Skinfaxi - 01.11.1939, Qupperneq 19

SKINFAXl
99
tveim andstæðum hliðum, og borin er fram af alláber-
andi mönnum — að þeirra eigin dómi að minnsta
kosti, — að íslandi beri að liaga stjórnarfari sínu og
löggjöf í vinsamlega átt — betur að skapi þessa eða
hins ríkisins. Hvar væri sjálfstæði þjóðarinnar, ef inn
á þessa braut væri gengið með þessu sérstaka sjónar-
miði? Finnst yður þessi bugsunarháttur vera góður
grundvöllur undir hinu fullkomna sjálfstæði þjóðar-
innar? Nei, þarna vantar aftur trú og manndóm liins
sanna sjálfstæðis: Að við sjálfir séum einfærir og
megnugir að sníða okkur það stjórnarfar, er okkur
hæfi bezt eftir aðstöðu og afkomu vorri á hverjum
tíma.
Loks má ekki gleyma þeim miklu umbrotatímum
sem nú standa yfir í lieiminum. Allt virðist á hverfandi
hveli, og hættur úr öllum áttum steðja að þjóðunum,
einkum þeim ungu, litlu og vanmegnugu og framtíðin
virðist lítið öryggi eiga. Hin staðbundna hefð virðist
lielzt það eina, sem litilsháttar öryggi gefi og varni ut-
anaðkomandi aðsókn og ágengni.
Menn tala nú mikið um samvinnu, og margir liafa
þá sannfæringu, að hún leiði til þroska og fullkomn-
unar á viðskiptum manna og þjóða, og einkum eru
Norðurlandaþjóðirnar kunnar að því, hve samvinna
er þar á liáu stigi. Sú ályktun liggur því beint við, að
annaðhvort er jiessi trú á samvinnuna innantóm orð
eða við, íslendingar og Danir, hljótum að geta samið
áfram um þau mál, er okkur þykir hentast að hafa
sameiginleg enn um skeið.
Yiðvíkjandi sameiginlegum þegnrétti þjóðanna er
rétt að taka það fram, að þótt liann geti verið Islandi
liættulegur vegna liins mikla mismunar á mannfjölda
þióðanna, þá hefir það ekki komið að sök hingað til,
en íslendingum hefir verið hann engu síður að gagni
en Dönum og virðist því þarna j>yrfli að setja trygg-
ingarskilyrði, eins og síðar mun á vikið.