Skinfaxi - 01.03.1926, Qupperneq 25

SKINFAXI
25
þeir fundu ekki hellinn og hefir hann aldrei fundist
síðan. En það var ætlun manna, að Hrefna i Hrefnu-
l)úðum, gömul bústýra Bergþórs, hafi séð eftir gullinu
og þvi vilt hygðarmönnum sýn og síðan slegið lmlu yf-
ir hellinn.
En fleiri munu þeir vera en mennirnir, sem gengu i
Bergþórshelli, sem stundum veitir erfitt að greina gull
frá einskisnýtu rjúpnalaufi.
Ú 11 e g u m e n n i r n i r, þessir einrænu f jallahúar,
voru bygðarmönnum oft á tiðum ærið hræðsluefni.
peir voru svo sem vissir með að liirða feitustu sauð-
ina af afréttinum fyrir göngurnar, en það var ekki þar
með húið. peir gerðu sér kannske litið fyrir og sóttu
efnilegustu heimasæturnar niður i sveitina, jafnvel þó
svo stæði á, að þær væru að þvo brúðarkjólinn og unn-
ustinn væri lagður af slað til að hjóða í veisluna. pað
var ekkert að undra þó mönnum væri ekki vel við slíka
ósvífni. peir, sem undu ekki á láglendinu leituðu upp
lil fjallanna, þar sem útsýnin var mest og loftið hreint
og moltulaust. peim var illa við dægurþrasið og deyfð-
ardrungann í bygðinni. peim var kærust „brúðurin
blárra fjalla.“ peir þorðu að leggja út á jökulinn í leit
að gróðurhlettum — og fundu þá. peir voru gæfumenn
í orðsins fylsta skilningi þrátt fyrir alt, sem mið-
ur fór.
pá kemur dökk fylking og dimm yfirlitum. pað eru
d r a u g a r n i r. Óneitanlega hafa verið dapurlegar
kvöldvökur á þeim hæjum, þar sem þeir riðu húsum
og gengu ljósum logum. En sjaldan var það að ástæðu-
lausu, því annaðhvort hafði einhver illgjarn náungi
vakið upp drauginn og sent hann óvini sínum eða
draugsi hafði hreint og beint risið upp af sjálfsdáðum
til að hefna einhverra mótgerða, sem hann hafði orð-
ið fyrir í lifanda lífi. Auk þeirra, sem áltu eitthvert
erindi til vissra manna voru margir, sem flökkuðu um
sér til dægrastyttingar eða gengu aftur til að leika sér