Skinfaxi - 01.11.1939, Síða 44

124
SKINFAXI
engan á sér sjá, þó skorturinn sverfi fast að. Hann er
höfðingi i lund, sem liefir áformað „við rausn að búa“
og lialda hlut sínum fyrir hverjum sem er. En þessi
stakkur stærilætisins er aðeins sjáll’svörn Björns gegn
almenningsálitinu og þungum örlögum. 1 einrúmi og á
andvökunóttum heyir hann harða baráttu við sjálfan
sig og horfist djarflega í augu við kaldan virkileikann,
þegar vonleysið sælcir fastast á hann; en sigrandi geng-
ur hann af þeim hólmi og reynist trúr sjálfum sér og
akvörðun sinni til dánardægurs. Er því sálarstríði lians
iýst glögglega í kvæðinu „Fardagar“:
Þá bráuzt um sú hugsun sem hamstola dýr:
af hólmi hvort skyldi eg vikja
og gefa upp sakir við örlög mín öil
og ást mína í tryggðum svíkja,
en beygja mig niður með bæn um náð
og brauðið með velþóknun snikja.
Mér andspænis raðaðist norn við norn
með nístandi flærðarglotti.
Þeim ískruðu hlátrár ofan í kverk,
sem ólgaði suða í potti.
Þá dró eg í hnefann mitt ítrasta afl
og endurgalt smánina spotti.
Og nornirnar hurfu sem draugar í dys.
Þá dreifðu sér geislar um veggi.
Það var eins og skrifað með skínandi hönd:
Þig skyldan til manndáða eggi.
Ef gæfan þér synjar um fimm hundruð fjár,
þá fram teldu horn þín og leggi.
Ekki er innra manni Björns siður lýst með næmum
skilningi og hinni dýpstu samúð í kvæðinu „Á grafar-
hakka“, en þar gerir liann upp reikningana við sjálfan
sig og samferðamennina:
Hvcr var mín sök? — Eg seldi ei hjartans auð,
en setti markið hátt, sem skyldan bauð.
Eg vissi ei hvað í fang ég var að færast
og fáu barg, en því, sem var mér kærast.