Skinfaxi - 01.03.1931, Síða 1

Skinfaxi III. 1931.
Snæfellsjökull. Eftir Guðm. Magnússon skáld.
Höskuldur Aðalsteinsson.
(Pillur þessi, ungmennafélagi í Húsavík, lézt aS Vífilsstöð-
um nú í vetur.)
Ræöa í heimahúsum.
Hér hafa nú söngur og bæn vermt hugi og brætt
liversdagsþela frá brjóstinu, — jafnvel vandalausra
manna. Nánustu vandamenn höfðu áður glóðir tilfinn-
inga í ríkum mæli, svo að eigi verður við bælt, né af
tekið. Eg tek eigi til máls til að auka þær né minnka,
eigi til að gleðja mig né aðra, ekki til að græta mig
né aðra. Eg kem til að lyfta í augnabliki minningu
ungmennis, ef svo mætti verða, um bársbreiddar-bil.
En með hverjum hætti get eg lyft Höskuldi Aðal-
steinssyni upp í ljós minninganna betur en þögnin
sjálf, þeirra, sem að honum standa og þekktu hann. —
Með orðum, með mjúkum orðum, ef ég hefði vald
á þeim.
Þegar manninn sjálfan þrýtur, eða hann finnur til
vanefna, liggur næst að leita stuðnings sér meiri manna
þegar vanda ber að höndum. Og því er það nú úrræði
mitt að grípa til orða St. G. St., er hann hefir haft
um systurson sinn, sem lieim er fluttur í átthagana
með krosslagðar hendur á brjósti.
Hann segir: