Skinfaxi - 01.11.1953, Blaðsíða 57

SKINFAXI
153
þegar ])ess er gætt, að allt er þetta unnið samhliða
tímafreku og ábyrgðarmiklu embætti.
Þessar hugleiðingar hafa þráfaldlega sótt á mig,
meðan ég var að lesa bók Richards Beck, Ættland og
erfðir. I þessari bók birtist í rauninni saga hins sanna
Islendings, sem enga ósk á sér heitari en þá að vinna
íslandi allt við þau skilyrði, sem honum eru búin.
Bókin er úrval fyrirlestra, sem hann liefur flutt meðal
Vestur-Islendinga á umliðnum árum, alls 16 talsins, og
15 ræður og ritgerðir um íslenzk skáld og bókmennta-
leg efni. Við það eitt að fletta bókinni, komast menn
að raun um, hve gífurlegt starf liggur að baki þjóð-
ræknisstarfi Vestur-Islendinga. En við lestur hókarinnar
verður mönnum ljóst, að íslenzkur menningararfur er
verðmætur og síendurnærandi brunnur, sem núver-
andi og komandi kynslóðum er hollt af að ausa. Verður
þetta þeim mun skýrara fyrir það, að prófessorinn hef-
ar aðstöðu til að lita á menn og málefni úr fjarlægð,
vega og meta af kunnáttu þess og skyggni, sem utan við
stendur. En ekki minnkar hlutur lands og þjóðar við
það, enda andar úr Ættlandi og erfðum hlýleika og
virðing, sem sprottin eru af ástinni einni.
Hér eru ekki tök á að rekja efni bókarinnar nánar.
En oft hefur það hvarflað að mér undir lestri hennar,
live hún er í rauninni ákjósanleg handbók fyrir ung-
mennafélaga við ræðugerð og samningu erinda. Hún
er ágætt vitni um menningarafrek Islendinga á liðnum
öldum, en jafnframt prýðilegt dæmi um það, hversu
efni skuli nálgast, skýrt og flutt, svo að almenningur
fái af því góð not og aukinn skilning. En slíkt fræðslu-
starf er í rauninni lagt forystumönum ungmennafélaga
á herðar. Og ef til vill hefur sjaldan verið brýnni þörf
á að ræða þessi efni á líkan hátt og prófessorinn gerir
en einmitt nú.
Það er bersýnilegt, að hér stýrir pennanum snjall
málflytjandi og glöggur og eljusamur lærdómsmaðui.