Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1954, Blaðsíða 21

IKTINNI
mann; skuli hann borga henni það. En Ásgrími segir
Guldberg, að hann þurfi ekki að hirða um mál sitt,
meira en búið sé, og skuli verða séð um það þaðan af.
Ásgrímur fékk og fullkomna uppreisn hjá konungi og
kom Ásgrímur með heiðri heim aftur og stórgjöfum.
Er nú Ásgrímur prestur í mörg ár, og er þá enn
verri slarkari en áður og fremur þá allskonar klæki,
sem alkunnugt er. Loks er þetta ekki þolað lengur, og
er hann nú dæmdur frá æru og embætti. Vísar hann
málinu enn til hæstaréttar og siglir sjálfur með málinu
og er þá orðinn háaldraður. Verður hann sami guðs-
maðurinn þegar til Kaupmannahafnar kemur, eins og
fyrr hafði verið og tekur sér enn bústað hjá fátæku
fólki. Fljótt gátu blöðin þess, að hinn mikli guðsmaður
frá íslandi hefði nú flúið ættjörð sína sakir ofsókna
og leitað á náðir Dana til að ná rétti sínum. Litlu
síðar sér fólkið í húsinu, þar sem Ásgrímur bjó, að
kemur skrautvagn mikill, og furðar alla á, að í slíka
fátækrasmugu skuli koma slíkur herravagn, en út úr
vagninum kemur stórhöfðingi með mörgum heiðurs-
teiknum og spyr eftir guðsmanninum Ásgrími Vigfús-
syni. Þegar Ásgrímur kemur, heilsar maður þessi hon-
um og spyr hann að heiti, og er hann hefur sagt til
sín, segir maðurinn: „Það er happ að ég fann yður,
þér hafið tekið mig upp af götu yðar og væri skylt, að
ég gerði yður sömu skil nú. Heimili yðar er ekki hér,
það er í höll minni, ég er Guldberg yngri, ráðgjafi".
Tók Guldberg í hönd Ásgrimi og leiddi hann upp í
vagninn og lét hann sitja við hlið sér heim til sín.
Ekki var hreyft máli Ásgríms, en fulla uppreisn fékk
hann allra mála sinna. Gaf Guldberg honum marga
skrautgripi og meðal þeirra silfurneftóbaksdósir miklar,
og minnir mig að þær séu nú á Forngripasafninu. Sá
ég þær drengur hjá Jóni syni Ásgríms, og stóð á þær
letrað: „Til Ásgríms Vigfússonar frá vini hans Guld-
berg“. Sagnir Jakobs gamla.
*
Páll skáld Ólafsson kvað margar snilldargóðar háð-
og skammavísur, eins og kunnugt er. Hafa sumar þeirra
verið prentaðar, aðrar ekki. Svo er því farið um ýmsar
skammavísur Páls, að þær eru meira gerðar í gamni
en að þar fylgi verulega hugur máli. Því er það alveg
hárrétt, sem sagt hefur verið um Pál, „að vísur, sem
hefðu verið mannskemmandi, komnar frá öðrum, verða
það einhvem veginn ekki úr hans munni“.
Grímur skáld Thomsen kvæntist, eins og kunnugt er,
Jakobína Jónsdóttur, systur séra Hallgríms á Hólmum
á Reyðarfirði. Var hún þá roskin, er Grímur fékk henn-
ar. Brúðkaupið fór fram að Hólmum. Páll var meðal
boðsgesta. Mælti hann þá í eyru einhvers kunningja
síns:
Kænn er Hólma-klerkurinn,
karlinn veit, hvað hlýðir,
kann að gylla gömul skinn,
svo gangi þau út um síðir.
*
Þegar Páll Ólafsson hafði lesið aldamótaljóð eins af
höfuðskáldum þjóðarinnar, varð honum þessi vísa á
munni:
Finnast ekki fjalla’ á milli
fegri Ijóð en þessi stef,
eintóm lygi, eintóm snilli,
eftir þennan djöfuls ref!
*
Einhverju sinni var einn af vinnumönnum Páls Ólafs-
sonar lengi í sendiferð. Páll kvað:
Ég er orðinn hissa á hans
hátta- og ferða-lagi,
óska’ honum til andskotans,
— og er mér það þó bagi.
*
Ung og falleg stúlka kom niður að ströndinni skammt
frá kaupstað einum. Þetta var á sólheitum sumardegi
og hún var að leita sér að hentugum baðstað. Fer hún
nú að afklæðast, en verður þess þá vör að logreglu-
þjónn stendur nokkuð álengdar og skotrar til hennar
augunum. Hún heldur þó áfram og færir sig í sund-
fötin. Þegar hún er að leggja af stað niður í fjöruna,
gengur lögregluþjónninn í veg fyrir hana og segir:
— Ungfrú, það er því miður bannað að baða sig hér.
— Hvers vegna sögðuð þér mér það ekki áður en
ég fór úr?
— Það er ekki bannað að afklæða sig.
¥
— Hvað heitir hann litli bróðir þinn, sem fæddist í
vor?
— Við vitum það ekki. Við skiljum ekki enn, hvað
hann segir.
¥
Sigurður vinnumaður steig ekki í vitið. Hann var
ókvæntur, en langaði mikið til að staðfesta ráð sitt.
Var hann því farinn að líta mig í kringum sig, en þar
sem hann átti allmargar kringlóttar, þótti honum ekki
hver stúlka vera sér samboðin. Haust eitt kom ung og
álitleg kennslukona í sveitina og leizt Sigurði vel á
hana. Sveinn kunningi hans komst að þessu og eggjaði
hann á að fara á fund kennslukonunnar og biðja
hennar. Kvöld eitt lagði Sigurður af stað í bónorðs-
förina. Daginn eftir hitti hann Svein, sem spurði þegar:
— Jæja, Sigurður. Hvað sagði hún, þegar þú barst
upp bónorðið?
— Ég hætti við að biðja hennar. Hún fór að tala
um alla heima og geima, og áður en ég komst að efn-
inu, hafði hún trúað mér fyrir því, að hún væri hrifin
af Davíð og Tómasi, þætti mjög vænt um Hannes og
Matthías, en elskaði einhvern Jónas. Þá fór mér nú
ekki að lítast á blikuna og tók þann kostinn að þegja.
*
Páll (skoðar bíl Jóns nágranna síns):
— Það vildi ég, að ég hefði efni á að eiga svona bíl.
Jón: — Sama segi ég.
V I K I N □ U R
21