Skinfaxi - 01.04.1960, Blaðsíða 14

46
SKINFAXI
féllust hendur, og ekki sízt fyrir það, að
geitin sá mig, sneri sér allt í einu við á
mjórri syllunni, sem hafurinn Iiafði val-
ið sér leið um yfir skorninginn, þegar
hann sá sér ekki undankomu auðið í þá
átt, sem hann hafði áður hlaupið, — og
geitin missti fótanna og steyptist fram
af fluginu. Þegar ég hafði svo vikið mér
við með hyssuna við vangann, var Fjalla-
púkinn að hverfa, — ég hafði á ný misst
hann —- og þó liafði hann verið rétt fyr-
ir neðan fæturna á mér, þegar hann skauzt
fram hjá, var svo nærri, að ég hefði
næstum getað stjakað honum fram úr
með hyssuhlaupinu! Skyldi það verða
hann, sem gengi af mér dauðum, en ekki
ég af lionum?
3.
Fjórða morguninn þaut ég af stað með
fyrstu birtu, gekk og geklc og skimaði
og skimaði. Loks sá ég liann standa und-
ir klettanefi í brattri brekku alllangt í
burtu. Það var komin hellirigning, og ef
lil vill stæði hann þarna í höm undir nef-
inu, þangað til ég væri kominn i færi.
Og ég tók að klifra upp stalla og fika
mig eftir hillum, og varlega þurfti ég
að fara, því að nú var bergið mjög hált.
En loks kom ég þangað, sem ég bjóst
við að sjá hann — og já, hann var þarna
enn, og í dauðafæri. Ég miðaði, var viss
i minni sök, kreppti fingurinn og sagði
með sjálfum mér: Nú skal þín þó hefnt,
Jaime vinur. En þegar ég var að hleypa
af, kvað við skothvellur neðan úr daln-
um — þar var einhver að skjóta á fugla,
sem voru að rupla aldingarðinn hans —
og til hliðar skauzt Fjallapúkinn með há-
um og skerandi hræðslu. og heiftarskræk,
áður en skot mitt dundi — og enn á ný
.... enn á ný var hann horfinn í einu
vetfangi.
Ég hábölvaði og barði mig utan, sór,
að fyrir myrkrið skyldi hann dauður
liggja. Hann gat ekki hafa flúið annað
en í áttina lil skarðsins, sem blasti við
skammt frá. Þar var ég kunnugur, vissi,
að uppi á brúninni liafði skriða úr berg-
inu öðrum megin skarðsins lílaðið ókleif-
an vegg. Ég hélt af stað, fann allbreiða
syllu, er lá í áttina til gildragsins, sem
lá að skarðinu. Ég gægðist fyrir klettanef,
og þarna — já, þarna inni lilaut hann
að vera eins og i kví, þar eð hinum megin
frá varð ekki komizt inn í gildragið. En
færið mundi of langt, líka i'llt að skjóta
á hann, ef hann sæi mig. Ég kleif upp
á að gizka tiu metra liáan stapa, vissi,
að uppi á honum var slétt klöpp. Þaðan
mundi ég geta miðað í ró og næði á mein-
vættina. En . . . . enginn liafur var í kvínni,
og þó .... þó var ég viss um, að eftir
syllunni hafði hann ekki sloppið. Upp
skriðuvegginn i skarðinu liafði hann áreið-
anlcga ekki komizt, en .... en lægi má-
ski úr draginu einhver sylla, sem ég myndi
ekki eftir eða hefði ekki veitt athygli?
Alll í einu lieyrði ég hvin, og ég snar-
sneri mér við. Svo mjög brá mér, að ég
missti riffilinn. Hann rann það langt eftir
klöppinni, að ég gat ekki seilzt til hans.
Og ég sá hinn mikla liundrað kílóa skrokk
þeytast í loftinu í áttina til mín frá kletti
á ofanverðum stapanum, sem ég stóð á.
Þangað hafði hann komizt úr draginu
eftir syllu, sem sjálfsagt var mér ekki fær
og ég hafði þess vegna elcki gefið gaum.
Nú var þá leiknum snúið við: Það var
Fjallapúkinn, sem sótti að mér, en ég ekki