Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1953, Síða 25

Jón Dúason:
Sækjum fram i Grænlandsmálinu!
Veiðar botnvörpunganna við Grænland tvö síðastliðin
sumur hafa beinlínis bjargað botnvörpungaútgerðinni
frá algeru hruni. Núverandi skipafloti Færeyinga hef-
ur beinlínis verið byggður fyrir ábatann af veiðum
Færeyinga við Grænland. A árunum 1930 og fram að
stríði, þegar allt var í þrengingum og fjárhagsnauðun
hér, blómgaðist atvinnulífið í Færeyjum, og færeyski
skipastóllinn var beinlínis byggður upp af gróðanum af
fiski Færeyinga við Grænland. Hinn mikli afli færeyska
vélbátaflotans við Grænland síðastliðið sumar hefur nú
alveg bjargað Færeyjum út úr fjárhagsvandræðunum,
svo þar er allt með blóma nú.
Eg er ekki í neinum vafa um, að hefðu botnvörp-
ungarnir okkar haft frjáls afnot af svo sem fimm eða
sex höfnum á Vestur-Grænlandi, getað lagt þar upp
afla sinn og getað fengið þar allar útgerðarvörur með
eðlilegum kjörum, mundi afli þeirra í fyrra og nú hafa
verið meiri en tvöfaldur við það, sem hann var i
fyrra og nú. Ég er líka viss um, að hefði íslenzki vél-
bátaflotinn haft slíkan aðgang að höfnum Grænlands
og fiskimiðum eins og færeysku vélskipin hafa haft,
mátt veiða inni í sundum og fjörðum eins og þau, væri
nú stórum bættur hagur hjá vélbátaeigendum og sjó-
mönnum, og hefði íslenzki vélbátaflotinn haft slíka að-
„Og auðvitað gat ég engan annan fengið til
að hringja til þín, jafnvel þótt ég hefði verið
með fullri rænu. Það vissi enginn annar um
okkur“.
Allt í einu sá hún sér leik á borði til að
þurrka út auðmýkingu þessara tíu ára og þessa
eina, hræðilega dags. „Frank, ég hef játningu
að gera þér“, sagði hún.
„Svo? Komdu þá með hana“.
„Ég var þar ekki“. Hún horfði fast á hann
og hún vissi, að augnaráð hennar var sann-
færandi.
„Hvað segirðu?"
„Ég fór aldrei inn í þessa knæpu. Ég kom
til New York og ætlaði að hitta þig. En á síð-
ustu stundu brast mig kjark“.
„En Lára“, sagði hann, og nú örlaði ekki á
neinum hroka í fari hans. „Þegar ég komst á
fætur, spurði ég Luigi, veitingamanninn, og
hann sagði já. Hann sagðist muna eftir konu,
sem beðið hefði eftir mér“.
stöðu síðastliðin átta síldarleysisár, mundu hér ekki
hafa verið og ekki vera nokkur fjárhagsvandræði, held-
ur blómlegur, batnandi hagur allra landsmanna og
miklar framfarir.
Getur það verið, að allir stjórnmálamenn landsins
hafi verið blindir fyrir þessu allan þennan tíma, allir
nema einn, Pétur Ottesen. Á hverju Alþingi síðan 1945
hefur hann flutt þetta mál og barizt ágætri baráttu
fyrir því, að atvinnu- og yfirráðaréttur íslendinga á
Grænlandi og við strendur þess yrði viðurkenndur.
En hví hafa sjómenn og útgerðarmenn ekki veitt
Pétri Ottesen meiri og handfastari stuðning í þessu
máli en raun er á orðin? Nægan tíma til umhugsunar
hafa þeir haft. Og nægt hefur tilefnið ekki síður verið
þessi átta sildarleysisár. Hví sniðganga sjómenn og
útgerðarmenn svo þennan einasta stjórnmálamann, sem
lætur sér hag og velferð þeirra nokkru skipta?
Og eru sjómenn og útgerðarmenn ekki einnig þess
minnugir, hvernig Danir hafa leikið oss i þessu máli?
Man nú enginn lengur eftir því, hvemig færeysk og
dönsk skip í stríðslokin og árum saman eftir stríðið
þurrsópuðu hér hafnbæina af öllum dollaravörum á sama
verði og þær voru seldar innlendum mönnum? En í
fyrra og nú í sumar hafa íslenzk skip þar á móti að-
„Það hlýtur að hafa verið einhver önnur vin-
kona þín. Að minnsta kosti var það ekki ég.
Ég gat ekki gert það, þegar til kastanna kom.
Ég gat ekki hlaupizt þannig á brott frá mann-
inum mínum. Og svo þegar kom heim, blygð-
aðist ég mín fyrir hugleysið. Þess vegna svar-
aði ég þér aldrei. Ég var of huglaus til þess“.
„Þú komst þar aldrei", sagði hann hægt og
hálf-aulalega. „Ég get ekki trúað því. Mér er
ómögulegt að trúa því“.
„Það var öllum fyrir beztu“, sagði hún. Hún
var harðbrjósta og miskunnarlaus, en það var
ómótstæðileg freisting að losna við tíu ára auð-
mýkingu á örfáum mínútum.
„Já, ég geri ráð fyrir því“. Hann jafnaði
sig fljótt og tók þessu mjög vel, reyndi jafnvel
að brosa. „Stundvísa Lára. 1 eina skiptið, sem
þú hefðir átt að koma á mínútunni, komstu
alls ekki“.
„Betra seint en aldrei, eins og þar stendur",
sagði hún blíðum rómi.
VÍ KI N G U R
25