Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1954, Blaðsíða 7

skipið hreint og fágað, er að landi kæmi, og
tilbúið til lestunar, enda skipstjóri svo vel lið-
inn af allri áhöfn, að allir vildu honum greiða
gera. Staður sá, er við áttum að taka hafnsögu-
mann, heitir Cap de Rue, og er innarlega í Bay
of Fundy. Vorum við þar kl. 10 hinn 9. júní.
Enginn lóðs var sjáanlegur, og bjóst skipstjóri
við að hægt væri að fá lóðs innar í bugtinni;
var því haldið áfram. Var nú farið að athuga
sjókortið nákvæmlega, þar sem komið var að
leiðarenda, en enginn lóðs sjáanlegur. Fundum
við það út, að Bass River voru þrjár, með ca.
10 sjómílna millibili, og flóðmismunur í Bay
of Fundy ca. 50 fet. Þar sem enginn lóðs var
sjáanlegur, ákvað skipstjóri að fara meðalveg-
inn og leggjast út af nr. 2 Bass River, eins og
við kölluðum það, og bíða átekta. Var þar lagst
kl. 12,15 fyrir bakborðs akkeri og 45 faðma
keðju, á ca. 20 faðma dýpi. Skipstjóri er ekki
allskostar ánægður með þetta og biður mig að
setja vélbátinn í sjóinn, fá mér einhvern góðan
mann með mér og fara' í land og vita við hverja
af þessum helv .... „Bassriverum" við eigum
að taka timbrið, og þar með ná í hafnsögumann.
Skipuninni var hlýtt, báturinn settur á flot, en
þar sem ég treysti ekki sem bezt vélakunnáttu
minni, þótt próf hafi fengið 1 þeim fræðum
endur fyrir löngu, þá réði ég 2. vélstjóra, Björn
Jónsson, sem fyrsta vélstjóra á bátinn, og þótt-
ist vel menntur. Kl. um 14 lögðum við af stað.
Vindur var suðvestan, ca. 6 vindstig og stóð
á land. Gekk báturinn vel, á að gizka 6 til 7
sjómílur, og mun láta nærri að við höfum legið
um 5 til 6 sjómílur frá landi, því ferðin tók
um þrjá stundarfjórðunga. Landtaka þarna
var okkur ókunn, og var um að gera að lenda
ekki á grynningum eða blindskeri. Vindbára
var talsverð. Er nær landi kom, sáum við að
smávík skarst inn í ströndina. Allstórir kletta-
drangar voru á hægri hönd, en lágur nesoddi
á vinstri hönd. Beygðum við fyrir oddann og
inn á víkina, skarst hún lengra til suðausturs
og var talsvért stór. Sáum við þar hús við
sjóinn og bryggjustúf í flæðarmáli. Þóttumst
við nú hafa hitt réttan stað, renndum upp að
bryggjustúfnum, sem ekki var lengri en það,
að rétt bátslengd var, sem út í sjóinn stóð, en
bryggjan var ca. 2 til 3 mannhæðir, sem benti
á mikinn mismun flóðs og fjöru. Björn gekk
frá vélinni, en ég klifraði upp á bryggju með
fangalínu bátsins. Þess skal getið, að við vor-
um yzt klæða í hreinum samfestingum og hlý-
lega klæddir undir þeim og með einkennishúfur
okkar á höfði. Ekki vorum við meira en búnir
að ganga frá festum bátsins og Björn kominn
upp á bryggjuna, er báturinn stóð á þurru.
Selfoss hlaðinn timbri.
Varð okkur þá litið úteftir víkinni og sáum, að
allt var á þurru út fyrir nesodda þann, er við
beygðum fyrir, og klett þann, er var á stjórn-
borða, og var útgrynni þetta á að gizka 1 Vá—2
sjómílur, er þornaði semsagt allt jafnsnemma,
og skall hurð nærri hælum að við sætum fastir
á þessu útgrynni og hefðum mátt hýrast í bátn-
um til næsta flóðs. Mætti líkja þessu helzt við
vöðin í Önundarfirði. Jæja, við hrósuðum happi,
að vera á þurru landi og báturinn öruggur. Á
bryggjunni stóðu tveir menn og tveir dreng-
hnokkar, 6 til 7 ára. Annar þessara manna var
vel klæddur og virtist vera aðkomumaður, en
hinn frekar töturlega til fara og virtist vera
faðir drengjanna. Ég gaf mig á tal við menn
þessa og tjáði þeim erindi mitt, spurði, hvort
ekki væri hér nálægt sögunarmylla og timbur-
framleiðsla og hvort þeir ættu ekki von á skipi
að sækja timbur. Þeir sögðu, að sögunarmyllan
væri hér, en hún stæði lengra upp með fljót-
inu, ca. 4—5 mílur. Ég spyr um hafnsögu-
mann. Þeir sögðu, að hann ætti heima út við
Cap de Rue, sem væri ca. 30 mílur utar í bugt-
inni. Ég sagðist þurfa að ná tali af honum og
eins forstjóra sögunarmyllunnar. Bauðst þessi
velklæddi maður til að keyra mig þangað, og
varð hann mest fyrir svörum. En við tókum
eftir því strax, að þeir höfðu aldrei augun af
einkennishúfunum okkar, og hálfgerð tor-
tryggni skein úr augum þeirra yfir þessu und-
arlega ferðalagi okkar og skýringum okkar á
því. Ég bað Björn að bíða og gæta bátsins, en
við settumst upp í fínan lúxusbíl og ókum af
stað til sögunarmyllunnar, en svo illa hittist
á, að forstjórinn var ekki heima og hans ekki
von þann dag, svo á því var ekkert að græða.
Ég bað þá leiðsögumann minn að reyna að ná
fyrir mig í síma. Hann kvað enga símastöð vera
hér, en verzlunarhús væri hér skammt frá, sem
V í K I N G U R
7