Morgunblaðið - 27.08.2008, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 27. ÁGÚST 2008 29
✝ VilhjálmurHelgi Jónasson
fæddist í Hátúni á
Norðfirði 13. apríl
1938. Hann lést á
heimili sínu í Kópa-
vogi þriðjudaginn
12. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sveinhildur
Vilhjálmsdóttir, f.
18. nóvember 1909,
d. 8. september
1999, Stefánssonar,
útvegsbónda í Há-
túni, og konu hans
Kristínar Árnadóttur, og Jónas
Pétur Valdórsson, netagerð-
armeistari, f. 1. febrúar 1908, d.
19. mars 1977, Bóassonar, útgerð-
1. mars 1960. Hennar maður er
Einar Jónsson, f. 7. desember
1962; þeirra dætur eru Þórunn
María, f. 21. nóvember 1990, og
Valgerður Anna, f. 14. desember
1992. Vilhjálmur giftist Björgu Ís-
aksdóttur, f. 1. maí 1928. Þau
skildu. Hann bjó um tíma með
Guðnýju Egilsdóttur, f. 5. apríl
1945.
Vilhjálmur stundaði nám við
Héraðsskólann á Laugarvatni og
að því loknu við Verslunarskóla Ís-
lands og lauk þaðan versl-
unarprófi 1957. Hann vann nánast
allan sinn starfsaldur hjá BM
Vallá.
Vilhjálmur verður kvaddur frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
armanns, frá Stuðl-
um í Reyðarfirði, og
konu hans Her-
borgar Jónasdóttur;
hún var ættuð úr
Breiðdal. Systkin Vil-
hjálms voru Ey-
steinn, f. 28. nóv-
ember 1931, d. 10.
júní 1959, og Her-
borg, f. 7. júlí 1948, d.
17. febrúar 2004, gift
Guðjóni Ármanni
Jónssyni. Þeirra syn-
ir eru Jónas Eysteinn
og Jón Ármann.
Dóttir Vilhjálms og Maríu Sig-
ursteinsdóttur, f. 8. desember
1940, d. 24. febrúar 2005, er Svein-
hildur kennari og námsráðgjafi, f.
Kæri Villi.
Ég kveð þig með þessari bæn.
Skín, ljósið náðar, myrkrin grúfa grimm,
ó, lýs mér leið,
og langt er heim, en nóttin niðadimm,
ó, lýs mér leið.
Um fjarlægð hulda hirði ég þó ei neitt,
ef, Herra, leiðir þú mig fótmál eitt.
Ég ungur var, og eigi bað að þú
mér lýstir leið,
ég hugðist einfær þá, en þig bið nú
mér lýsa leið.
Ó, gleym því hversu gálaus mjög ég var,
hve glys og dramb mig ofurliði bar.
Ég veit sem fyrr þú blessar lífs míns leið
og lýsir mér
í þrautum enn, í jökulnepju og neyð
uns nóttin þverr
og við mér brosa engilandlit blíð,
sem elskað hefi ég lengi, en misst um hríð.
Svo áfram þá hið þyrnum stráða skeið,
er þú gekkst fyrst,
heim, Jesú, heim, sem ljúfast barn mig leiði
í ljóssins vist,
að hvílast megi ég eftir æviharm
í eilífs friðar ljósi Guðs við barm.
(þýð. Jón Runólfsson.)
Hvíl þú í friði.
Sveina, Einar og dætur. Innilegar
samúðarkveðjur til ykkar.
Guðný Egilsdóttir (Gullý).
Ég man það svo glöggt, það var
sumarið sem Sveinhildur í Hátúni,
móðir Vilhjálms og móðursystir mín,
dó, að mamma hafði orð á því við
mig að trén í garðinum við Hátún
hefðu stækkað svo að hún sæi ekki
lengur heim, eins og hún orðaði það.
Það voru orð að sönnu. Raunar var
Hátúnsheimilið, æskuheimili
mömmu, þá þegar horfið okkur sem
þekktum það svo vel og vorum þar
heimagangar í eina tíð. Því systkinin
frá Hátúni, sem bjuggu á Norðfirði,
áttu öll heima örstutt frá æskuheim-
ilinu; húsin mynduðu eins konar
hálfhring í kringum æskuheimilið. Í
Hátúni áttu þau Sveina og Jónas
heima með börnum sínum. Heimilið
var á fyrri árum mannmargt og
þangað sóttu systkin hennar löngum
eftir að þau fluttust að heiman. Þar
veittu þau Jónas af rausn og hlýju.
Hjá þeim var Vilhjálmur móðurafi
minn þar til hann lést 1953.
Þegar ég man fyrst eftir mér var
Eysteinn, Eydi, að mestu farinn að
heiman enda fulltíða maður, Vil-
hjálmur, Villi, í burtu á veturna í
skóla en Herborg, Hedda, heima,
langyngst og ljósið á bænum. Villi
frændi minn var fremur lágvaxinn
maður eins og svo margir eins og
hann átti kyn til, lengst af grannvax-
inn, fíngerður, fótnettur, léttur í
spori. Brosið sótti hann til pabba
síns. Honum gekk vel í skóla enda
góðum gáfum gæddur, hann var
fljótur að greina og skilja samhengi
hlutanna, var ákaflega talnaglöggur.
Hann minnti í mörgu á þá móður-
bræður okkar, t.d. í spilum, enda
sjálfur góður spilamaður eins og
þeir. Stundum var hann kíminn og
sá hinar spaugilegu hliðar mannlífs-
ins. Á seinni árum fannst mér hon-
um svipa æ meira til móður sinnar
með áhuga sínum á ýmsum fróðleik
úr sögu fjölskyldu sinnar og heima-
byggðarinnar. En því miður bar
hann ekki gæfu til þess að rækta
þetta áhugamál sitt fremur en annað
sem hann kannski þráði. Hver veit.
Því ýmislegt annað hafði forgang.
Villi var maður dulur og flíkaði lítt
tilfinningum sínum; hann dró sig inn
í skel sína ef nærri var gengið. Þó
veit ég að hann átti vini sem hann
gat trúað fyrir sínum innstu hug-
renningum. Hann var óáreitinn og
hlutaðist ekki til um líf annarra.
Hann vildi hvers manns vanda leysa;
þess naut ég oft. Á síðustu árum
fannst mér ég skynja að hann lang-
aði æ oftar heim – austur á Norð-
fjörð. Raunar hafði hann orð á því
við mig í sumar. Af því varð þó ekki.
En sína hinstu ferð fer hann þó
þangað þar sem aska hans fær hvílu
í kirkjugarðinum þar eystra, í gröf
Eysteins bróður hans; þar er aska
Herborgar líka.
Í dag er Villi frændi minn kvadd-
ur hinstu kveðju. Nú eru þau öll sem
áttu heima í Hátúni bernsku minnar
látin. Ekkert er sem var. Sífellt er-
um við minnt á hverfulleikann. En
trén í garðinum við Hátún halda
áfram að vaxa. Sveinhildi dóttur
hans og fjölskyldu hennar, svo og
öðrum ástvinum, votta ég samúð
mína. Megi minning Vilhjálms
Helga Jónassonar lifa.
Margrét Jónsdóttir.
Á síðastliðnu ári voru liðin 50 ár
frá því við bekkjarsystkinin úr
Versló útskrifuðumst. Upp á þau
tímamót var haldið með sameigin-
legri ferð í rútu upp í Borgarfjörð og
notið samvista þar með margvísleg-
um hætti. Vilhjálmur eða Villi eins
og við jafnan nefndum hann var þar
að sjálfsögðu með í ferð, hress og
kátur að vanda.
Við vorum 66 alls, sem lukum
verslunarprófi árið 1957, 16 stúlkur
og 50 piltar en það var í raun dæmi-
gerður kynjamunur í þá daga. Nú
við fráfall Villa hafa 11 horfið úr
hópnum. Flestir nemendurnir voru
úr Reykjavík en nokkrir nemend-
anna komu af landsbyggðinni eins
og kallað var. Þannig vorum við fjór-
ir frá Akranesi og töldumst til lands-
byggðarnemendanna og Villi kom
frá Norðfirði. Þessir nemendur
bjuggu eðli málsins samkvæmt við
nokkuð aðrar aðstæður en heima-
fólkið úr Reykjavík. Þannig urðum
við að leigja okkur herbergi og vera
kostgangarar hér og þar um borg-
ina. Þrátt fyrir einstaklega góða vin-
áttu allra í bekknum urðu þessar
sérstöku aðstæður til þess að skapa
öllu nánari samskipti utanbæjar-
nemendanna. Var það í raun eðlilegt
þar sem við dvöldum ekki með fjöl-
skyldum okkar. Var kvöldunum
gjarnan eytt á einhverju kaffihúsinu
en kaffihúsamenningin blómstraði í
borginni á þessum tíma og náði sem
kunnugt er hámarki upp úr miðri
öldinni. Menntskælingar lögðu þá
undir sig Laugaveg 11 en við úr
Versló stunduðum ýmist Hressó eða
Gildaskálann við Aðalstræti. Var
það um margt uppbyggilegt að
fylgjast með á þessum stöðum hópi
manna sem skáru sig gjarnan úr
fjöldanum og voru þekktir sem lista-
menn og sérvitringar. Um helgar
var oftar en ekki farið eitthvað út á
lífið, á dansleiki eða aðra skemmtan.
Var þá oft glatt á hjalla hjá Villa sem
leigði herbergi á Ægisíðunni og höfð
þar viðkoma áður en haldið var á vit
ævintýranna. Þannig liðu skólaárin
og þannig mynduðust hin órjúfan-
legu tengsl okkar allra í hópnum við
glaðværð æskuáranna. Eftir að
námi lauk tvístraðist að vonum hóp-
urinn og alvara lífsins tók við í sín-
um fjölbreyttu myndum. Því miður
hefur oft liðið of langur tími á milli
endurfunda. Villi hafði hug á að
breyta þessu til betri vegar og um
það bil viku fyrir andlátið hringdi
hann í okkur sitt í hvoru lagi til að
láta okkur vita að hann hygðist
koma í heimsókn innan tíðar. Af
þeirri heimsókn verður eðlilega ekki
en fyrir góðan hug hans viljum við
þakka.
Villi var góður námsmaður, sam-
viskusamur og vel séður af öllum
kennurum og samnemendum.
Starfsævi hans var að miklu leyti
helguð störfum hjá BM Vallá þar
sem hann um árabil gegndi ábyrgð-
arstöðu innan fyrirtækisins. Í störf-
um sínum naut hann trausts allra og
vann öll sín störf af miklum heil-
indum. Við félagarnir á Akranesi
viljum þakka Villa fyrir ánægjuleg
kynni, bæði í Versló sem og um und-
anfarin árin mörg. Teljum við okkur
mæla fyrir munn hópsins alls og
biðjum honum blessunar um eilífð
alla. Dóttur hans og öðrum aðstand-
endum sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur.
Ásmundur og Einar.
„Eitt sinn verða allir menn að
deyja“ söng Vilhjálmur heitinn Vil-
hjálmsson inn í hjörtu okkar og ger-
ir enn. Eitt vitum við, við fæðumst
og deyjum. Eftir lifir minningin.
Fyrrverandi stjúpi okkar, Vil-
hjálmur Jónasson, kom inn í líf okk-
ar systkinanna þegar móðir okkar,
Björg Ísaksdóttir, var 38 ára, ein
með fimm börn, þá var Vilhjálmur
28 ára. Þau voru gift í 10 ár. Fregnin
um andlát hans kom okkur öllum á
óvart. Eftir lifir minning hans, vin-
átta, jólaboðin og veislurnar sem við
áttum með honum síðustu árin.
Við vottum fjölskyldu Vilhjálms
okkar dýpstu samúð.
Ísak, Einar, Jóhanna,
Guðfinna og Helga.
Nú er stundin komin hjá honum
Vilhjálmi, stundin sem við vitum að
kemur en tímasetningin er óviss.
Mig langar til að setja niður nokkur
orð um móðurbróður minn Vilhjálm
Jónasson.
Hann Villi var góður karl og góð-
ur frændi. Þegar við Jónas bróðir
vorum yngri, var alltaf spennandi að
heimsækja Villa á Seltjarnarnesið.
Veislurnar þar voru engu líkar.
Hann var á þeim árum duglegur að
ferðast – ferðaðist til framandi landa
þegar það var sjaldgæfara en nú er
orðið. Minningar um Mackintosh og
mannamót koma upp í hugann –
stórar steikur og mikill matur – þá
var nú Villi aldeilis í essinu sínu.
Feluleikur á háaloftinu og fótbolta-
leikir á erlendum sjónvarpsstöðvum
sem fáir höfðu aðgang að. Ferðir í
sjoppuna í Laugarásnum voru vin-
sælar og ósjaldan endaði kassi af
Kit-Kat með heim úr slíkri heim-
sókn. Fyrir 12-13 ára gutta var það
mjög spennandi. Samskiptin voru
mikil á þeim tíma og við bræðurnir
nutum þess. Villi fylgdist með fót-
bolta og hafði skoðanir á ýmsu sem
við höfðum áhuga á.
Eins og oft vill verða þegar fólk
eldist tóku minningar um upprun-
ann og æskuna að skjóta upp koll-
inum síðustu ár. Villa varð tíðrætt
um gamla tíma austur í Neskaup-
stað og samferðafólk sitt þaðan, um
lífið og tilveruna í Hátúni, um Neta-
gerðina, fjölskyldumeðlimi og
frændfólk.
Villi varð sjötugur í apríl og af því
tilefni var slegið saman í ferð fyrir
hann til Washington DC, að heim-
sækja Jónas bróður og Leianne. Þar
dvaldi hann í góðu yfirlæti í rúma
viku og var ánægður að heyra eftir
ferðalagið.
Þegar horft er til baka er gott til
þess að vita að Villi hafi náð að fara
þessa ferð, enda var hann hrifinn af
Bandaríkjunum. Lundin var létt eft-
ir ferðalagið og hafði hann gaman af
því að segja sögur úr ferðinni.
Fannst mér í og með, eins og hann
hefði tekið ákvörðun um breytingar
í framhaldi af þeirri ferð og hafði ég
heyrt það frá fleirum. En tími
vannst ekki langur til að söðla um og
leggja nýjar áherslur. Vonandi er
Villi í góðu yfirlæti með systkinum
sínum, foreldrum og frændfólki og
rifjar upp með þeim gamla tíma í
Hátúni.
Sorgin er mikil hjá Sveinu og fjöl-
skyldu og sendum við Edda þeim
innilegar samúðarkveðjur.
Jón Ármann.
Vilhjálmur Helgi Jónasson
Með fátæklegum
minningarorðum kveð
ég Ingva vinn minn.
Ég kynntist Ingva
fyrir rúmum 20 árum,
þegar ég hóf að starfa við aðstoð hjá
honum við framreiðslu, en þrátt fyrir
að ég hafi áður starfað við slíkt átti ég
margt ólært, og var ekki komið að
tómum kofunum hjá Ingva. Hann
lagði sig ötullega fram um að miðla af
faglegri þekkingu sinni og reynslu,
sem og til að vekja áhuga á faglegum
Ingvi Jón Rafnsson
✝ Ingvi Jón Rafns-son fæddist í
Reykjavík 11. októ-
ber 1960. Hann lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
8. ágúst síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 21. ágúst.
málum, og fyrir það allt
kann ég honum bestu
þakkir. Maðurinn minn
hafði hins vegar þekkt
Ingva mun lengur og
hefur vinátta okkar,
sem og fjölskyldna
okkar, staðið óslitin
síðan.
Ég minnist Ingva
ekki síst þannig, að
hann var maður sem
alltaf var með eitthvað
á prjónunum, enda
maður hugmyndarík-
ur. Og þá má ekki
gleyma hversu sniðugar og smekk-
legar lausnir hann fann oft. Einnig
verður Ingva örugglega minnst vegna
glettni hans og smitandi hláturs.
Við Jón Þór og Tómas Þór sendum
Þóru og börnunum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sjöfn Kristjánsdóttir.
✝
Elskuleg móðir okkar,
ÁSA HJARTARDÓTTIR,
Lönguhlíð 3,
andaðist á Landspítalanum við Hringbraut,
sunnudaginn 24. ágúst.
Útför hennar fer fram frá Bústaðakirkju
miðvikudaginn 3. september kl. 11.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðmundur M. Magnason,
Hjörtur Ö. Magnason,
Kristín Magnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
ÁMUNDI REYNIR GÍSLASON,
Lækjasmára,
Kópavogi,
sem lést miðvikudaginn 20. ágúst, verður
jarðsunginn frá Digraneskirkju í Kópavogi
föstudaginn 29. ágúst kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á hjúkrunarheimilið Holtsbúð í
Garðabæ, sími 535 2200.
Inga Lovísa Guðmundsdóttir,
Guðlaug Anna Ámundadóttir, Snorri Böðvarsson,
Gunnar Þorsteinsson,
Ásdís Ámundadóttir, Kjartan H. Bjarnason,
Guðmundur Ámundason, Elísabet Siemsen,
Ámundi Ingi Ámundason, Hanna G. Daníelsdóttir,
Reynir Ámundason, Guðrún H. Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.