Skinfaxi - 01.04.1954, Blaðsíða 22

22
SKINFAXI
metnað sinn og alls þorra landsmanna, þannig að
þjóðin hefur ekki gert sér jafnvel ljósa, og annars
hefði orðið, þá frelsisskerðingu, sem hei'setan hlýtur
að valda, beint eða óbeint.
Við höfum þegið fjárhagslega aðstoð frá Banda-
ríkjunum í stórum stíl. Það hafa fleiri þjóðir geri.
En sá er munurinn, að við græddum á síðustu heims-
styrjöld, fjárhagslega séð, þegar aðrar þjóðir urðu að
færa stórkostlegar fórnir, og efnahagur þeirra og at-
vinnulif hrundi i rústir. En okkur hélzt ekki á striðs-
gi’óðanum. Að nokkru leyti fyrir þá sök, að við vorum
stutt á veg komin í tækni og framförum, og þörfin fyrir
fjárfestingu mjög mikil. En ef til vill ekki síður fyrir
hitt, að við kunnum ekki með féð að fara.
Þeir, sem eru á móti hersetunni, eru yfirleitt dregnir
i pólitíska dilka og stimplaðir kommúnistar. Það finnst
mér með öllu óskiljanlegt. Það er að vísu vitað mál, að
kommúnistar eru á móti hersetunni. En það fæ ég
aldrei skilið, að ekki sé hægt að vera á móti henni, án
þess að vera kommúnisti. Ef svo væri, skilst mér, að
einlægur frelsisvilji sé ekki lengur til.
Að vera á móti liersetunni er alls ekki það sama og
að vera á móti Bandaríkjunum í sjálfu sér. Það er silt
livað, að vera andvígur einhverjum aðila, eða þeirri
íhlutun hans, sem hann vinnur með tjón á einhverju
vissu sviði. Ég tel engan vafa á því, að Bandaríkja-
menn vinni að friðsamlegri lausn á vanda- og deilu-
málum í heiminum, yfirliöfuð. En enginn er svo
óskeikull, að ekki megi eitthvað að finna. Bandaríkja-
þjóðin er stórveldi, sem hlýtur að líta öðrum augum
á málefnin en við, og á örðugt með að setja sig í
okkar spor.
Okkur ber að vinna að því á alla lund, á meðan hinn
erlendi her hverfur ekki úr landi, að sporna við út-
þenslu hans og vaxandi íhlutun, og eiga sem minnst
en þó óvildarlaus samskipti við hann. Varðveita sér