Skinfaxi - 01.11.1939, Síða 52

132
SKINFAXI
Hér er þjáning á þjáning ofan,
fólkið þjakað — en sumt er nár.
Er nokkur von til að vorið
fái vermt gegnum öll þau sár?
Slíkt er saga fslánds um aldir,
klædd í örmyrkan sannleikshjúp,
hún er biksvört sem skammdegisskuggi
— það er Skuldar helmyrkvað djúp.
Þá var dimmt yfir Islands æsku,
þar sem arfurinn hennar var,
aðeins helgrá vonleysis vofa.
Hvort værum vér meiri þar?
Hún átti þó alltaf neistann,
— hina eilífu vöggugjöf,
sem fylgir æskunnar fetum
fram yfir tímans höf.
Og svo þegar batnaði og birti
loks blossi úr neistanum hljóp.
Og blossinn varð síðast að báli,
sem bróðurmagn Vormannsins skóp.
Vér þökkum af heilum huga
þeim hetjum frá sögunnar meið,
sem þrátt fyrir allt gátu arfleitt
æskuna’ lað vorbjartri leið.
II.
Það er íslenzkur, voldugur vetur,
allt er vafið í snævarins bönd.
Blika norðurljós auðninni yfir,
glugginn ofinn í frostrósavönd.
Eru heljarslög kuldans á kreiki?
Eru kalviðir fallnir að jörð?
Mun nú ekkert, sem einkennir vorið
gegnum ísalög dauðahörð?