Skinfaxi - 01.10.1932, Blaðsíða 23

SKINFAXI
147
sterk, að liún hefir rutt sér hreinan farveg gegnum
hrjóstur og klungur allra örðugleika, með andagift
þeirri, sem er lærdómi ofar.
Það mun vera sönnu næst, að allmörg af lögum Sig-
valda hafi fonngalla nokkra frá tónfræðilegu sjónar-
miði. Ljóð Gríms Thomsen laafa líka sína rímgalla, en
mundu þau ekki samt vega all drjúgt á metaskálum
íslenzkrar Ijóðlistar, ekki síður þótt stundir líði fram.
Sigvaldi Kaldalóns liefir verið óvenjulega mikilvirkt
tónskáld, ekki sízt þegar tilit er tekið til þess að allar
tónsmíðar lians eru hjáverk hjá lækningastörfunum,
og þegar enn fremur er tekið tillit til þess, að liann er
einn þeirra lækna, sem að jafnaði lesa mikið i lækna-
tímaritum til að fylgjast með í nýjungum læknisfræð-
innar, svo sem unnt er.
Þá má heldur ekki gleyma þvi, að liann missti mörg
af sínum beztu árum frá tónsmíðum sökum lieilsu-
brests.
Yfir flestum lögum Sigvalda er jajóðlegur blær, enda
hefir hann leitazt við að finna list sinni liljómgrunn
og fótfestu í eldri íslenzkri tónlist. En það, sem einna
mest einkennir lög hans, eru hinar lireinu og einföldu,
en þó djörfu línur laganna. Enda er það oftast svo, að
hin einfalda list veldur sterkari álirifum, en hin marg-
brotna. Eagur einsöngur hrífur meira en samsöngur,
og engin söngsveit í heimi getur keppt við beztu ein-
söngvara. Sama er að segja um samleik, og einleik á
hljóðfæri. Engin hljómsveit getur náð jafn töfrandi
áhrifum eins og góður fiðlari. Ekki eru það heldur hin-
ar umsvifamiklu umbúðir tónskáldanna, sem mestri
lirifningu valda. Ekki er „Söngur Sólveigar“ meðal
hinna margbrotnustu tónverlca Griegs, en livað myndi
lengur lifa? Sjaldan eru ])að liinar voldugu og marg-
brolnu hópmyndir listasafnanna, er hljóta mesta frægð
og langlífi. Oftast eru það einmitt fábrotnu myndirriar,
sem vekja mesta athygli. Ein einasta andlitsmynd