Skinfaxi - 01.07.1955, Qupperneq 39

SKINFAX!
87
a'ð vísu hylur hæðir, lautir, fjöll oí» dali, en okkur báð-
uni og bóndanum kemur saman um það, að b,enni
muni létta. — Og ])á er ekki um annað að gera en
borða og biða.
Það er heldur ekki amalegt að vera hér i Múla, því
að fólkið, matur og aðbúnaður er alll með ágætum.
— Enda erum við nú komnir á Veslfirði, segir Ólaf-
ur. Hann er Vestfirðingur.
Tilgáta okkar viðvikjandi þokunni reynist rétt. Að
klukkutíma liðnum er bún óðum tekin að leysast upp,
og sólin sendir bjarta og ferska geisla sína til þess
að þerra foldinni um vangann.
Lagt uf stað.
Um tíuleytið leggjum við af slað frá Múla. Sturlaug-
ur bóndi vill endilega ljá okkur Iiesla inn i fjarðar-
botninn. Og auðvitað þiggjum við það, enda ])ótt við
sýim vanastir að pjakka á tveim jafnfljótum. Til
fylgdar fær bóndi okkur 13 ára gamlan son sinn,
greindan og státinn strák, sem lieitir Kristján og er
ánægður með nafn sitt. -— Enda liafði svo lieitið afi
hans, er bjó þar i Múla, mesti atorkumaður um bú, en
auk þess harðfengur sjósóknri í Bolungavík.
Svo böldum við inn með ísafirði, þrir saman, og
látum gæðingana reyna sig á grundum og melum.
Þokan er alveg borfin, og Djúpið blasir við í vestri, en
i öðrum áttum rísa fjöllin með gróðursælum dölum
á milli. í norðri gefur að líta Drangajökul, sem hefur
tekið ofan sín hvítu náttbúfu, svo skín i beran skall-
ann. Ólafur litur hann nieð lotning, þvi að Vestfjarða-
Dlóðið er ríkt í æðum hans.
Kristján litli er fróður um margt, sem gerist i Djúp-
inu, og Barði, cn svo beitir bestnrinn, sem ég rið, er
stór, góður og traustur, svo að allt gengur vel og
skennntilega inn með firðinum í baðandi geislum
morgunsólarinnar.