Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1954, Blaðsíða 18

og þefaði eins og sporhundur.
„Hvernig snýr skipið, herra minn?“ spurði
hann stýrimanninn.
„Nærri því í suður“, sagði stýrimaðurinn,
um leið og hann leit á áttavitann.
„Nærri í suður“, endurtók hásetinn. „Og
„skinnaköstin" komu á stjórnborða. Það boðar
vestanátt".
Anderson stýrimaður kinkaði kolli.
Annar gustur, dálítið sterkari en hinn fyrri,
og úr sömu átt, gáraði hafflötinn og kom hreyf-
ingu á s'apandi seglin svo að skrjáfaði í þeim.
Það var einkennilegt soghljóð í loftinu, og sjó-
mennirnir litu spyrjandi hver á annan.
„Þverið rárnar, drengir!“ hrópaði stýrimað-
urinn glaðlega. „Gusturinn, sem ætlar að blása
okkur fyrir Hornið, er að koma!“
Stór, svartur skýbakki, er hreyfzt hafði upp
á háloftið, hellti úr sér regndembu. Svo fór að
hvessa fyrir alvöru. Vindurinn kom í hvössum
byljum, eins og blásinn úr tröllslegum, ósýni-
legum belg, og dró úr lotunum á milli með ills-
vitandi soghljóði. Svo skall hann á aftur, hvass-
ari en áður.
„Þér skuluð láta rifa efstu háseglin, herra
Anderson“, sagði skipstjórinn, þegar hann kom
upp. „Svo skuluð þér líta eftir lestaropunum og
strekkja líflínuna. Loftvogin fellur ennþá
hratt“.
Um kvöldið, klukkan átta, var kominn rok-
stormur, og um miðnættið hafði enn hvesst, svo
að komið var ofsarok, sem hreif skipið með sér
í ægilegu, fagnandi undanhaldi.
Þegar hrinumar dundu á skipinu, söng og
hvein í reipum og reiða, svo að nærri tók yfir
brimgnýinn. Eftir því, sem lengra leið, fóru sjó-
irnir, sem eltu „Lalla Rookh“, að stækka, og
öðru hverju sauð og vall brimlöðrið upp yfir
öldustokkinn, miðskipa.
Það leið ekki á löngu, áður en ýms dragreipi
og segl fóru að slitna og falla niður á þilfar,
því hinir sífelldu stormar höfðu sorfið og veikt
öll reipi og reiða skipsins. Svo losnaði annað
keðjuskautið á efra aðaltoppseglinu og orsakaði
að seglið rifnaði í hengla. Þar næst kubbaðist
sundur rakkinn á framtoppsegls ránni og ráin
og seglið losnuðu og sveifluðust til, eins og risa-
stór flugdreki.
öllum hásetunum var skipað upp í reiða til
að koma þessu í lag, og taka saman segl öil ofan
við neðri toppsegl. Á meðan menn voru að þessu
starfi, kom brotsjór á kinnunginn og braut
skarð í borðstokkinn, og skolaði burt stiga upp
á skutpallinn og hvalbakinn. Annar brotsjór
gerði enn meiri usla; reif burtu hliðarljósstæðið
og laskaði nokkrar hurðir og björgunarbát. Um
1B
stund var allt þilfarið á kafi í sjó, en þegar það
hreinsaði sig, löfðu lausir kaðalendar út um
skarðið í borðstokknum og drógust meðfram
skipshliðinni eða lágu í flækjum hér og þar.
Skipstjórinn óttaðist mjög að brotsjóirnir
mundu brjóta upp lestaropin og skipaði því
stýrimanninum að láta hella olíu út yfir báða
kinnunga, og dró það í svip úr hættunni.
Veðrið var svo mikið, að hinir fyrri stormar,
sem skipið hafði fengið, komust ekki íhálfkvisti
við það. Þegar það hafði staðið í sólarhring, var
komið fárviðri, og hafrótið var svo afskaplegt,
að allir héldu að skipið myndi þá og þegar far-
ast. Þegar hinir hrikalegu brimskaflar riðu und-
ir skipið, tókst skuturinn á loft, eins og það ætl-
aði að stingast á endann niður í hræsvelg ægis.
Svo æddi bylgjan öskrandi undir skipið og lyfti
framstafni þess beint upp í loftið, eins og það
ætlaði að taka sig á loft. Við og við braut svo
yfir skipið, að allt ætlaði í kaf að keyra. Þegar
það ógnarfarg lagðist með heljarþunga á full-
lestað skipið, var eins og það hikaði á fleygi-
ferð sinni og uggvænlegur titringur fór um það
stafna á milli, svo að allir stóðu á öndinni.
En l'itla, trausta skipið stóðst öll þessi ósköp;
einhvern veginn tókst því að hrista hinar ógn-
þrungnu hamhleypur af sér og ösla áfram leið
sína. Ef Crawley skipstjóri hefði árætt, hefði
hann beitt skipinu upp í og lagt „til drifs“, en
í þessum ógurlega sjógangi var það allt of
hættulegt.
„Við verðum að hleypa undan eða farast“,
sagði stýrimaðurinn heimspekilega; og allir
voru sammála um þessa alvarlegu staðreynd.
Eina nóttina meðan á þessum ósköpum gekk,
er allir stóðu í hóp aftur á þilfari — bæði þil-
farsvaktin og frívaktin — því ógerningur var
að komast fram á, bar skipið á fleygiferð fram
hjá stórum borgarísjaka. Skipverjamir ,urðu
hans fyrst varir af „ísblikunni“, er stafaði frá
því, en sáu síðan og heyrðu, er brotsjóirnir höm-
uðust þrotlaust á þverhníptum, blikandi ísveggj-
unum.
Á hundraðasta degi frá því að skipið fór frá
Brisbane, var farið yfir lengdarbaug Horns-
höfða. Ekkert sást þó til þessa hættulega höfða,
því skipstjórinn var svo reyndur og gætinn sjó-
maður, að hann setti stefnuna, með tilliti til
dimmviðrisins, í öruggri fjarlægð frá þessum
illræmda stað.
Skipstjórinn hafði ætiað sér að taka höfn í
Port Stanley á Falklandseyjum, strax þegar
skipið hefði komizt örugglega fram hjá Horn-
höfða. Því auk þeirra skemmda, sem skipið hafði
orðið fyrir á reiða og þilfari, og þess, að skips-
höfn hans var illa farin, og margir hásetanna
VÍKINGUR