Skinfaxi - 01.07.1951, Blaðsíða 2

50
SKINFAXI
um ástæðam, sem lítt eiga skylt við manngildi eða
þegnskap.
Margir munu segja, að sjálfstæði landsins geti ekki
verið stefnt í voða með komu þessa liðs, þegar svo er
í pottinn búið. Ekki mun þetta herlið hafa neina
íhlutun um íslenzk málefni, munu menn segja, og ís-
lenzkir aðilar munu fjalla um öll samskipta-vanda-
mál ásamt hinum erlendu. Um þetta skal ekki deilt,
enda verður hér ekki rætt um pólitískt eða efnahags-
legt sjálfstæði. í þessu greinarkorni er enungis átt
við andlegt og menningarlegt sjálfstæði. Það er menn-
ingarleg sjálfstæðisbarátta, sem hér um ræðir.
En áður en lengra er haldið, væri ef til vill rétt
að stinga við fótum og staldri ögn við. Enn þá vakna
spurningar: Hvers virði er oklcur tunga og þjóð-
menning? Viljum við enn freista að viðhalda mál-
inu? Kjósum við enn að kenna nýjum kynslóðum að
meta bókmenntalegan arf og fornhelga sögu? Vill
þjóðin í rauninni leggja á sig það aukna erfiði, sem
þvi fylgir að glata ekki þjóðlegum verðmætum og sér-
kennum mitt í hringiðu nýrra þjóða, nýrra siðvenja
og nýrra tungumála? Kýs þjóðin að viðhalda menn-
ingarlegu sjátfstæði sínu?
Gera má ráð fyrir, að flestir svari þessum spurn-
ingum játandi. Enda má þjóðin vel vera þess minnug,
að fengið frelsi, hið pólitíska og efnalega sjálfstæði,
vannst einmitt fyrir atbeina sögunnar, tungunnar og
andlegra verðmæta þjóðarinnar. En í þessum efnum
duga ekki jáyrðin ein. Menn verða að gera sér grein
fyrir vamlanum. Og enginn má láta sem ekkert sé.
Vinsamleg samskipti við aðrar þjóðir og herseta vina-
liðs er tungunni engu minni hætta en viðskipti við
óvinaþjóð. Sönnu nær mun vera, að hættan sé enn
meiri, því varúðin er þá sjaldnast með í leiknum.
Hættan er miklu meiri fyrir hinn veikari, er hann
umgengst að staðaldri hinn sterkari. Sé um stóra bróð-