Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1954, Blaðsíða 9

samlegustu, er málið hafði verið skýrt). Björn
tók þessum afdrifum pelans karlmannlega.
Kvaðst hann vera búinn að skýra málið og sátt-
ur orðin við þessi hernaðaryfirvöld, sem þarna
voru, en benti mér á, að lögregluþjónarnir vildu
gjarnan fá að tala við mig líka. Gekk ég því
til þeirra, þar sem þeir sátu í stórum og glæsi-
legum bíl og biðu mín. Ég heilsaði þeim, en
þeir tóku mjög vel kveðju minni. (Hallo Capt.
Anything we can do for you?) Ég þakkaði þeim
fyrir, en kvaðst vera búinn að ljúka erindi
mínu, sem hefði verið að ná í hafnsögumann og
fá að vita hvar við ættum að lesta. Ég spurði
þá hvernig stæði á þessu herútboði. Þeir brostu
og gáfu mér þá skýringu, að kona nokkur, sem
heima ætti í húsi einu þar skammt frá, hefði
hringt í her-camp (hermannabækistöð), er væri
þar ekki alllangt frá og tilkynnt að þýzkt her-
skip væri komið á bugtina og tveir nazistar
væru komnir í land. Þeir sögðust hafa vitað um
komu skipsins, en einkennishúfur okkar hefðu
komið öllu þessu hernaðarbramli af stað.
Kvöddu þeir mig síðan og óku burtu. Einnig
hvarf sá vopnaði á burtu nokkru síðar og drun-
urnar frá skriðdrekunum dóu út í fjarska. Hafa
þeir eflaust snúið herfylkinu við til heimagtöðv-
anna, eftir að hafa komizt að raun um að félagi
minn Björn og ég hefðum ekki í hyggju að
leggja land þeirra undir okkur. Varð nú brátt
friðsamlegra í kringum okkur. Frekar var
þarna eyðilegt um að horfast, nokkur hús á
stangli, ásamt veiðimannaskúrum niður við sjó-
inn. Fólkið, sem þarna bjó, hafði atvinnu við
sögunarmyllu, sem stóð lengra upp með ánni.
Einnig stundaði það nokkuð skelfisk- og krabba-
veiðar. Við Björn röltum þarna um malarkamb-
inn, því eftir hafnsögumanninum urðum við
að bíða. Kalt var í veðri, þótt sumar væri,
nokkur vindur af hafi. Var okkur því orðið
hrollkalt, og báðum varð okkur sennilega hugs-
að til pelans góða, en hans saga var því miður
úti. Ákváðum við því að leggja til atlögu við
eitthvert af þessum húsum, sem þarna voru, og
reyna að herja út bolla af tei eða einhverja
hressingu, en eitthvað smávegis höfðum við af
peningum með okkur. Mér datt í hug að gaman
væri að kynnast nánar íbúunum í húsi því, sem
lögreglumaðurinn hafði bent mér á og fullyrt
að orsakað hefði allt þetta uppnám. Við geng-
um því að húsi þessu og knúðum þar dyra, en
út kom enginn annar en kunningi minn frá
því fyrr um daginn, maðurinn, sem hafði tekið
á móti okkur á bryggjunni og með mér hafði
verið í bílnum og fylgt mér sem skuggi allan
tímann, þar til komið var niður í fjöruna aftur,
en þá var hann líka fljótur að hverfa, er hann
sá hversu lögreglumaðurinn tók mér vinsam-
lega. Mér varð því strax ljóst, að það mundi
hafa verið konan hans, sem komið hafði kanad-
íska hernum á hreyfingu. Sjálfur hefði hann
tekið að sér það hlutverk að gæta mín þar til
lögreglan hefði haft hendur í hári mér. Ég lét
þó ekki á neinu bera, en spurði hvort hægt væri
að fá keyptan tebolla eða kaffi. Hann tók því
vel og bauð okkur til stofu, sem raunar var
bæði stofa og eldhús í senn. Var kona hans þar
fyrir ásamt drengjum þeirra tveim, er með
manninum höfðu verið á bryggjunni, er við
lögðum að landi. Frekar var þarna fátæklegt
um að litast, en hreinlegt.
Áberandi var, hversu hjónin voru óupplits-
djörf og virtust vera miður sín í framkomu,
enda ekki ósennilegt að þeim hafi þótt óþægi-
legt að mæta okkur þarna aftur augliti til aug-
litis, eftir það sem á undan var gengið. Hófust
nú þarna viðræður með okkur, en fljótlega
hneigði húsbóndinn ræðu sína að atburðum
þeim, er gerzt höfðu þarna um daginn og okkur
voru sennilega öllum efst í huga. Kvað hann
það mikið lán, að hann skyldi ekki hafa fórnað
mér á altari ættjarðarástar sinnar, þá fyrr um
daginn, því hann sagðist hafa verið sannfærður
um, að ég væri þýzkur nazisti. Ennfremur stað-
festi hann það, að kona sín hefði hringt til hers
og lögreglu. Bæði voru þau sannfærð um að
þau hefðu verið að gera skyldu sína sem æru-
kærir' borgarar hins kanadíska ríkis. Orsök-
ina fyrir þessum misskilningi töldu þau vera
merki það, er við bærum framan á einkennis-
húfum okkar, og sem væri það sama og naz-
istamerkið. Við reyndum að benda honum á í
hverju félagsmerki okkar væri frábrugðið naz-
istamerkinu. Virtist hann skilja það og bað vel-
virðingar á þessum misskilningi sínum. Ég bað
hann að hafa ekki áhyggjur út af þessu, allur
þessi misskilningur væri nú leiðréttur og allt
hefði farið vel. Fór nú húsmóðirin að hita teið,
en við karlmennirnir tókum að ræða landsins
gagn og nauðsynjar, styrjöldina o. fl. o. fl. Eitt-
hvað barst talið að því, hvort þarna væri hægt
að ná í glas af öli eða kannske einhverju stei’k-
ara, svo tækifæri gæfist til að skála fyrir því
að ekkert mannfall varð í þessari sögulegu or-
ustu. Húsbóndi kvað það ekki með öllu útilokað,
sprettur á fætur, lítur á klukkuna, tautar eitt-
hvað um nýaðfallinn sjó, þrífur því næst klofhá
gúmmístígvél og rýkur á dyr. Okkur fannst
aðfarir mannsins harla einkennilegar og fylgd-
um honum því æftir út úr húsinu. Þar sjáum
við á eftir honum niður að flæðarmáli, skammt
frá þeim stað, er bátur okkar lá við bryggjuna.
Skiptir það engum togum, að hann leggur þar
VÍKI N GU R
9