Skinfaxi - 01.10.1932, Blaðsíða 15

SKINFAXI
139
Ungmennafélagshreyfingin reis hátt á fyrstu árun-
um, svo liátt, að liún hlaut að hníga um stund.
Fór það saman, að aldur færðist yfir félagsmenn, líf-
ið kallaði þá lil starfa hins fulltíða fólks — og heims-
styrjöldin skall á.
En lireyfingin hefir alltaf staðið með nokkrum
blóma og hún lilýtur að rísa að nýju vegna þess, hversu
hún er hentug umgerð fyrir ósingjarnan áhugá og
manndóm æskunnar, þegar snúizt er við þjóðhollum
viðfangsefnum — og að þessu hlýtur að koma í livert
sinn, sem á móti hlæs og á reynir. Lífið — lif þjóð-
arinnar sér fyrir sjálfu sér, og það var það, sem var
að gerast, þegar Ungmennafélögin stóðu með sem
mestum hlóma.
Nú kemur engum til hugar, að leita á fund náms-
manna í framandi landi til liess að skyggnast uin fram-
tíð þjóðarinnar.
Landið okkar hýr yfir mikilli orku.
Mest af þeirri orku er enn óleyst úr læðingi.
Vér hyggjum öll gott til þeirra stórræða, þegar stund-
ir líða.
En liér hafa þegar vcrið reist eigi allfá annarskonar
orkuver. Orkuver lil þess að leysa úr læðingi það, sem
með æskunni hýr, og á eg þar einkum við liina ný-
reistu unglingaskóla.
Geng cg þess ckki dulinn, að nokkurt samband er
á milli hinna gömlu Ungmennafélaga og þeirrar á-
lierzhi, sem liefir verið lögð á að gera þcssar „útbygg-
ingar“ sem bezt úr garði.
Takist þeim að vekja æsku landsins til starfs og
sjálfsuppeldis á svipaðan hátt og í áþekkum anda þeiin,
scm gegnsýrði Ungmennafélögin, þá veit eg að heppn-
ast muni, þcgar stundir líða, að „klæða landið“, og er
]>ess þá jafnframt fullvís, að íslenzki fáninn verður
ekki dreginn niður!