Skinfaxi - 01.04.1954, Blaðsíða 19

SKINFAXI
19
biðja hugsunarlaust, án þess að gera sér ljóst, hvað i
henni felst.
Verktækni og framförum her að fagna að ákveðnu
marki. Kostir þeirra og þægindi mega hvorld koma
mönnum upp á lióflaust sjálfsdekur, né taumlausa
kröfuhörku um síaukin lífsþægindi. Og ekki heldur
leiða menn yfir mörk fjárhagslegrar getu. 1 eðli sínu
ætti hinn rétti tilgangur tækni og framfara að vera
sá, að létta af mönnum hyrði of mikillar vinnu og búa
þeim hófleg lifsskilyrði og þægindi, svo þeir fái notið
sín. Annað er misnotkun. Tæknin er ekkert takmark
í sjálfu sér, en hún getur orðið manninum hjálpartæki
til aukins þroska, og er það sennilega oftar en hið gagn-
stæða. En starfið, sjálft viðfangsefnið, hvert sem það
annars er, er aðalatriðið jafnt fyrir þvi. Sennilega njóca
menn mest og hezt baráttunnar fyrir auknum þæg-
indum og framförum, meir en þægindanna sjálfra.
Hugsjónin, vinnan við að koma henni í framkvæmd,
sköpunargleðin sjálf, er miklu meira virði en þægindir ,
sem nýjungin veitir, þegar hún er komin í kring.
Kyrrstaðan er manninum óeðlileg, jafnvel óhugsandi,
annað hvort fer honum fram eða aftur, sækir til sigurs
eða lætur undan síga til hnignunar. Sérhver maður
krefst viðfangsefna, og fái hann þau ekki, er hnignunin
óumflýjanlegt hlutskipti hans.
Þægindin eru fljót að gleymast. Fyrst, á meðan þau
eru ný, finnst manni mikið til þeirra koma, en áður en
varir eru þau orðin svo sjálfsagður hlutur og kostir
þeirra hversdagslegir, að menn verða þeirra tæplega
varir. Þá eitt er fengið er annað eygt, sem þarf að fá.
Hér eru engin talunörk önnur en þau að kunna jafn-
framt skil á göllum þeirra og hættum. Tækninni verður
að setja hóflegar skorður, annars nær lnin ekki sinum
rétta tilgangi og veldur óþörfu tjóni.
Island er harðbýlt land. Forfeður okkar, jafnvel
afar og ömmur þeirra, sem nú eru ungir, bjuggu við
2*