Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1951, Blaðsíða 8

aðarsamari en hægt er að komast af með í
landi.
Á skipi verður að eyða dýrmætu lestarrúmi,
sem bíður eftir því að fyllast. Þegar svo skipið
er orðið fullt, verður það helzt að sigla burt
með fenginn ásamt öðrum útbúnaði innanborðs,
sem nauðsynlegur er og ég nefndi lítilsháttar
í sambandi við efttirlitsskip. Er móðurskipið
siglir burt, verður auðvitað að sjá fyrir því að
annað sé til staðar, sem geti gegnt hlutverki
þess.
Þessvegna tel ég, að einfaldlega útbúnar stöðv-
ar í landi á nógu mörgum stöðvum, sem liggja
næst fiskimiðunum, sé hagkvæmasta fyrirkomu-
lagið, þannig hugsað að þær séu einungis hafðar
til þess að hægt sé að landa þar aflanum, til
geymslu meðan hann biði flutnings heim eða
á markað. Yrði hann auðvitað til að byrja með
saltaður.
Þar væru og geymdar byrgðir handa veiði-
flotanum :Salt olía og veiðarfæri og vistir, sem
ekki kæmust fyrir í eftirlitsskipinu.
Við hverja stöð þyrfti náttúrlega að vera
einn eða tveir umsjónarmenn, sem sæju um af-
greiðslu vara og móttöku aflans.
Víða hagar mjög vel til með aðdýpi, svo
auðvelt væri að koma upp smábryggjum úr tré
eða steinsteypu við klappir til þess að auðvelda
alla löndun.
Sjálfsagt teldi ég að hafa, í sambandi við
umskipun, litla vélkrana og dráttarvél með hjól-
sleðum.
Væil hægt, fyrst í stað, að komast af með
eitt tæki af hverri tegund í hverri veiðistöð.
Myndu þau spara feikna vinnukraft og stytta
töf skipanna við löndun og þar með skapa betri
hagnýtingu tímans við veiðarnar.
Húsakostur þessara stöðva þyrfti ekki að
Víöikjarr er víöa í dölum Grœnlands.
vera margbrotinn í byrjun. Einfaldir skúrar
úr tré, eða járnvarðir, fyrir geymslu á vörum
og fiski, og væri jafnvel hægt að komast af
með stakkstæði undir fiskinn.
Að sjálfsögðu þyrfti að sjá fyrir vatnsleiðsl-
um. Sennilegt að þurfi að dæla vatninu með
véldælu, víðast hvar.
Það yrði að vera við því búið að sumar stöðv-
arnar yrðu lítið notaðar, aðrar mikið, því skip-
in þurfa að komast af með sem allra styztan
siglingartíma á miðin, og mundu þá landa ein-
ungis í þeim stöðvum, sem styzta siglingu tæki
til, og færa sig til suður eða norður með landinu
eftir því sem fiskigöngurnar haga sér.
Vegna lokunar landsins, mun ekki kostur á
hjá Islendingum að fá stöðvar nema á þeim
fjórum stöðum, sem Færeyingar hafa aðsetur í,
eða í nágrenni við þær. Þessar stöðvar eru,
talið að sunnan:
Stóra Hrafnsey ........ á 62' 45° n.br.
Syðri Færeyingahöfn .... - 63' 40° —
Tovqussaq ..............- 64' 50° —
Nyrðri Færeyingahöfn ... - 67' 40° —
Á þessum stöðvum þekki ég ekki til að undan-
tenknu því, sem hægt er að gera sér hugmynd
um út frá korti, nema í Syðri-Færeyingahöfn.
Tel ég líklegt að leita' yrði inn í fjörðinn þar,
innfyrir Norðmannahöfn, eftir löndunarstöð,
mest vegna vatnsins. Þó er hugsanlegt að hægt
væri að hafa samvinnu við Færeyinga um
bryggjugerð og vatnsleiðslu, ef þeir eru ekki
búnir að koma þessu upp hjá sér.
Ég held að tiltækilegt væri fyrir íslendinga
að setja upp smábryggju austan til í höfninni
á vissum stað og leggja vegspotta frá henni
þangað, sem nógu slétt væri fyrir stöðvarstæði.
En þar er ekkert vatn, og er það ókostur. Vatn-
ið yrði að fá að vestanverðu og helzt að hreinsa
það áður en það yrði notað, eins og ég hef lýst
í fyrri greinum.
Þessar stöðvar, sem ég nefndi, liggja allar
mjög stutt frá stærstu fiskigrunnunum, og
frá þeim er hægt að stunda veiðar á svæði, sem
tekur yfir meira en 300 sjómílna svæði frá suðri
til norðurs, eða frá Friðriksvon norður undir
Disko eða Bjarney, án þess að um teljandi
örðugleika sé að ræða vegna vegalengda til
stöðvanna. Ég skal viðurkenna, að væru stöðv-
arnar hálfu fleiri á þessari vegalengd væri það
miklu ákjósanlegra.
Miðin sem lægju þá næst hverri stöð, væru
þá þessi í réttri röð, frá suðri til norðurs:
frá Stóru-Hrafnsey væri sótt á Danagrunn
og Friðriksvonargrunn. Frá Syðri Færeyinga-
höfn á Fyllugrunn og Fiskinesgrunn. Frá
44
VÍ KIN G U R