Skinfaxi - 01.11.1927, Blaðsíða 32

160
SKINFAXI
tínia né fc til þess að ferðast til annara landa, en þó
þjTsti það jafnmikið í fegnrðina og ríka fólkið. —
Heima sá ekkert nema leiðinleg fjöll, leiðinleg vötn og
leiðinlega skóga.
En einu sinni gerðist merkur viðburður í sögu þorps-
ins. pangað kom málari er kvaðst hafa undrafagurt
málverk að sýna.
Hann tók sal á leigu á efstu liæð í stærsta gistihúsi
þorpsins. — porpshúar stóðu á öndinni af eftirvænt-
ingu. í þrjá daga fekk enginn að koma inn til málarans,
en brak og Jjarsmíðar heyrðust frá honum nætur og
daga. — Að lokum fekk fólkið að koma inn til hans,
en að eins á kvöldin. Hann sagði, að stóra málverkið
sitt nyti sin ekki nema í ljósaskiftunum.
Allir sem vetlingi gátu valdið komu til þess að sjá
listaverkið. Og allir urðu undrandi. Yndislega fögur
fjöll, skrúðgrænar brekkur, grasigrónar Idíðar, vötn og
slcógar hlöstu við augum manna. Fátæklingarnir urðu
liissa. J?eir höfðu afdrei gert sér í hugarlund, að slík
fegurð væri til i heiminum. Ríka fólkið varð einnig
hissa og varð að játa, að slíka fegurð hefði það hvergi
scð í framandi löndum.
Kvöld eftir kvöld var liúsfyllir lijá málaranum.
Að lokum var það, að aðkomumaður nokkur sagði:
petta er umhverfi þorpsins ykkar, fjöllin ykkar, skóg-
arnir ykkar og hliðarnar yldcar. — pegar fólkið gætti
I>etur að sá það að þetta var salt. — Og það sá ennfrem-
ur, að helmingur þaksins hafði verið rifinn af gistihús-
inu, og það hafði ávalt horft á umhverfi þorpsins síns,
en ekki neitt málverk. — porpsbúunum liafði aldrei
dottið í hug, að fegurðarinnar væri að leita í þeirra
eigin heimkynnum.
Guðm. Benediktsson.
FÉLAQSPRENTSMIÐJAN