Skinfaxi - 01.04.1960, Blaðsíða 9

SKINFAXI
41
£kín fiil Míu
SKAGAF JÖRÐIJR
Afmælisrit Ungmennasambands
Skagafjarðar.
Eins og um getur á öðrum stað i þessu
liefti Skinfaxa, hefur Ungmennasamband
Skagafjarðar gefið út rit til minningar um
fimmtíu ára starf sitt. Ritið er fimmtíu
stórar síður og í því margar myndir. Það
er prenlað í Prentverki Odds Björnssonar
á Akureyri.
Fremst í ritinu er ávarp frá sambands-
stjórn, en síðan myndir af fyrstu stjórn-
inni, en í benni voru: Brynleifur Tobías-
son formaður, Jón Sigurðsson (á Reyni-
stað) féhirðir — og Árni J. Hafstað ritari.
Þá er skrá yfir ])á menn, sem gegnt hafa
stjórnarstörfum á þessum fimmtíu árum
og myndir af öllum formönnum sam-
bandsins. Þeir iiafa alls verið 11, núver-
andi formaður, Guðjón Ingimundarson,
lengst allra eða frá 1944—60. Fjórtán bafa
verið ritarar, þeirra lengst Sigurður Ólafs-
son á Kárastöðum, allt frá 1923—1933.
Sami maður og Sigurður Jónsson á Reyni-
stað bafa lengst verið fébirðar, sin 11 ár-
in bvor, en alls Iiafa 12 menn gegnl þvi
starfi.
Þá er löng og fróðleg grein eftir Jón
Sigurðsson á Reynistað, og skiptist bún í
fjóra kafla, Stofnun æskulýðsfélaga í
Skagafirði, Tildrög að stofnun Ungmenna-
sambandsins, Stofnfundur Ungmennasam-
bandsins og Fyrstu starfsárin frá 1910—
Frumherjinn, Jón Sigurðsson á Reynistað.
1924. Höfundur lýsir fyrst þcirri vakn-
ingaröldu, sem fór um landið -— og þá
um leið Skagafjörð — upp úr aldamótun-
um, og einnig áhrifum Sigurðar Sigurðs-
sonar, síðar búnaðarmálastjóra, en hann
varð skólastjóri á Hólunt árið 1902. Haust-
ið 1905 voru stofnuð tvö félög, Ungmenna-
félagið Æskan í Staðarbreppi, sem stofn-
að var fyrir atbeina Jóns, og Ungmenna-
félagið Framför í Lýtingsstaðahreppi,
forgöngumenn tveir Jónar Árnasynir, ann-
ar síðar bóndi á Viðivöllum, en liinn fram-
kvæmdastjóri SlS og síðan bankastjóri
Landsbankans, og Kristján Árnason frá
Mælifelli, síðar bóndi á Krithóli. Æskan
varð brautryðjandi að stofnun Ungmenna-
sambands Skagafjarðar og bitt félagið tók
þátt i stofnun þess. Árið 1907 voru félög
stofnuð í Seyluhreppi og á Sauðárkróki
og 1908 í Hegranesi og í Akralireppi —
og síðan hvert af öðru, en aðeins tvö þau