Skinfaxi - 01.04.1952, Síða 20

20
SKINFAXI
Þrekið vantar að standast strauminn
og sterku orðin, sem toga í glauminn.
Sveinninn okkar sá ekki voðann,
sá ekki í gleðinni hœttuboðann.
II.
Hér hefst raunaleg sorgarsaga,
siglt var í land frá ógn og hörmum.
Heillandi var um heiða daga
heima í fóður og móðurörmum.
Vinirnir komu, létt var lundin
lífið bjart og hlý hver stundin.
Kvöld eitt var sezt að sumbli í landi,
sem er svo margra drengja vandi.
Glaumurinn jökst og glösin skullu,
gamanið varð að svörum heitum.
ófrömum sveinum ópin gullu,
ögrandi hróp með hvössum skeytum.
Ef þú ekki meira þolir vinur,
já, þá ertu fjárans ári linur.
Ýtt var með þunga út í sukkið
og alltaf var meira og meira drukkið.
Kœtin varð áköf með œrslunum Ijótum,
ýmsir lágu sem dauðir í valnum.
Sveinninn varð villtur og valtur á fótum,
vinirnir týndust í gleðisalnum.
Hann hugðist að fara, en hvert, það var gáta,
frá hrínandi sveinum, sem œpa og gráta,
svo skjögraði hann örmagna eitthvert strœti,
illa til reika með dauða kœti.