Skinfaxi - 01.12.1927, Qupperneq 17

SKINFAXI
177
V.
pað verður aldrei brýnt um of fyrir mönnuni að
vera stuttorðir. Að öðru jöfnu er stutt ræða betri
langri. pess verður að gæta, að tilheyrendur eru menn
og það er mannlegur breyskleiki, að eftirtektin sljófg-
ast, ef boðið er í brattann um of, og ekki nóg með það,
að menn dotta oft undir löngum ræðum, lieldur fyllast
þcir tíðum rétllátri bræði til kvalarans, sem tej'gir
þvaðrið út á ystu nöf.
Lektor Odal Ottelin liefir ritað margt um mælsku.
Langmælgin er honum eitur i beinum. „Umfram alt,“
skrifar hann, „gleymið ekki veginum niður úr
rlððustólnum.“
VI.
]>að er þjóðareðli vort íslendinga að lita á alt og alla
mcð alvöruaugum. petta er i rauninni ekki vítavert.
Fjör, hnittni og alt það, sem kallast á erlendum tung-
um „humör“ er fjarskylt okkur, þótt stöku maður sje
auðvitað gæddur þessum dýrmætu gáfum. — Undan-
tekningar sanna íegluna þessar gáfur eru þungar á
metum lil lýðhylli.
En svo er um fyndni, sem aðra sköpun, að hún verð-
ur vart lærð — menn eru fyndnir eða fyndnir ekki. —-
Hóti skárra, af tvennu illu, er að tala á gleðimóti með
sorgarsvip sem yfir gröf látins vinar, heldur en að ala
klaufalega fyndni með jóðsólt eða leita með angistar-
svi]) að skrítlum í fórum sínum. Sé liið fvrra broslegt,
þá er lúð siðara g r á t broslegt.
VII.
pað er sagt um hinn mikla ræðumann, finnann Tore-
drek Cygnæus, að hann var meistari i þeirri vöndu list
að b y r j a r é 11.
Hann leit rólega framan í tilheyrendur sína, og tók
hugi þeirra fangna strax mcð fyrstu orðunum. Mörg-