Morgunblaðið - 18.08.2008, Qupperneq 23

Ættingjum sendum við samúðar-
kveðjur.
Guð geymi þig og varðveiti;
María Aldís Kristinsdóttir og
fjölskylda.
Í dag verður borin til hinstu
hvílu frænka mín Ingunn Sveins-
dóttir, fædd á Sveinsstöðum í Dala-
sýslu. Á þessum tímamótum rifjast
upp góðar minningar um Ingunni
og Valtý Guðmundsson eiginmann
hennar sem lést á gamlársdag árið
2004.
Ég kynntist Ingunni ungur, en
hún átti alla tíð stóran kærleikssess
í hjörtum fjölskyldu minnar. Vin-
átta og umhyggja alla tíð.
Það var gæfuspor fyrir mig á
námsárum mínum í Stykkishólmi
að vera í vist hjá Ingunni og Valtý í
hlýlega húsinu þeirra við Austur-
götu. Kvöldin voru ógleymanleg
þegar ég sat með Ingunni og Valtý
og þau rifjuðu upp bernskuárin
vestur í Dölum, já og ýmis leynd-
armál bar á góma eins og gengur
frá unglingsárum þeirra.
Nú kveð ég Ingunni frænku mína
með söknuði, heiðurskonu og góðan
vin með sterka réttlætiskennd og
mannkosti mikla. Minningin um
hana mun lifa.
Fjölskyldu Ingunnar sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður Guð geyma heiðurs-
konuna Ingunni Sveinsdóttur
Helgi G. Björnsson.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast kærrar vinkonu sem er í
dag kvödd hinstu kveðju frá Stykk-
ishólmskirkju. Kynni okkar Ing-
unnar hófust fyrir þrjátíu og fimm
árum í Hvítasunnukirkjunni í
Stykkishólmi. Ég var þá fimmtán
ára og hún fjörutíu árum eldri.
Þessi aldursmunur hafði aldrei
neitt að segja í okkar samskiptum,
við vorum vinkonur frá fyrstu
kynnum. Ingunn var stórglæsileg
kona sem hafði dálæti á fallegum
fötum og fallegu skarti og bar hún
hvort tveggja afar vel. Hún hafði
fallegt hár sem var alltaf vel upp
sett og óaðfinnanlegt.
Ingunn vakti eftirtekt hvar sem
hún kom vegna glæsileika en hún
var samt mjög hógvær og prúð
kona og kallaði ekki á athygli, það
var ekki hennar stíll. Hún var óspör
á hrós og hlý orð þegar fundum
okkar bar saman, uppörvaði mig og
hvatti til dáða og svo fylgdu mér
mörg blessunarorð í hvert skipti
sem við kvöddumst. Ef ég sem ung-
lingur kom í nýrri flík á samkomu
þá tók hún eftir því og lét þau orð
falla að þetta færi mér vel og væri
smekklega valið, alltaf uppörvandi.
Það var gott að koma til hennar í
heimsókn, hvort heldur var á Aust-
urgötu 9 eða Skólastíg 14, þar sem
hún og Valtýr áttu heimili síðustu
árin.
Heimili þeirra var glæsilegt og
móttökurnar eftir því. Það var
notalegt að sitja við eldhúsborðið
og spjalla saman, rifja upp góðar
minningar og einnig skiptast á
fréttum af fjölskyldum okkar og
vinum. Ættbogi Ingunnar og Valtýs
var orðinn fjölmennur en hún fylgd-
ist vel með öllu sínu fólki og taldi
alla upp með nöfnum, þegar ég hitti
hana síðast í júní s.l., þá orðin ní-
ræð. Þessi heimsókn var mér dýr-
mæt. Ingunn tók á móti mér í íbúð-
inni sinni sem henni þótti svo vænt
um og þá sýndi hún mér afmæl-
isgjafir og kort sem hún hafði feng-
ið á níræðisafmæli sínu í maí. Hún
var þrotin að kröftum og gekk við
göngugrind en andleg reisn hennar
var á sínum stað. Jólakortin frá
Ingunni og Valtý, skrifuð af Ing-
unni, eru orðin mörg og geymi ég
þau öll. Í þeim birtist sú hlýja og
trygga vinátta Ingunnar sem ein-
kenndi samskipti okkar alla tíð,
þéttskrifuð blessunar- og þakkar-
orð ásamt góðum óskum mér og
mínum til handa. Hún fylgdist alltaf
vel með mér og fjölskyldu minni og
samgladdist mér á merkum tíma-
mótum í lífi mínu. Sorgin kvaddi oft
dyra hjá minni kæru vinkonu en
hún mætti henni alla tíð með ótrú-
legu æðruleysi. Ég veit að þá leitaði
hún til Krists sem hún trúði á og
treysti í blíðu og stríðu. Upp úr stóð
samt alltaf þakklætið og vonin um
að öll él birti upp um síðir.
Ég kveð Ingunni með virðingu og
þökk fyrir vináttu og hlýju sem
aldrei gleymist. Ástvinum Ingunn-
ar sendum við fjölskyldan samúðar-
kveðjur og biðjum ykkur Guðs
blessunar um ókomin ár.
Anna Árnadóttir.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. ÁGÚST 2008 23
verustundir og þá sérstaklega þeg-
ar hún dvaldi hjá okkur er við
vorum búsett í Bretlandi. Sá tími
með henni mun seint líða úr minni
og erum við einstaklega þakklát
fyrir hann.
Eftirfarandi orð koma upp í hug-
ann á kveðjustund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Ingólfur og Kristín.
Elsku amma Stína.
Kveðjustundir eru alltaf erfiðar.
Mig langar alltaf að geta sagt
sjáumst, eða heyrumst bráðlega, en
núna ertu farin. Minningin lifir
áfram sterkt um ömmu Stínu, kon-
una sem sá jákvæðu hliðarnar á
öllu. Sama hversu svart ástandið
var orðið, þá gast þú alltaf séð ljós í
myrkrinu. „Smælaðu framan í
heiminn, þá smælar heimurinn
framan í þig“ eru svo sannarlega
orð að sönnu þegar ég hugsa um
þig, amma mín. Þegar þú hringdir í
mig daginn eftir heimkomuna úr
Mexíkóferðinni minni til að fá æv-
intýrin mín beint í æð, þá fannst
mér þú alveg luma á jafnmiklum
ævintýrum og ég. Það er ekki hægt
að segja annað en að þú hafir notið
síðustu áranna þinna til hins ýtr-
asta.
Elsku amma, þín er sárt saknað
en núna ertu farin á annan stað þar
sem ríkir ró og friður.
Megi guð geyma þig að eilífu,
Þín ömmustelpa,
Þuríður (Dússý.)
Nú er Stína frænka farin í síð-
ustu ferðina sína, ferð sem búin er
að vera í undirbúningi í rúmt ár eða
frá því að hún veiktist alvarlega.
Stína frænka var móðursystir mín
en að mörgu leyti miklu nánari mér
en það. Þegar ég var vikugömul
kom hún til Siglufjarðar, hún hafði
áhyggjur af því að 17 ára ungling-
urinn hún móðir mín og amma, sem
þá var rétt innan við fimmtugt,
myndu ekki ráða við að hugsa um
ungabarnið. Með henni í för var
Adda, frumburðurinn sem var þá
níu mánaða. Stína frænka kom oft
norður á næstu árum og var mikil
tilhlökkun hjá mér þegar von var á
henni. Ég ólst upp hjá ömmu og afa
og það lifnaði heldur betur yfir
heimilinu þegar börnin hennar voru
með, fyrst Adda og Maddi, síðan
komu Sverrir og Sævar. Mikið var
gaman að spóka sig með þessum
fallegu frændum, því margir héldu
að þeir væru bræður mínir. Að síð-
ustu kom Halla en þá var ég komin
með mína fjölskyldu.
Stínu frænku var margt til lista
lagt og var hún fyrirmynd mín í
mörgu. Fallegt handbragð var á
allri handavinnu og saumaði hún
föt í nokkur ár fyrir fólk víða um
land. Hún sagði mér til við sauma-
skap þannig að ég gat síðar saumað
allt á mína fjölskyldu. Þegar við
Adda vorum litlar, saumaði hún
marga kjóla í tveimur stærðum og
sendi þann minni norður. Hún
hannaði og saumaði fermingarkjól-
inn minn og þótti leitt að geta ekki
komið því við að sauma brúðarkjól-
inn minn líka. Síðustu árin lærði
hún að mála og veitti það henni
mikla ánægju. Allt föndur lék í
höndunum á henni, skartgripagerð,
kortagerð, postulínsmálun, perlu-
saumur og margt fleira. Í einni
ferðinni norður til mín fékk hún til-
sögn í bútasaumi og fyrir nokkrum
árum sóttum við námskeið í refil-
saumi á Þjóðlagahátíðinni á Siglu-
firði.
Ferðalög voru hennar líf og yndi.
Með Magnúsi eiginmanni sínum
var farið í ferðir erlendis og einnig
voru þau dugleg að ferðast innan-
lands þó að engin bifreið væri á
heimilinu. Eftir andlát Magnúsar
kynntist Stína sambýlismanni sín-
um, honum Jóni. Þau áttu góða
daga saman og ferðuðust um landið
vítt og breitt í bifreið hans. Hann
átti sumarbústað sem þau dvöldu í
vikum saman á sumrin. Eftir andlát
Jóns, hélt hún áfram að ferðast og
lét það ekki stoppa sig að vera orð-
in ein. Margar ferðir fór hún til
Höllu dóttur sinnar í Noregi og
einnig fór hún í nokkrar ferðir með
Dóru mágkonu sinni. Þá fór hún í
skipulagðar ferðir og eignaðist þar
vinkonur sem ferðuðust með henni
víða. Ferðir til Skotlands og á
frönsku Rivíeruna voru fyrirhugað-
ar þegar að Stína veiktist.
Þegar ég var lítil var gott að
koma til Stínu og Magnúsar í litla
húsið á Bræðraborgarstíg. Þar
bjuggu þau fyrstu árin eða þar til
þau höfðu byggt reisulegt hús við
Sogaveg. Oft var gestkvæmt hjá
þeim og voru frændfólk og vinir ut-
an af landi ávallt velkomnir.
Ég og fjölskylda mín sendum
börnum Stínu frænku og fjölskyld-
um þeirra okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Einnig vil ég þakka
sérstaklega fyrir væntumþykju og
hlýju sem frænka mín sýndi mér
alla tíð.
Magna Sigbjörnsdóttir.
Nú þegar komið er
að leiðarlokum hjá
Guðmundi bróður
okkar langar okkur
að koma að nokkrum
kveðju- og þakkar-
orðum.
Guðmundur var næstelstur í tíu
systkina hópi, barna Guðjóns og
Bergþóru, oftast kenndra við
Reyki í Vestmannaeyjum. Eftirlif-
andi erum við fimm börn þeirra.
Samband okkar systkina hefur alla
tíð verið mjög náið þó örlögin hög-
uðu því þannig að Guðmundur færi
ungur að Skógum undir Eyjafjöll-
um og dveldi þar hluta ævi sinnar.
Guðmundur var duglegur að halda
sambandi við okkur öll og fylgdist
vel með fjölskyldum okkar og hélt
okkur upplýstum um sína hagi og
fjölskyldu sinnar sem hann var
mjög stoltur af. Við vorum líka
heppin að eiga hann að bæði í
gleði og sorg, á hann gátum við
alltaf treyst og fyrir það viljum við
þakka.
Guðmundur var lánsamur í sínu
einkalífi, kvæntist yndislegri konu,
henni Ásu sinni. Voru þau sam-
stiga í því að umvefja alla ást og
umhyggju sem til þeirra leituðu
hvort sem var til lengri eða
skemmri tíma og stóð heimili
þeirra á Vallartröð 7 í Kópavogi
allri stórfjölskyldunni opið. Við
viljum sérstaklega þakka þeim
hjónum fyrir alla þá hlýju og
hjálpsemi sem þau hafa sýnt móð-
urbróður okkar Steindóri Jóns-
syni, sem nú býr á hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð og verður
aldargamall í næsta mánuði ef Guð
lofar.
Guðmundur
Guðjónsson
✝ Guðmundur Guð-jónsson fæddist 9.
febrúar 1920. Hann
andaðist á hjúkr-
unarheimilinu Sunnu-
hlíð 5. ágúst síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Digra-
neskirkju 16. ágúst.
Guðmundur og
Ása eignuðust fjögur
mannvænleg börn
sem hafa erft mann-
gæsku foreldranna
og hafa þau hjón not-
ið umhyggju þeirra
eftir að geta og
heilsa fór að minnka.
Við viljum að lokum
senda Ásu, börnun-
um og öllum afkom-
endum þeirra samúð-
arkveðjur.
Hvíl í friði elsku
bróðir.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
(Pétur Þórarinsson.)
Jóhanna, Guðbjörn, Magn-
ús, Þórhallur og Haukur.
Sjóður minninganna opnast er
góðir vinir og ættingjar falla frá.
Ég minnist Guðmundar frænda
míns Guðjónssonar frá æsku. Þá
er faðir minn Guðni fór með mig í
heimsóknir til frændfólks míns.
Komið var við í Vallartröð, Kópa-
vogi, hvar útsýni var frábært. Þá
voru reyndar örfá hús í nágrenn-
inu. Þau Guðmundur og Ása eig-
inkona hans höfðu komið sér þar
fyrir af miklum myndarskap.
Þangað var hlýtt að koma. Þá
kviknaði væntumþykja hjá mér
gagnvart þeim hjónum. Það var
ljóst að maður var mjög velkominn
þótt drengstauli væri.
Örlögin höguðu því svo að er ég
sótti skóla utan heimabyggðar var
Vallartröðin, þau Guðmundur og
Ása, minn griðastaður. Þangað gat
ég alltaf sótt traustan stuðning,
hvatningu og styrk. Um það leyti
missti ég föður minn í sviplegu
slysi. Þá var stuðningur þeirra
jafnvel enn meira virði. Þar naut
ég þeirrar hlýju er ég fyrst fann
er ég heimsótti þau. En ég var
ekki einn um það að eiga griðastað
á heimili þeirra hjóna. Saman
hlúðu þau að mörgum einstakling-
um sem ekki voru allra eða þurftu
aðstoðar við. Þeir voru t.d. margir
sem komu við hjá þeim í svokall-
aðan „Steingrím“, grjónagrautinn
sem ávallt var á boðstólum á laug-
ardögum. Þá var umhyggja þeirra
hjóna fyrir frænda okkar Steindóri
Jónssyni, sem verður 100 ára nú í
september, alveg ótrúleg og þakk-
ar verð.
Það var alltaf mikið fjör í Vall-
artröðinni. Börnin mörg og fjörug
og hefi ég notið þess að fylgjast
með hvað vel þau hafa spjarað sig
í lífinu. Við Guðmundur ræddum
allt milli himins og jarðar. Hann
var fróður og hafði góða frásagn-
argáfu. Hann var líka stríðinn og
fékk maður ágætan skammt af því.
Allt var það góðlátlegt og
skemmtilegt. Þarna þróaðist vin-
áttan sem tengdi okkur frænda
minn sterkum böndum sem aldrei
slitnuðu síðan.
Í æsku kynntist Guðmundur því
hve umhverfið getur verið mis-
kunnarlaust, hve fátækt og um-
komuleysi hefur alvarleg áhrif á
mannsálina. Hann bauð umhverf-
inu hinsvegar byrginn, eignaðist
yndislega fjölskyldu og bjó henni
traust og gott umhverfi. Hann
fylgdist vel með niðjum sínum og
talaði um þau af stolti og gleði,
einkum þegar þau voru að feta
menntabrautina, þá braut sem
hann sjálfur hefði gjarnan viljað
feta, hefðu efni og aðstæður leyft.
Þangað hefði hann átt fullt erindi.
Hann lifði að sjá drauma sína ræt-
ast í niðjum sínum. Öll erum við
sem blómin sem vaxa að vori, lif-
um vort sumar svo kemur haust.
Um nokkuð skeið átti Guðmundur
við heilsuleysi að stríða en þrátt
fyrir að nánasta skyldfólk hafi
grunað að lokastundin væri nærri
kemur hún alltaf á óvart. Sökn-
uður, þakklæti, virðing og mikil
eftirsjá er í huga mínum. Ásu,
börnum og öðrum niðjum þeirra
vottum við hjónin innilega samúð.
Karl Steinar Guðnason.
„Hann er kominn þessi Guð-
mundur“. Þetta á ég að hafa sagt,
5–6 ára pollinn, þegar Guðmundur
Guðjónsson kom á heimili foreldra
minna og var að gera hosur sínar
grænar fyrir Ásu Gissurardóttur
móðursystur minni. Sjálfur var ég
mjög hændur að Ásu og vildi hafa
hana fyrir mig. Guðmundur bar
sigur úr býtum, en við urðum samt
mestu mátar.
Guðmundur var hjálparhella og
vildi hvers manns götu greiða. Ég
naut góðs af því. Hann útvegaði
mér vinnu í jólafríum við að keyra
út ávexti. Hann kom mér í sum-
arvinnu á íþróttavöllum Reykja-
víkur, þar sem ég vann í 8 sumur.
Ennfremur stuðlaði hann að ráðn-
ingu minni sem „ungþjóns“ á Gull-
foss og útvegaði mér bókfærslu-
vinnu fyrir Bókfellsútgáfuna. Ég á
honum því margt upp að inna.
Guðmundur hafði orðið fyrir ein-
elti í æsku og haft af því þunga
raun. Á hinn bóginn breytti hann
öðruvísi í lífi sínu, aðstoðaði aðra
og var sérstakur verndari þeirra,
sem minna máttu sín.
Gestrisni var þeim Ásu og Guð-
mundi í blóð borin. Aldrei kom
maður svo í Vallartröð 7, að ekki
væri opinn faðmur og kaffi á
könnu. Sama gilti eftir að þau
fluttu á Kópavogsbraut.
Ferðalög, jafnt innanlands, sem
utan, voru þeirra ær og kýr. Í
seinni tíð ánetjuðust þau sólinni og
fóru gjarnan í sólarlandaferðir.
Eftir lát föður míns fékk móðir
mín árum saman að ferðast með
þeim, fyrst til Júgóslavíu, þá Ítalíu
og loks Spánar. Þau voru samhent
og vandræðalaus í þessum ferðum
og eignuðust marga góða vini.
Hjartasjúkdómar, samfara Elli
kerlingu tóku nú að herja á, svo
utanlandsferðir þóttu síður fýsileg-
ar. Þá tóku við nokkrar ferðir á
Heilsustofnun NFLI í Hveragerði,
þar sem þau undu vel sínum hag.
En það vinnur víst enginn sitt
dauðastríð og er Guðmundur allur.
Ég votta Ásu, afkomendum
hennar og öðrum ættingjum mína
dýpstu samið.
Haukur Filippusson.