Skinfaxi - 01.07.1959, Blaðsíða 9

SKINFAXI
73
og sjálfsafneitun, glætt trú sína á land sitt
og þjóð, ást á íslenzkri tungu og erfða-
menningu og á öllu fögru og raunveru-
lega nytsömu.
Hann var áhrifamikill prestur í ræðu-
stól og fyrir altari og rækti af sérstæðri
kostgæfni fræðslu barna og unglinga í
sóknum sínum. Hann stofnaði Núpsskóla
og starfrækti hann í áratugi á eigin kosln-
að og ábyrgð, hann lagði mikla rækt við
að innræta nemendum sínum og sóknar-
hörnum ást á fögru og hreinu máli og á
söng og hljómlist, og með hinum fagra
gróðrarreit Skrúð vildi hann sýna og
sanna vaxtarmátt íslenzkrar moldar. Um
allt þetta var hann flestum öðrum fremri.
En ógleymanlegastur og áhrifaríkastur
var persónuleiki lians sjálfs, viljinn, fest-
an, einlægnin, áhuginn, sjálfgleymið, trú-
in á gróðrarmögn lífsins í náttúrunni og
sálum mannanna og á æðri forsjón, sem
allt mundi að lokum leiða á braut fegurð-
ar og fullkomnunar.
Níutíu og fimm ára gamlan ræddi ég
við hann síðast. Og þá var áhuginn sam-
ur og jafn fyrir öllu, sem til heilla mátti
horfa.
Landið, þjóðin, tungan, guðstrúin, list-
in, hin tæra og fagra list, sem þjónaði og
væri samboðin gróandi þjóðlífi — um allt
þetta var liann vökull vörður og vitur
spyrjandi fram á seinasta ár sinnar hér-
vistar.
Ég efast ekki um það, að i íslands dali
og fjörðu muni hann nú annað veifið aug-
um renna og hyggja að því, hvernig „vor-
mönnum íslands“ vegnar um „ungra
krafta og gáfna glæðing, göfgi i hugsun,
verki Iist,“ en hitt mundi og vist, að geng-
inn sé hann til fundar við Ingimund
gamla, Ilall á Síðu, Hallgrím og Vidalin,
Eggert Ólafsson og Björn í Sauðlauksdal,
Tómas Sæmundsson, Jón Sigurðsson og
Matlhías Jochumsson -— sem og helztu
forvígismenn söng- og hljómlistar í landi
hér, þeirra, er þegar hafa safnazt til feðra
sinna.
Guðm. Gíslason Hagalín.
Sykurskammturinn
Það var liér fyrir eina tíð, að flest purfti að
spara, og gekk þá sparnaðurinn, þessi ágæta
dyggð, fulllangt hjá sumum. Á bæ einum var
enn hafður sá gamli siður að skammta allt,
jafnvel kandíssykurinn með kaffinu, lát-a aðeins
ofurlitla sykurkvörn á undirskálina, áður en
fólkinu var réttur kaffibollinn. Eitt sinn þegar
setið var að kaffidrykkju, fór annar kaupamað-
urinn að stara á húsmóðurina, eins og hann
væri í vand-a staddur. „Vantar þig cittlivað,
Bjarni minn?“ spurði liún. „Um-ja,“ svaraði
Bjarni. „Heldurðu ekki, að áðan kæmi flugu-
skolli, þrifi sykurmolann af undirskálinni og
flygi með hann út um gluggann!“
Blaðamaðurinn og hann Jóhannes
gamli
Enn þykir það tíðindum sæta, að menn verði
liundrað ára, þó að fleiri nái nú þeim aldri en
hér áður fyrrum. Eru svo gjarnan sendir blaða-
menn til slíkra öldunga, og þó að blaðamenn
séu margir spakir að viti, eru spurningar þeirra
ekki áv-jllt spaklegar. Þegar Jóhannes gamli
Jónatansson varð hundrað ára, liinn 5. febrúar
1959, var sendur til hans blaðamaður. IJann
spurði með spekingssvip: „Hvernig heldur þú
nú, gamli minn, að á því standi, að þú ert orð-
inn þetta gamall?“ „Ég skal segja þér það, elsk-
an min — spyr sá, sem ekki veit,“ svaraði öld-
ungurinn. „Ég er nefnilega fæddur þann 5. febr-
úar 1859.“