Skinfaxi - 01.11.1939, Side 49

SKINFAXI
129
Við gengum oft á gleði vígðan fund,
og grænir skógar spruttu á þeirri stund,
og gullið skein á votum vorsins hvarmi
og vonir okkar hlógu dátt í barmi.
Að vera ungur, — hvílíkt dýrðarhnoss,
er hugsjón vor ei þekkti gröf né kross,
en spann sér skæra geisla úr grimmum vetri
og gerði heiminn fegurri og betri.
En er ljómi lífsins ennþá nýr,
þótt liðnir séu áratugir þrír?
og mun ei sál vor flugið ennþá finna
í fjaðurmagni æskudrauma sinna?
Ég sendi kveðju vinum ljóðs og lags
í Ijósi okkar mesta sólskinsdags
og vona, að annar nýr og miklu mestur
á morgun verði okkar kæri gestur.
Jón Jónsson frá Ljárskógum:
Afmælissöngur »Olafs pá«.
Vér komum hér syngjandi saman í dag
með sólskin og fögnuð í geði;
nú syngur hver strengur sitt ljúfasta lag,
nú leiftrar hver hugur |af gleði
og vonanna himinn er heiður og blár,
er horft er til baka — um þrjátíu ár.
Við minningaeldinn skal unað í kvöld,
— við endurskin gleði og tára;
því birtan og skuggarnir börðust urn völd
í baráttu þrjátíu ára.
En o f t a s t var auðugt af sólskini og söng
þótt svarraði hríðin um vetrarkvöld löng.
Og reynsla vor er, eftir áranna spor,
að ungmennafélagans saga
sé fyrst og fremst leikur við ljósglitað vor
um langa og sólheiða daga
!)