Skinfaxi - 01.04.1954, Blaðsíða 31

SIÍINFAXI
31
að en opið skólpræsi, þar sem hann flytur mest af úrgangi
bæjarins út í ána. Eftir herbergin nu'n í Cambridge, þar sem
sá niður eftir fallegri Camánni, þykja mér þetta heldur rauna-
leg umskipti. Þarna fljóta dauðir hundar og kettir, úrgangur
úr sláturhúsum þorpsins og mikið af hvers konar rusli. Eg
hef gert það, sem í mínu valdi stcndur til að útiloka þessa
útsjón með því að byrgja algerlega þessa hlið hússins, en hafa
einungis þá hlið opna til loftræstingar og útsýnis, sem að
verzlunarhverfinu snýr.
Verzlunarhverfið er að mestu leyti byggt úr bárujárni,
með einstaka aflóga timburhúsi hér og þar. Húsin eru öll
ósköp lágreist, eins og þau húki á hækjum sér í rykinu. I
hverfinu eru litir margbreytilegir og sterkur þefur. Geitur,
holdsveikissjúklingar og ferðamenn á emjandi uxakerrum eru
á stöðugri hringrás, og Burmadrengir leika á hljóðpípur, svo
að mér þarf ekki að leiðast nokkra stund. Gegnt húsi mínu er
stór verzlun með skilti, er á stendur: „Ágæt kínversk sölubúð.
Ljósmyndir. Tannlæknir.“
Dómhúsin, þar sem ég vinn daglega, eru byggð úr gulleitum
tígulsteini, máluð fölgræn að innan, svo að manni finnst einna
helzt, að maður sé kominn inn í melónu, sem sé ekki alveg
eins ný og áður var. Annars hef ég oft furðað mig á, hvað enska
stjórnin er hrifin af tígulsteinabyggingum. Þetta er þó ekki
byggingarefni, sem vel hæfir loftslaginu hér; það kólnar seint
í hita, og í jarðskjálfta er það fullþungt til að hrynja yfir
fólk.
í dómhúsaþyrpingunni er fangelsi, sem valdið hefur mér
skelfingu. Það er lítið, með grindum að framan, eins og hunda-
kofi, og í það cr kakkað miklu meira af mönnum en rúm er
fyrir. Þegar ég geng hjá, halda þeir um rimlana og stara út
eins og dýr. Slík stofnun væri ekki lengur þoluð í Englandi.
Þetta er hræðileg sjón. Ég vona bara, að þetta hafi tilætluð
áhrif sem tyftun. Það myndi sannarlega tyfta mig.