Skinfaxi - 01.03.1931, Qupperneq 11

SKINFAXI
55
Rjúfum þessa kotungs kofa,
kveikjum í þeim, brennum, steikjum.
Reisum hallir, liærri fjöllum,
hetjuþjóð með lifandi óði.
Grímur S. Norðdahl.
Þegar fram úr sá.
(Höfundur sögukorns þessa lætur þess getið í bréfi til ritstj.,
að þetta sé fyrsta og aleina tilraun sín i sagnagerð.)
Hríðarlaust álli að' heita daginn þann, sem liann Jón
í Dæli kom til okkar í síðasta sinn. Það var sunnudag-
urinn í 4. viföynni, en það var i maímánuði en ekki í
nóvember. Það var að afstöðnum viku snjóburðar-
hríðum. Það var að viðbættri einni jarðbannaviku of-
an á margar, er fyrir voru. Þá var orðinn býsna al-
mennur heyskortur, en Jón í Dæli var einn orðinn strá-
laus. Og það var orðið þröngt í búi hjá mörgum mauni,
en bjargarlaus var enginn talinn nema Jón í Dæli.
Seinna komst ég að því, að Jón í Dæli var eiginlega
allslaus af öllu þvi, e.r telst til — ja, til lífsþæginda,
hafði ég nærri sagt, en þau koma alls ekki við þessa
sögu. En hann var allslaus af flestu því, er taldist þá
og telst æ og æfinlega lil lífsnauðsynja. Enn seinna
varð ég þess vísari, að hann var gjörsamlega þrotinn
að kröftum, til þess að risa undir allsleysinu. Fátækt
hefði hann getað þolað, enda hafði hún haldið í hönd
með honum og verið trúr förunautur iians, svo að segja
alla æfi. Ef til vill hefði hann getað þolað auð og alls-
nægtir — og þó er það vafasamt. En allsleysið þoldi
hann ekki. Það bar liann ofurliði og sligaði hann. Er
það og æ þyngst að bera, meðan um nokkrar þarfir
er að ræða, sem einhvers krefjast.