Skinfaxi - 01.11.1939, Blaðsíða 47

SIÍINFAXI
127
Iivort sem lilið er á yrkisefnið eða méðferð þess, er
kvæðaflokkur þessi þvi hið merkilegasta verk. En saga
einyrkjans, sem ekki lætur bugast af örðugleikunum
en býður ofureflinu byrginn, er langtum meira en
iietjusaga hans eins fyrir skyggnum sjónum skáldsins;
bann sér þar speglast örlög þjóðar sinnar:
Mér fannst hann vera ímynd þeirrar þjóðar,
sem þúsund ára raunaferil tróð
og dauðaplágum varðist gadds og glóðar,
en geymdi alltaf lífs síns dýrsta sjóð.
-—• Þvi gat ei brostið ættarstofninn sterki,
þótt stríðir vindar græfu aldahöf,
að fólk, sem tignar trúmennskuna í verki,
það tendrar eilíf blys á sinni gröf.
Og ekki er að kynja, þó að sá maður, sem þeim skiln-
ingi er gæddur, láti sér annt um þann hluta þjóðar sinn-
ar, sem býr utan ættlandsins, og skilji öðrum fremur
kjör og afstöðu þeirra barna hennar. Það liefir Jón gert
bæði í binni hjartalilýju „Kveðju til Vestur-íslendinga
1930“ og kvæðinu fagra „Vestur um haf“, sem nýlega
birtist i Lesbók Morgunblaðsins. Sama glöggskyggni
og samhygð einkenna eftirfarandi erindi úr kvæðinu
„Andvaka“ í þessum nýja kvæðaflokki slcáldsins:
Hinum þeim, sem flýja i fjarrar álfur,
fylgir allur bróðurvilji minn.
Uggir mig, að þeirra hugur hálfur
hvarfli ]>rátt i kringum bæinn sinn.
Þar sem fyrstu störfin vermdi vorið,
verður okkar kærsta og hinzta byggð.
Á þeim stað, sem barn af jörð er borið,
blikar stöðugt gleði manns og hryggð.