Skinfaxi - 01.11.1927, Blaðsíða 11

SKINFAXI
139
úr mjúku, sútuðu skinni eða spjaldot'in eða „ofin á
fæti“, eins og sokkaböndin gömlu. pá ber að gæta þess
að liafa j?au ekki of skræpótt eða ólík sokkunum að lit.
Ofiií leggjabönd eru betri en úr skinni, því skinnbönd-
in vilja renna til og færast úr skorðum, og svo togna
þau og aflagast á ýmsan liátt. Leggjaböndin setja'svo
mikinn svip á búninginn, að ótækt er að sleppa þeim,
þó annars mætti kanske komast af án þeirra.
Undirkyrtillinn. Ef búningur þessi er notað-
ur, svo nokkru nemi, J?arf maður að hafa undirkyrtil,
til þess að geta farið úr hinum inni við vinnu, ef mað-
ur vill hlífa honum eða er of heitt. Hann er ermalaus
og kragalaus og hneptur upp í liáls, og 10—15 cm.
styttri en (yfir)kyrtillinn, og með tveimur vösum, eða
fleiri, fyrir neðan beltisstað. Fýrir mörgum öldum
munu menn hafa tekið upp á þeim sið að hafa slíkar
flíkur undir kyrtlinum. pað keniur í stað vestis, en að
vera í vesti innanundir er ekki eins gott, því að það er
ekki nægilega slétt á brjóstinu og sjást missmiði utan
á, ef kyrtillinn fellur vel að.
Hversdagsbúningur.
Hugmyndin með því að taka upp þjóðhúning er ekki
aðallega sú, að breyta til um búning og fá sér fallegri
föt og vera þjóðlegur o. s. frv.; og enn síður það, að
setja sig að neinu lejdi á það menningarstig, sem for-
feður vorir stóðu á á söguöldinni. En vér getum tekið
þá oss til fyrirmyndar, miðað við þeirra tima. Aðalat-
riðið í þessari hugmynd er það að fá hentugri og ódýr-
ari klæðnað en við notum nú (auðvitað spillir það
engu þótt hann sé líka fallegri), og ekki síst það, að
því verði komið við að nota meira íslenska dúka til
klæða, því að það væri beinlínis þjóðþrifamál, ef vér
gælum í þvi efni verið meira sjálfum oss nógir fram-
vegis en hingað til. Islensku dúkarnir eru, að minsta
kosti, í föt með þessu sniði, eitt hið álitlegasta og hald-