Skinfaxi - 01.04.1960, Blaðsíða 8

40
SKINFAXI
unar. En það má ék'ki gleymast, að þjálf-
aður hópur íþróttamanna, sem ekki veit,
að annað vaki fj'rir lionum með þjálfun-
inni en að stökkva sem lengst eða hlaupa
sem hraðast, vitandi þó það, að stökk og
lilaup geta aldrei orðið honum eða hans
til lífsuppeldis og varanlegs frama, er eins
og vel þjálfaður her, sem ekki veit, livað
'hann á að verja eða við livern hann á að
berjast. En strax og þessi hópur veit það,
er þjálfun lians og sá aukni styrlcur, sem
hún hefur í för með sér, sá arðvænleg-
asti auður, sem liann hefði getað safnað.
„Ungra krafta og gáfna glæðing, göfgi
í hugsun, verki list,“ segir skáldið í kvæð-
inu, sem áður er getið, og þarna er stefn-
an mörkuð. Ekki einungis kraftana þarf
að glæða, ekki aðeins gáfurnar, heldur
líka göfgun þeirra í liugsun og starfi og
í fegrun alls, sem að er unnið og um-
Iiverfis sig Iiaft til nauðsynlegra nota,
til þæginda og til ánægjuauka. Og eins
og íþróttaafrekin krefjast orku, sjálfsaf-
neitunar, markvissrar þjálfunar og ein-
beitingar, eins er um allt hitt, sem er
hið raunverulega markmið alls mannlegs
starfs til farsældar og aukins þroska.
Samhliða íþróttastarfseminni, styrkt af því
aukna þreki og þeirri þjálfun í einbeit-
ingu viljans, sem henni fylgir, þarf að
koma fjölþætt félagssstarf til þekkingar-
auka og markvissrar raunhæfni, sem
skyggnist i gegnum blekkingaþoku lýð-
skrumara og loddara. Islenzkir ungmenna-
félagar eiga að laka forustuna um það
að auka virðingu fyrir vinnunni, svo að
sem flestum fái skilizt, að sá, sem vinn-
ur verk sitt illa og slælega, svíkur sjálf-
an sig fyrst og fremst,—koma á réttu mati
um, hvernig verja heri því fé, sem vinn-
an gefur af sér, koma þvi inn í vitund
sem flestra, að sá dagur, sem ekki er að
einhverju leyti notaður til menningar- og
manndómsauka, er glatað verðmæti, —
og að ungum er hollt að kynnast og sinna
þeim störfum þjóðfélagsins, sem kosta
nokkra manndómsraun, hvort sem þau
eru unnin á sjó eða landi.
Og það er ekkert ungmennafélag svo
fátækt af efnilegu ungu fólki, að það geti
ekki haldið uppi félagslífi, sem stuðli að
öllu þessu, og þar með að því, að 1 fyll-
ingu tímans sigli í kjölfar hinna tækni-
legu framfara nýtt og stórbrotið menning-
arlegt hlómaskeið.
★
Merkjasetning.
I einum af barnaskólum okkar var
kennslukonan að skýra fyrir börnunum,
livað semikomma þýddi og um leið, hvern-
ig ætti að nota hana.
„En kólon?“ spurði Magga litla, sem
var dugleg og áhugasöm.
„Kólon þýðir: nú kemur það.“
Pési litli kallaði:
„Má ég skreppa hérna .. . hérna fram?“
„’Uss, ekki þetta ráp!“ sagði kennslu-
konan.
Svo hélt hún áfram kennslunni. Allt
í einu rétti Pési litli upp höndina.
„Já, tala þú bara,“ sagði kennslukonan.
„Kólon!“ hrópaði Pési, og svo þaut
hann til dyra.
★