Skinfaxi - 01.11.1927, Blaðsíða 13

SKINFAXI
141
eins og' venjulegt „slag“ (sniðin i hálfhring og sniðið
út fyrir öxlunum), úr vatnshéldu efni og áföst hetta
við (sjá 1. niynd D og 6. niynd C og D), sem draga
má fram yfir höfuðið. pað er regnyfirliöfn, en má líka
hafa liana sem vetraryfirhöfn til skjóls (sjá 1. mynd
C), og sé hún þá úr þykku og hlýju efni, ef vill, fóðruð
með loðskinni, t. d. folaldsskinni, ofanafkliptri gæru
e. þ. li. Hún er linept að framan og rifur á hliðunum,
sem stinga má höndunum út úr. Hún nær niður á hné.
Hettuna er hest að liafa ekki saumaða fasta, lieldur
hnepta á. 6. mynd C sýnir snið af hettunni (helming-
inn). Hún er höfð tvöföld að neðan, og er það merkt
með punktalínu á myndinni. (i. mynd D sýnir liettuna
lagða aftur á herðar. Yfirliafnir með þessari gerð eru
töluvert notaðar enn í dag um alla Mið-ogSuður-Evrópu
og þykja hinir mestu kostagripir i vondu veðri. „Tau-
hatta“ er ekkert á móti að nota við þjóðbúninginn
liversdagslega, þvi þeir eru líkir þvi, sem menn vita
að notað hefir verið í fprnöld.
A ferðalögum verður maður að háfa annan fótabún-
að en nú hefir lýst verið, og er ekkert því til fyrirstöðu'
að vera t. d. í reiðstígvélum (1. mynd D) og venjulegum
„sport“-buxum. pað er sama hvaða búningi maður
klæðist, með tilliti lil þess, að enginn búningur getur
i senn hentað á ferð í vondu veðri og í veislu eða á
dansleik. Menn liafa liingað lil orðið að liaga seglum
eftir vindi hvað það snertir, og svo nnm enn verða.
Litirnir.
Litklæði voru þau klæði nefnd, er skorin voru úr
lituðum dúkum, til aðgreiningar frá hinum ólituðu (grá-
um, mórauðum, svörtum o. s. frv.), sem voru miklu
algengari. I þjóðhúningnum eru það ekki hinir sterku
litir, sem eru aðalatriðið, þótt liann hafi verið kallað-
ur „litklæðin“. ]?að er sniðið, sem setur aðalsvipinn
á búninginn en ekki liturinn. Eftir þeirri reynslu, sem