Skinfaxi - 01.12.1927, Qupperneq 14

174
SKINFAXI
gerast sem mikilvirkastir í þessum efuum. En því virð-
ist fjarri fara. pótt lífið krefjist daglega af mönnum
að þeir geti gert grein fyrir skoðunum sínum i heyr-
anda hljóði, og ýmsir mikilvægir þættir örlaga landa
og þjóða séu undir orðsnild komnir, má svo að orði
kveða, að dauð mál og ónýt séu upp grafin og i lcór
leidd, en list hins lifandi orðs á krókbekk keyi’ð.
]>ví verður tæpast neitað, að á vorum dögum tala
menn o f m i k i ð og um o f m a r g t, en það hindrar
engan veginn nauðsyn þá, að h e t u r sé talað.
II.
Enginn skyldi ætla að einhlítt reynist að lesa hækur
og nema reglur, íil þess að verða mælskur.
Hér gildir það sama og sagt verður um allar aðrar
listir: Enginn verður listamaður, sem eigi hefir þætti
listarinnar undna i eðh sitt — með öðrum orðum — er
fæddur listhæfur. pess eru dæmi að snjöllum hrag-
fræðing er ekki unt að koma saman vísuparti svo í
lagi sé, og hljóðfæraleikanda, sem hergnemur tilheyr-
endur sína, er tíðum öldungis ókleift að smíða lag-
stúf; þeim er e y r a ð gefið, en ekki a n d i nn.
Mælska er frainar öllu skapandi list, og skaparaeðl-
ið er ávalt gefið, en verður aldrei lært.
Stúfar þessir eiga ekkerl erindi til þeirra, sem hlotið
hafa að vöggugjöf gáfur snillingsins; þeim er líka holl-
ast að ldýða á sinn eiginn „genius“ og læra af honum.
En — margir eru kallaðir, cn fáir litvaldir, og holt
er miðlungum að vita, að með elju og dugnaði má
hlása loga úr neistum, og skapa úr miðlungi — ef
ekki listamann þá a. m. k. þann, sem fær er í flest-
an sjó.
Menn læra því að eins að Icika á ldjóðfæri að þeir
setjist við það og knýi nóturnar, eða þenji bogann; og
því að eins læra menn að synda að þeir komi í vatn.
Brandes segir frá fundi liinna leiðandi mahna í