Skinfaxi - 01.04.1960, Blaðsíða 26

58
SKINFAXI
hjá félögum í nágrannasveitum. Ekki er
óhugsandi, að leikhús í Reykjavík veittu
slíkum hópum vildarkjör um aðgöngueyri,
eins og skólafólki.
Ritstj.
GESTUR TIL MIÐDEGISVERÐAR.
Eftir George S. Kaufman og Moss Hart. Þýð-
ing: Nemendur við M. A. Endurskoðuð af Gisla
Halldórssyni. Leikstjóri: Gísli Halldórsson.
Leiktjöld og búningar: Magnús Pálsson. Ljósa-
meistari: Gissur Pálsson.
Leikfélag Reykjavíkur hefur löngum sýnt
mikla smekkvisi í vali leikrita, og svo er einn-
ig að þessu sinni. Gestur til miðdegisverðar
er mjög fyndið leikrit og margar setningar
þess svo markvissar, að á betra verður ekki
kosið. Ef til vill hefði fyndni höfundanna
notið sín betur í þýðingu þeirra, sem meiri
reynslu hafa en nemendur í menntaskóla, þeim
hefur ekki alls staðar verið ljóst, að voguð
og gróf fyndni er ekki eitt og hið sama. Ekki
eru þessir ágallar þó til mikilla lýta.
Maðurinn, sem kemur til miðdegisverðar, er
skopstœling af rithöfundinum Alexander Wooll-
cott, sem þótti æði blendinn, en þó gæddur
nógu mikilli kímnigáfu til þess að láta skopið
gott heita og leika sjálfan sig í einni sýningu
leiksins. 1 leiknum heitir Woollcott Sheridan
Whiteside og er leikinn af Brynjólfi Jóhannes-
syni.
Efnið er í stuttu máli það, að þessi frægi
maður hefur látið leiðast til að þiggja mið-
degisverðarboð snobbaðra hjóna (það er eink-
um frúin, sem er snobbuð) í fremur litlum
bæ. Þar vill það óhapp til, að hinn frægi mað-
ur dettur á þröskuldinum, og samkvæmt læknis-
ráði verður hann að liggja á staðnum í nokkr-
ar vikur.
Þessi frægi maður, sem ekki er alveg laus
við eigingirni, leggur undir sig mestan hluta
heimilisins, bannar húsráðendum að nota sím-
ann, segir matreiðslufólkinu fyrir verkum, en
lætur færa hjónunum mat á bakka upp í svefn-
herbergi þeirra. Gestir koma til fræga manns-
ins, en þeir eru ófáir.
1 þessum litla bæ verður einkaritari White-
side, Maggie Cutler (Helga Bachmann), ást-
fangin 'í blaðamanninum Bert Jefferson
(Guðmundur Pálsson), en Whiteside er nú ekki
alveg á því að sleppa einkaritara, sem hann
hefur haft í 10 ár, og snýst mikill hluti leiks-
ins um tilburði hans til að koma í veg fyrir,
að hann missi stúlkuna í hendur blaðamannsins.
Meira skal ekki rakið af efni leiksins. Menn
þurfa að sjá hann og skemmta sér yfir honum.
Það var auðséð á annarari sýningu leiksins,
að þetta er leikrit handa öllum fjöldanum,
þarna voru engu síður unglingar á skólaaldri
en fullorðið fólk, enda er þarna fyrst og fremst
um skemmtilegt skop að ræða, sem allir með
óbrjálaða kímnigáfu hljóta að hafa mikið
yndi af.
Leikstjórn Gisla Halldórssonar hefur greini-
lega verið markviss. Þarna eru engar óeðlileg-
ar þagnir né hlé, hver atburðarásin rekur aðra,
eðlileg og markviss. Leiktjöld og búningar eru
í góðu samræmi við efni leiksins, en húsgögn
hefðu ef til vill mátt vera örlítið íburðarmeiri
á snobbheimili smábæjar.
Brynjólfur Jóhannesson ber hita og þunga
leiksins, hann er á sviðinu mestallan tímann
og löngum í hjólastól. Vera hans í hjólastóln-
um setur leikbrögðum hans eðlilega mikil tak-
mörk, þannig að rödd hans og svipbrigði verða
að mestu að duga, hreyfingar mega ekki vera
miklar hjá „sjúkum“ manni. Ekki er því að
leyna, að mér finnst Brynjólfur ekki njóta
sín eins vel í hlutverki, sem litil hreyfing
er í, enda er þess engin von, að jafn kvikur
maður, gæddur lífsþrótti og kímnigáfu, sem
lesa má út úr hverri hreyfingu, nái eins
skemmtilegum árangri i óeðlilegu sæti. Eigi
að síður leikur Brynjólfur hlutverkið skemmti-
lega, og bezt undir lokin.
Af öllum þeim mikla sæg leikenda, sem þarna
koma fram, er ekki ástæða til að geta allra,
sum hlutverkin eru svo lítil, að þau veita sára
lítil tækifæri til mikilla tilþrifa.
Sigríður Hagalín leikur mjög hressilega leik-
konuna Lorraine Sheldon, sem á að leiða hug
blaðamannsins frá einkaritaranum. Sigríður er
sívaxandi leikkona, gædd miklu fjöri og hressi-
leika.
Húsráðendur, Stanleyhjónin, leika Helga Val-
týsdóttir og Sigurður Kristinsson, bæði mjög