Skinfaxi - 01.04.1988, Blaðsíða 26

Austurland
Of mikil óþolinmæði
"Of mikil neysluhyggja veldur of mikilli óþolinmæði hjá unga fólkinu." Helga
Alfreðsdóttir.
“Óþolinmæði er kannski eitt helsta
vandamál hjá því unga fólki hér á landi
sem vill ná árangri í frjálsum íþróttum.”
Sú sem þetta segir ætti að vita það.
Helga Alfreðsdóttir heitir hún og er einn
frcmsti frjálsíþróttaþjálfari landsins,
búsett á Egilsstöðum. Hclga er þýsk að
ætt og uppruna en hcfur verið búsett hcr á
landi frá árinu 1971. Á Egilsstöðum hefur
hún verið starfandi frjálsfjjróttaþjálfari frá
1976. “Allan tímann launalaust. Þetta
hefur verið sjálfboðaliðastarf og er enn”,
segir Helga.
“Þegar ég kom hingað til Egilsstaða var
hér fyrst og fremst um boltaíþróttir að
ræða. En það var nóg af efnilegu fólki og
hér hefur komið fram mikið af því. Af
nokkrum má nefna Ármann Einarsson,
sem varð fimmfaldur íslandsmeistari 14
ára og yngri, Stefán Friðleifsson,
hástökkvari og Árný Magnúsdóttir. Svo
eru það auðvitað Einar og Unnar
Vilhjálmssynir, Egill Eiðsson, Brynjúlfur
Hilmarsson. Allt þetta frjálsíþróttafólk
kemurhéðanaf Austfjörðunum og margir
af Egilsstöðum.”
-Nú ert þú fjölmenntuð í íjiróttafræðum
frá A-Þýskalandi. Það hafa verið nokkur
viðbrigði að koma frá Leipzig til íslands.
Komu aðstæður þér á óvart?
“Jú, því er ekki að ncita”, svarar Helga.
“Munurinn var auðvitað mikill að koma
frá einni af háborgum mennta í Evrópu til
íslands. Þar voru á þessum árum nokkrir
helstu sérfræðingar í íþróttafræðum sem
ég lærði hjá. Ég hafði nútímafimleika sem
sérgrein og stefndi á að skrifa
doktorsritgerð mína um þá grcin. En ég
hafði reyndar nokkra hugmynd um
aðstæður hér áður cn ég yfirgaf Leipzig.
Ég kynntist manninum mínum J>ar og auk
þcss voru flciri íslcndingar þar við nám
scm ég fræddist af um Island. Þegar ég
kom síðan til Islands sá ég auðvitað að það
var svo til engin aðstaða til að æfa
nútímafimleika hér á landi og tók því til
við frjálsíþróttaþjálfun, samhliða kennsl-
unni.”
-En Helga talaði um óþolinmæði
íslenskra ungmenna. Hcyrum nánar af
því.
“Já, þetta er eitt af því sem ég hef tekið
svo greinilega eftir hér á landi. Það má
kalla það neyslukapphlaupið. Það verður
að eignast hljómtæki vídeó, jafnvel bíla,
hclst strax. Og í þetta fer auðvitað mikill
tími og orka. Ef ungt fólk ællar að ná
hámarksárangri í frjálsum íþróttum
verður það að vera tilbúið að fórna miklu
af tíma sínum. Það þarf álta ára markvissa
þjálfun og miklar fórnir til að geta ætlast
til að vera með þeim bestu. Og þá er ekki
tekin með nokkurra ára grunnþjálfun, á
unga aldri. Hér fyrir allmörgum árum gat
fólk náð góðum árangri í frjálsum
íþróttum hér á landi án þcss að hafa æft
nokkuð að marki. Þetta er ekki hægt nú.
Því miður missum við mikið af efnilegu
fólki vegna þessarar óþolinmæði. Og jiað
verður að segjast eins og er að það eru til
þjálfarar hér á landi sem ala að cinhverju
lcyti á þessu hugarfari, að það sé lítið mál
að ná góðum árangri.
Svo er það auðvitað aðstöðulcysið scm
hcfur mikið að segja, sérstaklega á
landsbyggðinni. Að mörgu lcyti hcfur
Rcykjavíkursvæðið margt fram yfir fyrir
ungt frjálsijtróuafólk. Að mcðaltali
kemst okkar fólk á tartanbrautir einu sinni
á ári, þegar það fer til keppni í Reykjavík.
Frjálsíþróltafólk af landsbyggðinni
leggur mun meira á sig fyrir svona
kcppnir. Það slcppir kannski úr 5 dögum
í vinnu. Það þarf að borga flugfar að
miklu lcyti og þarf að útvega sér mat og
húsnæði. Það eru kannski ekki margir í
Reykjavík sem hugsa um þella. Þegar við
hér á Austurlandi héldum síðast stórt mót
þótti fólki fyrir sunnan sjálfsagt og
eðlilegt mál að því væri útveguð gisting,
ríkuleg málU'ð, og svo framvegis. Þegar
við komum til Reykjavíkur á mót þurfum
við að sjá um þetta sjálf. Það erekki mikið
um ókeypis húsnæði í Reykjavík eins og
hjá ykkur í UMFÍ á Öldugötunni og það
komast ekki allir þar að. Ungt fólk finnur
auðvitað fyrir þessum mun og það hcfur
alltaf sitt að scgja. Margt smátt gerir eitt
stórt.
Þrátt fyrir þctta hefur fólk héðan náð
góðum árangri eins og upptalningin á
nöfnunum hér áðan sýnir kannski. En
þetta er svo sveiflukennt. Eins og gildir
kannski um alla frjálsíþróltastarfsemi hér
á landi. Slarfið mæðir á fáum aðilum. í
plássum úti á landi getur fylgt nokkurra
ára lægð í frjálsíþróttum ef ein manneskja
yfirgefur slaðinn af einhverjum ástæðum.
Það sem vantar er auðvitað bælt aðstaða
og áræði til að takast á við að bæta úr
henni. Út á Iand vantar fleiri þjálfara,
fleiri lcikfimikcnnara, það er til dæmis
mikill skortur á þcim hér á Austurlandi.
En þetta hangir allt saman, er angi af
stærra máli sem menn verða að sjá og
skoða í heild sinni ef stöðugleiki á að
komast á og úrbætur eiga að vcrða.”
26
Skinfaxi