Skinfaxi - 01.11.1939, Qupperneq 13

SKINFAXI
93
þjóö dettur í liug að gera það. Þjóðirnar meta þjóð-
arheiður sinn meira en svo.
Það sést 1943, hvort íslendingar nútímans vilja búa
við skertan heiður og skömm, eða livort þeir hafa þá
mannlund, að þeir þvoi af sér smánina til fulls.
II. 7. grein samningsins geymir ákvæði um með-
ferð íslenzkra utanríkismála. — Danir fara með þau
í umboði Islands.
Danskir sendiherrar og erindrekar hafa enga þekk-
ingu á íslenzkum málum. Hagsmunir íslendinga og
Dana geta rekizt á og hljóta að gera það. Það er því
auðsætt, að meðferð Dana á utanríkismálum vorum
er allt annað en fullnægjandi.
Þetta hafa ísle'nzk stjómarvöld sannfærzt um, því
að þau hafa alltaf á síðari árum sent menn héðan að
heiman til þess að senrja við aðrar þjóðir, þegar þess
liefir þurft.
Vér höfum því horið kostnaðinn af utanríkismál-
unum og tekið á oss vandann. En vér höfum farið
á mis við það hagræði, sem ])að veitir, að hafa kunn-
ugan mann til samningagerða í landinu, sem semja
þarf við.
Auk þessa hlýtur fyrirkomulag utanríkismála vorra
að styðja þær skoðanir erlendra þjóða, að vér séum
ófullveðja þjóð, þar sem vér höfum danska sendiherra.
Flest erlend blöð, er á oss minnast, telja oss danslca.
Skyldi fyrirkomulag utanríkismála vorra ekki eiga ein-
hverja sök á því?
Engin þjóð, að Islendingum einum undanteknum,
hefir falið öðru ríki meðferð utanríkismála sinna. Þær
hafa ekki þorað að leggja hagsmuni sína i þá hættu.
Og þær hafa ekki viljað skerða sóma sinn á þann hátt.
Vér erum þar alger Undantekning, ekki til fyrir-
myndar, Iieldur til viðvörúnar.
7. gr. sambandslaganna verður því að afnema.
Eins og áður er sagt, felast aðalgallar samhandslag-