Skinfaxi - 01.03.1926, Blaðsíða 2

9
SKINFAXI
pað var hin iorna og nýja harmsaga alls lífs, er kom
hjarta herkonungsins til að titra, svo aS hann gat ekki
tára bundist. Og það er þessi harmsaga lífsins, er fyll-
ir sálirnar viðkvæmni og döggvar augun, þegar hugsað
er til hverfleika æskuára — hverfleika hins þróttmikla,
vondjarfa og hughressa lífs. En hinsvegar er því þannig
farið, að mannssálin unir ekki til lengdar við lokuð
sund og brotnar brýr. Ef ckki eru neinir vegir, býr hún
sér til vegi. Og út úr þessum lokuðu sundum, sem vér
sjáum hvervetna umhverfis oss, er vér hugsum til fall-
valtleika einstaklingslífsins, hefir mannssálin reynt að
koinast, og það með ýmsu móti.
Fallegl dæmi þess kemur fram hjá norska stórskákl-
inu, Björnstjerne Björnson í einu kvæða hans: Faðir
og sonur talast við. Sonurinn sér farfuglana leggja af
stað eftir hinni Iiáu vegaleysu. Hann spyr föður sinn
hverrar sjnirningarinnar á fætur annarar um tilgang
ferða farfuglanna til fjarlægra landa. Faðirinn greið-
ir vel úr öllum spurningum hans og segir honum frá
því, hversvegna farfuglarnir fljúgi á hraut. En í þessum
spurningum og tilsvörum kom það fram, að verið gæti,
að flugþol margs fuglsins þyrri og hann félli örmagna
i hið djúpa ómælishaf, án þcss að ná lil fyrirheitna
landsins. pá fyltist viðkvæmt hjarta unglingsins trega
út al' örlögum fuglsins. En kvæðið endar á þeim orð-
um föðursins, að sonurinn skuli ekki láta það á sig
fá, þó að einhver fuglinn farist, því að fleiri komi á
eftir. Og þá er hugsunin sú, að þeir komist altaf alla
leið, eða að minsta kosti einhverjir þeirra.
pað er svo sem auðskilið, að þarna var skáldið að
lýsa mannlífinu. Og það er ekki ófyrirsynju, að það
er faðir og sonur, sem talast við. Faðirinn á að hníga
fyr en sonurinn, sonurinn er sá, sem á eftir kemur og
lieldur fluginu áfram og kemst alla leið, -— að minsta
kosti er von til þess, að hann komist alla leið inn í fyr-
irheitna landið, — landið, sem faðirinn hafði orðið að