Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1946, Blaðsíða 1

SJÓMANN ABLAÐIÐ
UIKIH6UR
ÚTGEFANDl: FARMANNA- OG FIS K1M AN N AS A M B AN D ÍSLANDS
VIII. árg. 2. tbl. Reykjavik, febrúar 1946
MANNFALL
A hverju ári hafa þau tíðindi gerzt við slrendur lands vors, að fleiri eða fcerri vaskir sjómenn
hafa látið lífið við störf sín. Hver vetrarvertíð hefur skilið eftir djúp og ógrceðanleg sár. Annáll sjó-
slysanna við Island er cegileg harmsaga. Sú harmsaga lýsir því glögglega, að íslenzkir sjómenn hafa
oft goldið hlutfallslega meira afhroð en herlið í mannskœðum styrjöldum.
Enn er vegið í hinn sama knérunn.
Aðfaranótt þriðjudagsins 9. febrúar s. I., bjuggust hundruð sjómanna í róður og héldu til
miða. Á skammri stund gerðist hið cegilegasta heiftarveður. Margir tugir vélbáta háðu tvísýna bar-
áttu við storm og stórsjó. Sumir urðu fyrir áföllum og komust við illan leik aÖ landi. Aðrir hlutu
ennþá þyngri sköp og hurfu í djúpið. Farizt hafa í einum fiskiróðri fjórir vélbátar með allri áhöfn.
Tutiugu hraustir fiskimenn, sem héldu starfsglaðir á sjóinn, eru ekki lengur í lifenda tölu. Á einum
og sama degi hlutu þeir allir vota gröf.
Islenzka þjóðin er harmi lostin. Hún kennir sárt til með vandamönnum hinna látnu og vottar
þeim samúð og hluttekningu. Hún minnist fallinna stríðsmanna, sem létu lífið á verðinum. Minning
þeirra mun ekki gleymast.
Er ekkert hœgt að gera til aukins öryggis og bœttrar aðstöðu sjómanna? Jú, vissulega.
VEÐURFREGNIR eru því miður ákaflega ótraustar. Hvað eftir annað gefur Veðurstofan út
veðurspár án þess að hafa fengið veðurfregnir frá Grœnlandi eða hafinu milli Islands og Grcenlands.
Vitað er, að Bandaríkjamenn og fleiri þjóðir halda nú uppi föstum flugferðum um Island og hljóta
því að hafa fullkomið kerfi veðurathugana. Skortir veðurstofuna hér samvinnu við þessa aðila? Hvað
veldur því að ekki fást veðurathugunir frá ýmsum hinum þýðingarmestu stöðvum? — Hér er á ferð-
inni alvarlegt mál, sem þarfnast tafarlausra umbóta.
BJÖRGUNARMÁLIN eru í ólestri. Samtök áhugamanna, Slysavarnafélag Islands, hefur unn-
ið mikið starf og gott í þeim efnum, þótt mistök hafi að vísu komið fyrir. En hlutur ríkisins hefur
mjög eftir legið og er þó verst hin síðasta gangan. Meðan fárviðrið geysaði laugardaginn 9. febrúar,
og hjálparvana vélbátar hrökktust fyrir sjó og vindi um Faxaflóa, lágu þrjár mahognyfleytur við
hafnargarðinn í Reykjavík. Voru það hin svonefndu björgunar- og strandgcezluskip ríkisins. Vafa-
laust voru þau bezt komin þar sem þau lágu. Hitt hefði aðeins orðið til að auka manntjónið, að
senda þau til hafs í slíku veðri. En það verða forráðamenn björgunarmálanna að skilja, að okkur
vantar ekki mahognyleikföng, heldur góð skip og fullkomin, sem fcer eru um að annast björgun
og strandgcezlu á viðeigandi hátt.
TRYGGINGARMÁLIN þurfa endurskoðunar við. Islenzkir fiskimenn hafa alla stund mátt
horfa til þess með ugg og kvíða, að konur þeirra, börn og aðrir nákomnustu vandamenn, scetu uppi
með tvcer hendur tómar ef þeirra missti skyndilega við. Ef til vill hefur sá uggur orðið hvað áleitn-
astur og valdið mestum geig, er barizt var við ceðandi storm og úfinn sce.
íslendingar! Látum hina síðustu harmafregn verða tilefni þessarar heitstrengingar:
Allt skal gert, sem í mannlegu valdi stendur, til að afstýra sjóslysum. Aldrei framar skulu
ekkjur og börn drukknaðra sjómanna þurfa að líða skort eða komast á vonarvöl.
Slík heitstrenging og hiklaus framkvœmd hennar, er scemandi stórhuga og framscekinni þjóð.
V I K I N c u n
33