Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1946, Blaðsíða 7

meðal ung kona skipstjórans, í brúðkaupsforð,
og nokkrir íslendingar.
Skallagrímur lá lengi í höfn til viðgerðar,
eins og að líkum lætur. Fiskinum var komið á
markað í Englandi, með aðstoð annars skips,
sem átti leið út um þetta leyti. Aflinn var
óvenju mikill, sem hafði komið þennan stutta
tíma sem veiðiveður var, ca. 36 tíma. Leit íisk-
urinn furðu vel út eftir allt þetta hnjask, sem
hann hafði orðið fyrir, og var í óaðfinnanlegu
ástandi þegar á markaðinn kom. Ekki man ég
nú hvað hann seldist fyrir, enda skiptir það
minnstu máli.
Ég hef oft hugsað um það, og fyrir löngu, að
láta koma lýsingu af slysi þessu fyrir almenn-
ingssjónir. Vakti það eingöngu fyrir mér að
það gæti orðið til aðvörunar öðrum sjófarend-
um. Að frásögn þessi kemur ekki fyrr, kemur
til af því, að mörg ár eftir þennan atburð var
hann mönnum í fersku minni. En nú fer þetta
að falla í gleymsku og fyrnast, eins og annað,
og finnst mér því rétt að birta frásögn þessa
um þennan einstæða atburð.
Mætti það kannske vei’ða einhverjum í huga
þegar hann á leið inn eða út Faxaflóa í vestan-
rokum með stórsjóum, að víkja skipi sínu fram-
hjá hraununum, sem mér er ekki grunlaust um
að sé að grynna á, á seinni árum, svo að ekki
fari fyrir þeim eins og fór fyrir mér í þetta
sinn, en sem af einskærri heppni, — eins og
frásögnin ber með sér — vai’ð ekki afdrifa-
ríkara.
Viti sá, er settur hefur verið á Þoi-móðssker,
vei'ður ómetanleg stoð öllum sjófarendum sem
eiga leið um Flóann noi’ðan hrauna, og hefði
vitinn átt að vera þar löngu fyrr. Æskilegt væri
að ljós hans gæti lýst sem fyrst, en það hefur
dregizt að koma því á sinn stað af óviði’áðan-
legum ástæðum.
Guðmundur Jónsson.
Rismikill sjór.
V I K I N G U R
39