Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1951, Blaðsíða 13

Ráð undir rifi hverju
SAGA EFTIR WILLIAIU HODGSOIM
E.s. Calypso.
10. ágúst.
Komum í höfn í morgun, og tollararnir sneru
öllu við og snuðruðu, en þeir fundu ekkert.
„Við skulum hafa hendur í hári yðar ein-
hvern daginn, Gault skipstjóri", sagði foringi
leitarmannanna við mig. „Við höfum leitað all-
sæmilega hjá yður, en ég er ekki ánægður. Við
höfum fengið upplýsingar, sem ég þori að sverja
að voru réttar, en hvar þér hafið falið dótið, er
meira en ég fæ skilið“.
„Verið nú ekki alltof fljótur að kalla hund-
inn ónöfnum og bæta svo gráu ofan á svart
með því að reyna að hengja hann“, sagði ég.
„Þér vitið, að þið hafið aldrei staðið mig að
því að reyna að lauma nokkru dóti í gegn“.
Yfirtollarinn hló.
„Núið okkur því ekki um nasir, skipstjóri",
sagði hann. „Það er nú einmitt það! Tökum nú
til dæmis síðasta uppátæki yðar, með dúfurnar,
og hvernig þér högnuðust á tvennan hátt, bæði
á hænsnunum og demöntunum; og öll önnur
strákapör yðar. Yður vantar ekki taugarnar!
Þér ættuð nú að hafa efni á að setjast í helgan
stein“.
„Ég er hræddur um, að ég sé hvorki eins
heppinn né eins sniðugur og þér virðist álíta,
hr. Anderson“, sagði ég. „Þér höfðuð engan rétt
til að drepa hænsnin mín, og ég lét mann yðar
biðja afsökunar á þessari ósvífnu aðdróttun um
dúfurnar!“
„Það gerðuð þér, skipstjóri", sagði hann. „En
við skulum ná taki á yður bráðum. Og ég skal
éta húfuna mína ef þér komið nokkru í gegnum
hliðið í þetta sinn, þó ég hafi ekki fundið það
núna. Sælir, skipstjóri“.
„Sælir, herra Anderson“, sagði ég. Og með
það fór hann.
Svona er þá staðan. Ég hef þúsund punda
virði af perlum í mínum eigin litla felustað um
borð; og einhvern veginn hefur tollurinn kom-
izt á snoðir um það, og það gerir fjandans ári
erfitt að koma þeim í gegn, og nú verð ég að
finna einhver góð ráð. Þeir þekkja allar mínar
fyrri aðferðir. Auk þess nota ég aldrei sama
ráðið tvisvar, ef ég kemst hjá, því það er alltof
áhættusamt. Og mörg þeirra eru ekki eins fram-
kvæmanleg og þau virðast í fyrstu. Bréfdúfu-
hugmyndin, til dæmis, var bæði góð og slæm,
en við hr. Brown töpuðum nærri þúsund punda
virði af steinum á henni; því það er til stór
hópur afglapa með byssu, sem myndu skjóta
sína eigin tengdamóður, ef hún svifi framhjá
á vængjum. Einhver af þessum náungum hefur
veitt vel! Þess vegna slepptum við aldrei dúf-
um fyrr en við nálguðumst höfn. Við ætluðum
aldrei að hætta öllu því verðmæti upp í loftið,
nema sem þrautaráð.
En hvað um það, hr. Anderson og hans fólk
gefur mér illt auga, og ég fæ nóg að gera að
koma dótinu klakklaust í réttar hendur fyrir
þann tuttugasta, því þá látum við úr höfn.
11. ágúst.
Ég hef dottið niður á ansi góða hugmynd, að
ég hygg, og í dag byrjaði ég að leggja drög að
framkvæmd hennar.
Þegar ég kom að hafnarhliðinu í morgun, með
töskuna mína, var tekið á móti mér af kurteisri
og háttsettri persónu frá tollstofunni, og mér
var boðið að líta inn í skrifstofuna. Þar var
mér aftur boðið inn í lítinn, notalegan klefa, og
þar rannsökuðu tveir leitendur mig afar ná-
kvæmlega (svo sannarlega!) og einnig töskuna
mína! en eins og nærri má geta, var ekkert toll-
skylt í námunda við mig — að minnsta kosti
ekkert, sem ég átti.
Þegar leitin var á enda, eftir að hin háttsetta
persóna hafði kvatt og beðið kumpánlega af-
sökunar, var mér leyft að fara í fötin og jafna
mig andlega, því ég get sagt ykkur, að ég var
þó nokkuð gramur. Og þá skaut upp hugmynd-
inni; og ég byrjaði strax á áðurnefndri fram-
kvæmd.
Um það leyti, er ég var alklæddur, hafði ég
ekki einungis fengið að vita, að nöfn hinna
tveggja opinberu leitenda væru Wentock og
VIKINGUR
49