Skinfaxi - 01.04.1954, Blaðsíða 30

30
SKINFAXI
legum smáatriðum og órciðudráttum; heildarsvipurinn ring-
ulreið.
Hér er lífið einskis virði, og dauðinn sömuleiðis. I dag rekst
ég á hann bak við hurð. Ég hef verið að skoða kerrur til þess
að ferðast í hér um, og í gær heimsótti ég því Kínverja, sem
hefur þær til sölu. Þá sé ég fót rekast fram frá hurðarbaki.
Ég gaf því lítinn gaum þá, hélt, að þar væri einhver sem breytti
degi í nótt, eins og þetta fólk gerir tíðum, og fengi sér ofur-
litinn lúr. En í morgun, þegar ég kom þar aftur til að gera
kaupin, er fóturinn kyrr á sama stað í sömu stellingu. Ég
spyr þá Kínverjann um fótinn og var ekki meir en svo rótt.
En hann hló mikið og sagði: „O, já, það er allt í lagi.“ Þetta
var bara faðir hans, sem dáið hafði úr plágunni, og hann var
einmitt að biða eftir kistunni þessa stundina.
Ég spurði Kínverjann, hvort hann óttaðist ekki, að hann
smitaðist af sóttinni. Hann svaraði, að hann hefði hreint engan
tíma til að hugsa um slíka hluti núna, þar sem verzlunin væri
með örara móti.
Margs konar sjúkdómar ganga í borginni, og umhverfið er
ekki sem heilsusamlegast. Ég hef líka verið óheppinn með hús-
næði. í rauninni fylgir hús embætti mínu, en í því býr Eng-
lendingur, ásamt konu sinni og litlu barni. í sannleika hef
ég ekki brjóst í mér til að krefjast þess af honum, enda er ég
ekki viss um, að sú krafa mín yrði tekin til greina. Þér skiljið,
ég er farinn að vita, hvar ég stend.
Þetta hús, sem ég ætti að fá, er á góðum stað, stendur á hæð
rétt hjá golfvellinum. Það er í jaðri frumskógarins, og því nær
töluverður ferskur blær að blása þarna að kvöldinu.
Ég hcf aftur á móti smáhús í mangarahverfinu. Maður
getur gert sér í hugarlund, að þeir hafi hugsað sem svo: „Hann
er Indverji, og honum stendur því á sama, hvar hann býr.“
Þess vegna hefur ekki verið ráðgazt við mig um þetta atriði.
Mér finnst dálítið skrýtið, að fólk skuli ekki skilja, að við
lærum ýmsa aðra hluti í Englandi en þá, sem standa bein-
línis í bókum, og kunnum allvel að meta hreinlætisvenjur
Vesturlandabúa. En ég er sífellt að sjá þess merki í augum
ensku frúnna, sem verða að bjóða mér hér við og við til mið-
degisverðar, að þær eru haldnar miklum ótta við, að ég kunni
ekki að haga mér við borðið. Ætti ég kannske að bæta þess-
um orðum á nafnspjaldið mitt með smáu letri: „Ábyrgð tekin
á vel þjálfuðum borðsiðum"?
Jæja, ég má til að scgja yður frá þessum nýja bústað mín-
um. Hann er á bakka smálækjar, sem er I rauninni ekkert ann-