Ísak Óli, f. 1989, og
Minningarnar um mömmu eru
svo ótalmargar og dýrmætar.
Alltaf var hún jákvæð, kát og svo
einstaklega lagin að gera gott úr
öllu. Mamma saumaði ótal brúðar-
kjóla þegar ég var lítill. Oft var
saumað og sniðið langt fram á nótt
og tíminn stundum naumur að
koma öllu nú saman á réttum tíma.
Þá kom sér vel að vera úrræðagóð
þegar kannski ekki endilega allt var
við hendina. Stundum lenti maður í
því að þurfa að máta fyrir hana og
það gat tekið svolítið á þolinmæðina
að vera strákur og standa uppi á
stól í brúðarkjól öllum úti í títu-
prjónum. Vona heitt og innilega að
vinirnir kæmu ekki að biðja mann
um að koma út í fótbolta. En alltaf
tókst henni að koma þessu heim og
saman þannig að allir væru nú
ánægðir. Svona var mamma – flink,
dugleg og umfram allt bjartsýn og
sá það góða í öllum. Vinir okkar
systkinanna voru líka vinir hennar.
Þegar þeir komu í heimsókn vildu
þeir ekkert endilega vera bara inni í
herbergi heldur var alveg jafn gam-
an að vera þar sem hún var. Líklega
hefur þeim þótt hún alveg jafn
skemmtileg og við systkinin eða
kannski bara skemmtilegri. Ég man
að hún lagði töluverða áherslu á að
öll fjölskyldan væri saman við
kvöldmatarborðið. Oft var líka setið
í eldhúsinu löngu eftir að maturinn
var búinn og margt spjallað eða teflt
við pabba. Þennan sið hef ég líka
tekið upp frá mömmu minni því
samveran við fjölskyldu er hverjum
manni mikilvæg.
Ég kveð mömmu mína með sökn-
uði og varðveiti minningu hennar í
hjarta mér.
Sævar Magnússon.
Mig langar að minnast Kristínar
tengdamóður minnar með nokkrum
orðum.
Stína var einstaklega geðgóð og
jákvæð kona sem var gædd listræn-
um hæfileikum í ríkum mæli. Hún
var afbragðs saumakona, prjónaði,
heklaði og nú síðari ár lagði hún
einnig stund á mynd- og glerlist.
Allt sem hún tók sér fyrir hendur
var gert af sérstakri vandvirkni og
natni enda var það ekki að hennar
skapi að láta frá sér verk sem hún
ekki var sátt við. Í apríl 1984 lést
Magnús tengdafaðir minn en um
það leyti vorum við fjölskyldan að
flytjast búferlum til Bretlands.
Ákveðið var að Stína færi með og
myndi dvelja hjá okkur fyrst um
sinn. Það var nú ekki ónýtt að hafa
hana á meðan við vorum að koma
okkur fyrir á ókunnugum slóðum.
Stuttu eftir komuna til Bretlands
fagnaði Stína 60 ára afmæli sínu og
talaði hún oft um það hversu eft-
irminnilegur sá dagur hefði verið.
Það var ekki síður ánægjulegt fyrir
okkur að fá að deila þessum merk-
isdegi með henni.
Stína var mikill náttúruunnandi
og hafði hún mikla ánægju af því að
ferðast um Ísland. Síðustu árin var
hún einnig sérlega dugleg við að
ferðast til útlanda og var hún yf-
irleitt með nýja ferð á prjónunum
þrátt fyrir að vera nýkomin heim úr
þeirri síðustu. Stundirnar sem við
áttum saman voru ávallt ljúfar og
góðar en nú er komið að kveðju-
stund.
Hvíl í friði, elsku tengdamamma.
Hrafnhildur.
Elskuleg amma okkar hefur nú
fengið sína hinstu hvíld.
Það sem einna helst einkenndi
Stínu ömmu var hversu listræn,
glöð og jákvæð hún var. Við systk-
inin áttum með henni góðar sam-
Kristín Magnúsdóttir
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800