Skinfaxi - 01.04.1960, Blaðsíða 15

SKINFAXI
47
að honum. Ilann kom létt og fimlega nið-
ur. Þarna stóð hann, og drápsfýsnin skein
út úr gulum glyrnunum. Löng og skeggj-
uð ásýnd þessa grimma og sterka dýrs
minnti mig á myndir af sjálfum djöflin-
um. Oho! Nasvængirnir skulfu, hann jarm-
aði, og froðan vall út úr honum. Það var
eins og hann væri að sleikja út um af til-
hugsuninni um að geta gert út af við þenn-
an mannfjanda, sem hafði elt hann á rönd-
um síðustu dagana og aftur og aftur á
hann skotið! Hornin á honum, — og ég
með veiðihnífinn minn einan að vopni!
Ég reif hnífinn úr slíðrunum, og haf-
urinn kom, dansaði á tánum eins og liann
væri á leiksviði. Svo nam liann staðar og
otaði liornunum sitt á livað út í loftið.
Neðan úr dalnum lieyrði ég ldjóm kirkju-
klukknanna, sem hringdu til dagkveðju.
Ég leit örsnöggt um öxl, sá græna aldin-
garðana kringum húsin niðri í dalnum,
sá kleltarana, sem skaut typptum gnípum
upp í loftið nokkur hundruð metrum fyrir
neðan mig, — á honum mundi ég lenda
í hrapinu.
Nú kom árásin. Ég skauzt til liliðar og
lagði til Fjallapúkans með hnífnum, en
hitti ekki. Aftur skopaði hafurinn skeið.
Og nú fékk ég högg i kviðinn. Hann liafði
ekki liæft nema lítillega um leið og hann
skauzt fram lijá, því að vitaskuld brá ég
mér undan. En aftur á bak rauk ég, og áð-
ur en ég náði að komast á kné, gat hann
komið höggi á vinstri síðuna á mér. Ég
lók andköf, og það var sem ég væri að
kasla upp eldsglóðum, þegar ég tók and-
köf. Hann skopaði skeið á ný, og enn
renndi hann á mig. Ég hrá mér undan i
þriðja sinn, en hornstikill festist í jakk-
anum á mér. Hafurinn hóf mig á loft og
slengdi mér fram af hrún stapans, en ti!
allrar lukku þeirri brún, þar sem syllan
var undir. Ég sveif i loftinu og hlunkað-
ist niður i grasið, kom niður á lierðarnar
og aðra öxlina. Ég veit ekki, hve lengi ég
lá í öngviti, en það munu ekki hafa verið
margar sekúndur, því þegar ég rankaði
við mér, sá ég Fjallapúkann standa á brún-
inni og stara á mig. Ég sá líka, að hyss-
an lá við fætur mér. Ég stóð upp með erf-
iðismunum, sárkvalinn, og þreif byssuna.
Hafurinn reis upp á afturfæturna, sló hin-
um sitt á hvað út í loftið og gerði sig
líldegan til stökks. En ég lyfti byssunni,
miðaði og skaut. Hafurinn steyptist aftur
á balc og hrein við hátt. Hann hvarf mér.
Ég staulaðist að klettinum og tók að klifra,
hafði byssuna í fetli um öxl mér. Loks
gat ég gægzt af stalli upp af brúninni,
mætti gneistandi augum hafursins, sem lá
á hnjánum. Blóðbuna stóð úr sári á brjóst-
inu á honum. Hann hugðist gera árás, en
reikaði og steyptist fram af stallinum,
þar sem klettaraninn var undir. Ég sá
hann snúast í loftinu, þegar hann setti á
sig sveiflur með hornum og afturfótum.
Tveir geitnaliirðar stóðu milli tveggja
gnípna og störðu undrandi á mig og fall-
andi hafurinn. Þeir liöfðu heyrt skotið og
vildu nú forvitnast um, hvað væri að ger-
ast.
Ég var illa haldinn. En seint og um síð-
ir tókst mér að komast niður á sylluna
og síðan ofan í mynni gildragsins. Þá var
þróttur minn þrotinn. Ég settist og hall-
aðist upp að berginu.
Tveim tímum síðar fundu þeir mig,
geitnahirðarnir. Þeir báru sinn hvort ljós-
ker. Með miltlum erfiðismunum tókst
þeim að drösla mér ofan i dalinn.