Skinfaxi - 01.09.1925, Qupperneq 17

SKINFAXI
97
Höfum við ekki margþreifáS á því, að þegar við að
eins þorum að trúa á það besta í sjálfum okkur, og
vona á það besta í tilverunni okkur til handa, að þá fer
alt vel. Og livenær sem við þorum að leggja eitthvað
í hættu, vegna góðs málefnis eða góðra verka, þá ber
það æfinlega hundraðfaldan ávöxt, bæði í eiginlegri og
óeiginlegri merkingu.
Iíæru félagar! Hjálpið þið gróðrinum i ykkar sál og
annara. pað verður altaf aðalatriði alls, aðþar
geti vaxið eittlivað gott, og í rauninni lítilsvert um alt,
sem ekki stuðlar þar að, því „að hvaða gagni kæmi það
manninum, þótt liann eignaðist allan heiminn, ef hann
biði tjón ó sálu sinni.“ Yið skulum hjálpa hvert öðru
í einlægni og alúð, þá vinnum við vorsins verk. Við
skulum ekki verða til þess að kippa úr gróðurviðleitni
og vorsins hug með kulda og tómlæti. ]?að er höfuðsynd.
Mér hefir oft lundist, þegar langt líður í milli þess,
að fólk kemur saman og liittist, að þá vilji vaxa einhver
veggur á milli. Eg hefi fundið þetta svo vel síðan vart
sést maður við kirkju riema einu sinni á ári. J?á verður
þelta eins og ókunnugt fólk. Eins er með ungmenna-
félagsfundi. peir eru ver sóttir vanalega en áður var.
]>ó við sæktum ekkert, hvorki að kirkjunum eða á fund-
ina, annað en það, að koma saman sem ein iieild, syngja
fagra sálma og fögur ljóð og lög, þá væri það ærið nóg
erindi.
Guðshúsin, sem eiga að vera griðastaður og hjálpar-
staður í margri merkingu, standa auð og köld, af þvi
ekkert er að þeim hlynt, livorki í orði né verki. Og
við eigum öll sök á þessu. Og mannssálírnar standa lika
auðar og kaldar, ef svo mætti að orði komast, og hungra
þó og þyrsta eftir velvild og skilningi, eftir því að sam-
eina sig um alt, sem göfgar og hætir úr.
pað væri fagurt hlutverk ungmennafélaga, að hrúa
það djiip, sem þarna er komið. Og það verður, þegar
hver einasti ungmennafélagi hefir ræktað þannig hug