Skinfaxi - 01.11.1927, Blaðsíða 15

SKINl'AXl
14:?
en kyrtillinn o,í> buxurnar. Eins og áður er að vikið er
það æskilegast að nota seni mest íslenska dúka til
klæðanna, og ennþá hafa þeir búningar verið álitlegast-
ir og reynst best, sem voru úr islensku efni. pað er lil
islenskt klæði, sem stendur ekki að baki góðu, útlendu
klæði livað útlit og gæði snertir, og er ágætt i helgidaga-
búning, en í hversdagsbúning er liægt að fá ágætt vað-
mál og einskeftudúka. Vitanlega má fá fingerðari dúka
frá útlöndum, t. d. silki o. þ. h., ef menn vilja bera
svo mikið í búninginn, þvi að það er bægt að kosta svo
miklu til lmns sem hver vill, og má næstum því líka
segja, svo litlu sem hver vill.
Aðalatriðið er það, að búningurinn verði tekinn upp
alment og notaður sem oftast, helst líka sem hvers-
dagsbúningur. Við verðum að nota þjóðbúning vorn
ekki síður en kvenfólkið notar sinn, og þá getur liann
lialdist hér við fyrst um sinn.
Drengjabúningur.
Húningur þessi er ekki sísl hentug-
ur og hollur sem drengjabúningur,
og auk þess mjög ódýr. Er þá sniðið
einfaldara og minna vandað til alls,
sem að því lýtur (sjá 8. mynd). —
Kyrtillinn er sniðinn úr einu stykki
og sniðinn út að neðan, en ekki sctt-
ir geirar upp i. Hálsmálið er flegið
og enginn kragi. Skikkjan er sniðin
í hálfhring og teknir saumar fyrir
öxlunum og kringt úr fyrir hálsin-
um og er hún látin koma því nær
saman á brjóstinu. — Fótabúnaður-
inn er eins og nú tíðkast, stuttar bux-
ur og ber hnén. Spennur eru ekki
notaöar, heldur hnappar og lmeslur
á milli. Á barnaklæðnaði er ekkert
8. mynd.
Drengjabúningur.